Πλανήτης Ελλήνων

 Γη      Πλανήτης Ελλήνων !

 

 

Hellenic Quest  λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.

Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων. Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων. Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως...

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οικαθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.

Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται.

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας . Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής. ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική.

Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές . Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον). Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν. ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).

 Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.

Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη =...LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο...., ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ..., κ.λπ.. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.


  
Προωθήστε αυτό το μήνυμα! Όχι για λόγους σοβινιστικούς.
 Μα για να μαθαίνουμε σιγά-σιγά την αλήθεια ! 

Ερμής ο Τρισμέγιστος

Ερμής Τρισμέγιστος
(ο τριπλός μάγος)
ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσαν κατά την Αρχαιότητα οι Έλληνες για τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ, προστάτη και εμπνευστή της αστρολογίας και της αλχημείας ο οποίος ταυτίσθηκε με τον Ερμή της ελληνικής μυθολογίας. Ονομάσθηκε έτσι από το πλήθος των ανακαλύψεων που αποδίδονταν σ΄ αυτόν όπως της γλώσσας, του αλφαβήτου, της γεωμετρίας, της αριθμητικής, της αστρονομίας, της ιατρικής, της γυμναστικής, του χορού, της μουσικής, της γλυπτικής και κάθε τέχνης ή επιστήμης, ή ακόμα λόγω της τριπλής όπως πίστευαν ιδιότητάς του ως φιλοσόφου, ιατρού και βασιλέως. Αποτελούσε το σύμβολο της θείας διάνοιας, "ο ζων λόγος" όπως τον αποκαλούσαν, η ενσαρκωμένη σκέψη.
Στον "Τρισμέγιστο Ερμή" αποδίδονται πολλά ελληνικά συγγράμματα τα οποία γράφηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή και εκπροσωπούσαν το διανοητικό κίνημα του ερμητισμού.
Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται:

• «Λόγος τέλειος», σε λατινική μετάφραση με την επιγραφή «Ασκληπιός» ή «Ερμού Τρισμέγιστου Ασκληπιός ήτοι περί φύσεως θεών διάλογος»,
• «Ερμής Τρισμέγιστος Ποιμάνδρης»,
• «Κυρανίδες» ως αποδίδονταν παλαιότερα οι Τυρανίδες, καθώς και άλλα συγγράμματα ιατρομαθηματικά, αστρονομικά κ.ά.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έγινε γνωστός στη Δύση κατά την Αναγέννηση όταν ο Μαρσίλιο Φιτσίνο μετάφρασε στα λατινικά το (ελληνικό) κείμενο των σωζόμενων ερμητικών γραπτών, γνωστών σήμερα ως Hermetica ή Corpus Hermeticum. Το κείμενο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους αλχημιστές της εποχής και κρατούνταν μυστικό, οπότε η ετυμολογία της "ερμητικής γνώσης" και της λέξης "ερμητικός" προέρχεται από εδώ.
Γνωστότερο γραπτό που αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο είναι ο Σμαραγδένιος Πίνακας (αγγλ. Emerald Tablet). Τα γραπτά του Ερμή υποτίθεται πως διδάσκονταν στους μύστες από τους Αιγυπτίους ιερείς πολύ πριν από την εποχή του Πλάτωνα. Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί η ηλικία τους αλλά η απώτατη καταγωγή τους χάνεται στη φαραωνική Αίγυπτο. Ωστόσο κατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή οι διδασκαλίες του Ερμή του Τρισμέγιστου εξελληνίστηκαν και απέκτησαν έναν λιγότερο πρακτικό και πιο φιλοσοφικό χαρακτήρα, επικεντρωμένο στο μυστικισμό και την αλχημεία ως οδό για τη θεουργία. Έτσι προέκυψε ο ερμητισμός, ως κίνημα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου, το οποίο διαδόθηκε ευρύτατα στη ρωμαϊκή Ανατολή κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Οι Έλληνες που είχαν σπουδάσει στην Αίγυπτο και αλλού ήταν γνώστες των γραπτών του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά δε μιλούσαν ανοικτά για αυτά τηρώντας όρκους μυστικότητας.

 Ερμής ο Τρισμέγιστος

 

"ο Γραφεύς των Θεών" έζησε πριν από χιλιάδες χρόνια στην Αίγυπτο τις ημέρες που η σημερινή ανθρωπότητα ήταν ακόμη στα σπάργανα. Ήταν και είναι μια μεγάλη Μορφή, του Αποκρυφισμού, που μας κληροδότησε ένα πολύ σημαντικό έργο: τα Ερμητικά κείμενα. Έφερε στην Ανθρωπότητα τη γνώση των 7 Νόμων του Σύμπαντος. Οι 7 Νόμοι που καθορίζουν τα ΠΑΝΤΑ: τον Κόσμο, τους Ανθρώπους, τη Φύση. Αυτές οι Διδασκαλίες ήταν γραμμένες στους τάφους των Πυραμίδων.

Χαμένες για χρόνια, καλά κρυμμένες από τους αδαείς, τους ασεβείς. Όχι όμως και ξεχασμένες. Μέσα σ' όλους αυτούς τους αιώνες υπήρχαν Μύστες που κράτησαν άσβεστη τη ιερή φλόγα της Ερμητικής Διδασκαλίας τη διαφύλαξαν, ενώ συγχρόνως τη μετέφεραν από γενιά σε γενιά, μέχρι τις ημέρες μας.
Χάρη σ' αυτούς μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε το μαγικό κλειδί που θα ανοίξει την Πύλη της καρδιάς μας για να μπορεί να δεχτεί την Μυστικιστική Γνώση.Ας μην ξεχνάμε όμως, πως αυτοί οι Μύστες μας κληροδότησαν μια Γνώση και μια προσταγή:
"Ω, μην αφήσετε να σβήσει η φλόγα!

 Στη σκοτεινή σπηλιά της την έχει λατρέψει κάθε ηλικία. Έχει τραφεί από τους αγνούς ιερείς της αγάπης.

Μην αφήσετε τη φλόγα να σβήσει".
Ερμής ο Τρισμέγιστος, Ερμητικά κείμενα και Ερμητισμός . Πολύ βασικές έννοιες που πρέπει να γνωρίσεις, αγαπητέ αναγνώστη , διότι το πιθανότερο είναι πως θα τις συναντήσεις, αργά ή γρήγορα…Ας ξεκινήσω με μια βιογραφία του Τρισμέγιστου : με το όνομα

«Ερμής ο Τρισμέγιστος», οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι ελληνίζοντες ονόμαζαν τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ

ή Τεούχ και λατρευόταν, όπως κι ο Έλληνας θεός Ερμής, σαν ψυχοπομπός. Τα βιβλία του έφερναν το όνομά του (Ερμητικά) κι άλλοι έλεγαν πως ήταν 20.000 (Ιάμβλιχος) και άλλοι 36.000 (Μανέθων) και περιείχαν μαγεία, φιλοσοφία, αστρολογία, ιατρική και αλχημεία, που κατά το Μεσαίωνα ονομάστηκε Ερμητική. Πολλά από τα βιβλία του Ερμή, καταστράφηκαν από τη πυρκαγιά στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας,

 {ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΗΚΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ! }

 όπου φυλάγονταν και έτσι, το βαθύτερο νόημα στις διδασκαλίες για τη πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου καθώς και οι πρακτικές που ακολουθούσαν οι μυημένοι σε αυτές, παραμένει (στο μεγαλύτερο μέρος του) μέχρι σήμερα άγνωστο. Ας δούμε τώρα και τι σημαίνει Ερμητισμός;
Στη καρδιά του Ερμητισμού βρίσκεται η ανάγκη για τη Γνώση, τη γνώση δηλαδή του Θείου. Είναι τελείως διαφορετικό από τα συμβατικά είδη γνώσης, αφού μας οδηγεί στο να διαχωρίζουμε αυτό που ξέρουμε με αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε. Η γνώση αυτή είναι προσωπική διότι σχετίζεται με το πυρήνα της ύπαρξής μας. Ταυτόχρονα όμως, ο Ερμητισμός είναι και η επιστήμη που ασχολείται με την ερμηνεία ιερογλυφικών και συμβόλων του αρχαίου κόσμου. Τόσο η Ερμητική όσο και η Πυθαγόρεια παράδοση, στηρίζονται στη διδασκαλία που γίνεται μέσω υπαινιγμών. Όσοι είναι αληθινά σοβαροί, ακολουθούν τους υπαινιγμούς.

Οι υπόλοιποι τους παραβλέπουν κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η «μαγεία»

 -ή και το πρόβλημα-

 στη προσπάθεια της κατανόησής των. 

ΕΡΜΗΣ O ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ

1 Ο Ερμής ο τρισμέγιστος ήταν Ελληνικής καταγωγής.

( Artemi Passio, Migne Patrologia greca XCVI ).

( Ψευδό - Μανέθωνος από Γ. Σύγκελλο ).
2 Στην Ερμητική Θεολογία κυριαρχεί ο Μονοθεϊσμός, όπως ακριβώς εκφράστηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο τον Ορφέα, κ.λ.π. Αξιο να παρατηρηθεί ότι όλοι οι υγιείς ψαλμοί της βίβλου είναι σχεδόν εντελώς πιστή αντιγραφή από τα Ερμητικά και τα Ορφικά.
3 Ο Ερμής έζησε γύρω στο 25.000 π.Χ. και υπήρξε αντιβασιλέας του Κρόνου στην Αίγυπτο, δάσκαλος του Οσίριδος και της Ισιδος.
4 Ερμής ο Τρισμέγιστος 3.1 :

" Η δόξα των πάντων είναι ο Θεός…Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά εν σοφία εις υπόδειξη όλων…Υπήρχε σκότος άπειρο στην άβυσσο και νερό λεπτό και πνεύμα λεπτό και νοερό με τη δύναμη του Θεού, βρισκόμενα στο χάος.

 Και έλαμψε φως άγιο και στερεώθηκαν σε άμμο τα υγρά στοιχεία…".
5 Ερμής ο Τρισμέγιστος 4.1 :

" Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα.

Και όχι βέβαια με τα χέρια, αλλά με το λόγο του ".
6 Ερμής ο Τρισμέγιστος 141.18 :

" Αυτά είπε ο Κύριος και Θεός μας και ανέμειξε το νερό με τη γη. Ανακινώντας το μίγμα, και εμφύσησε σ' αυτό πνεύμα…από αυτό το μίγμα έπλασε ζώδια με μορφή ανθρώπου ".
7 Ερμής ο Τρισμέγιστος 1.18 : Και μόλις έγινε αυτό, είπε ο Θεός: Αυξάνεστε και πληθύνεστε εν πλήθη όλα τα δημιουργήματα".
8 Ο Στοβαίος γράφει ότι ο Ερμής έγραψε 42 βιβλία, ο δε Μανέθων λέει ότι αυτά βρισκόντουσαν στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και από εκεί τα αντέγραψε ο Μωυσής ( και αφού τα αντέγραψε μετά έπρεπε δια της πυρράς να εξαφανιστούν και να μείνουν μόνο σαν πρωτότυπα του Μωυσή. Μπράβο τους που αποφάσισαν να καταστρέψουν όλες τις γνώσεις χιλιάδων ετών ).
9 Η διδασκαλία του Ερμή, ως γνωστόν επειδή ήταν μυστική ονομάστηκε "Ερμητική" που έκτοτε πήρε την έννοια του σφραγισμένου μυστικού. Ηδη από την εποχή του ο Ερμής γνωρίζοντας όπως φαίνεται καλά τα ανάλογα καταστροφικά αποτελέσματα που είχε για την τότε ανθρωπότητα (καταστροφή της Ατλαντίδος ενδεχομένως) η ανεξέλεγκτη διασπορά των αντίστοιχων μυστηρίων, έδωσε εντολή στους Έλληνες μαθητές του Ασκληπιού και Άμμωνα να κρατήσουν απόλυτη σιγή για τα μυστικά της φύσης και τα " Θεϊκά μυστήρια ". (Ερμητικά κείμενα ).
10 Ο Ερμής είναι γιος του βασιλιά Δία και της κόρης του Άτλαντα Μαίας. Κατά την συνήθειά του ο Δίας την έστειλε να γεννήσει στη Κυλλήνη.
11 Ο πρώτος και μεγαλύτερος προφήτης στην Ελληνική παράδοση είναι ο Θεός Ερμής ή Ερμής Τρισμέγιστος κατά την Αιγυπτιακή εκδοχή. Μεταξύ των μαθητών του φέρεται και ο Θεός Ήφαιστος. Ο Ερμής έζησε κατά άλλους το 9.000 π.Χ. ή κατ' άλλους το 25.000 π.Χ. ή αν θεωρήσουμε ότι ο Ήφαιστος ήταν μαθητής του που έζησε σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο το 50.000 π.Χ, σημαίνει ότι ο Ερμής έζησε πριν

 το 50.000 π.Χ.

 { ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΣΠΥΛΑΙΟΥ ΤΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ.}12 Ο Ορφέας αναφέρει πώς στην αρχή βασίλεψε ο Ουρανός που τον διαδέχτηκε ο Κρόνος. Μετά τον Κρόνο βασίλεψε ο Δίας και στη συνέχεια ο Διόνυσος (Ολυμπιόδωρος "Υπόμνημα στον Φαίδωνα" στα Ορφικά) . Ο Ερμής γεννήθηκε από την κόρη του Άτλαντα, Μαία και υπηρέτησε σαν γραμματέας τον Κρόνο, αδελφό του Άτλαντα, μαρτυρία που επιβεβαιώνεται και στην "Ευαγγελική προπαρασκευή" του Ευσέβιου. Ωστόσο, η αποκάλυψη πνεύματος υπερφυσικού, δημιούργησε στο πρόσωπο του Ερμή, τον πρώτο "απόστολο" του μονοθεϊσμού.
13 Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του γραμματολόγου Ιωάννη Στοβαίου τα κείμενα των έργων του Ερμή, γραμμένα στην ιερογλυφική γραφή και κρυμμένα στους αιγυπτιακούς ναούς και στις πυραμίδες, βρέθηκαν από τον αρχιερέα των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνα στην αρχαία Αθήνα, Βούτη. Ο Βούτης που υπήρξε γενάρχης της ιερατικής κάστας των Ετεοβουτάδων, ήταν γιος του βασιλιά της Αττικής, Πανδίονα και όταν διαμοιράστηκε η εξουσία του πατέρα του, αυτός πήρε την ιερατική εξουσία και ο αδελφός του, Ερεχθέας, την πολιτική. Στην Αίγυπτο όπου ακολούθησε τον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, βρήκε τα κείμενα αυτά και τα μετέφρασε στην ιερατική γραφή.
14 Παυσανίας "Κορινθιακά" 3 - 4 : "Αυτά που λένε στις μυστικές τελετές της Μητρός (Δήμητρας) σχετικά με τον Ερμή και το κριάρι, αν και ξέρω πολύ καλά τι συμβολίζουν, δεν τα μνημονεύω". 15 Κατά την Ερμητική θεολογία, ο Ποιμάντρης είναι η αποκαλυπτική παρουσία του υπέρτατου Όντος σε μια στιγμή έκστασης του Ερμή του τρισμέγιστου. Η αποκάλυψη της δημιουργίας ξεκινάει από τον πρώτο Νου, τον Πατέρα και την εμφάνιση του φωτός και του σκότους. Από το φως εμφανίζεται ο λόγος, δηλαδή ο γιος του Θεού. Στη συνέχεια το φως οργανώνεται σε ένα κόσμο αμέτρητων δυνάμεων. Δημιουργείται ο άνθρωπος - αρχέτυπο από τον πρωταρχικό Νου κατ' εικόνα του Πατέρα και στη συνέχεια ο ίδιος ο άνθρωπος αρχίζει και αυτός να δημιουργεί και με τη θέληση του Πατέρα γίνεται και αυτός δημιουργός. Στο εσχατολογικό μέρος του Ποιμάντρη αναφέρεται ο θάνατος και η μελλοντική ζωή της ψυχής, όπου η μεν μορφή διαλύεται στα στοιχεία που την αποτελούσαν και τα οποία επανέρχονται στη προηγούμενη κατάστασή τους, αδρανοποιημένου πια και του θνητού χαρακτήρα, η δε ψυχή απελευθερωμένη διέρχεται από τις 7 σφαίρες της κάθαρσης για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας. Εκεί θα περάσει από την θύρα που οδηγεί στους κόσμους των ανωτέρων δυνάμεων.
16 Στον πρώτο λόγο ( 24 - 26 ) γίνεται υπαινιγμός στις Πύλες και στις Θύρες που οδηγούν στην Ογδοατική φύση, δηλαδή στους θείους κόσμους των παραλλήλων. Διακρίνεται επίσης η αναφορά στη χημική διαδικασία της σύνθεσης και της αποσύνθεσης της ύλης με υπαινιγμό, επίσης της θείας ουσίας, που ενώνει την ύλη με το πνεύμα.
17 Στο δεύτερο λόγο αναλύεται η φύση και η αιτία της κίνησης στο χώρο της ακινησίας καθώς και η αιτία του πρώτου κινούντος. Όλα αυτά που λαμβάνουν μέρος στο χώρο των συμπάντων κόσμων, αποτελούν " κοίλα στοιχεία " περιδινούμενων κυκλώνων ενεργείας.
18 Στο τρίτο λόγο γίνεται αναφορά στη δημιουργία και την διάλυση των όντων. Έτσι λοιπόν γίνεται αναφορά στους κατώτερους θεούς που αναφέρει και ο Πλάτωνας, δηλαδή στα φωτοφόρα όντα που κατ' εντολή του Θεού επεμβαίνουν στους γενετικούς κώδικες των όντων, όπως στην περίπτωση των Ε και των διαδοχικών τους επεμβάσεων πάνω στην εξελικτική πορεία του γόνου.
19 Στην ουσία οι " θεϊκοί κύκλοι " του Ερμή, οι παραδοσιακοί θεοί της αρχαιοελληνικής θεολογίας

(Ωκεανός - Τηθύς - Φόρκυς - Κρόνος - Ρέα - Δίας - Ήρα και άλλοι) και οι θεοί του Πλάτωνα (Τίμαιος 41) είναι αυτό ακριβώς που αναφέρει ο τελευταίος, δηλαδή κατώτεροι θεοί που είχαν την δυνατότητα να διαμορφώνουν τα δημιουργήματα του Θεού.
20 Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος γράφει ότι " αυτό που είναι ψηλά μοιάζει με εκείνο που είναι χαμηλά " και ότι το ελάχιστο μοιάζει με το μέγιστο" . Χιλιάδες χρόνια πριν από την έλευση του Ιησού Χριστού στην γη, ο Ολύμπιος Ερμής, ο υιός του Δία και της Μαίας, αξιώνεται της πρώτης αποκαλύψεως από τον ίδιο τον Θεό, τον οποίο αποκαλεί Ποιμάντρη. Ο ύμνος του Ερμή προς Παντοκράτορα (Σινά 327, φ 234 β - Ιβήρων 386, φ 174 β) : Βλέμμα ακοίμητου πυρός γρηγόρει. Εσύ που ζωογονείς τον δρόμο του αιθέρα, που ενισχύεις την θέρμη του ήλιου, που δίνεις την λαίλαπα εις τα νέφη, εσύ, που το όνομά σου δεν χωρά εις τον κόσμο. Βλέμμα άφθαρτο, αιώνιο, φοβερό, που εποπτεύει τα πάντα, πατέρα όλων, που είσαι ένας και μοναδικός Θεός, που δεν έχεις καμία αρχή από πουθενά, σε έχω γνωρίσει. Έναν μόνο τιμώ μετά από εσένα, τον Υιόν που προέρχεται από εσένα, με απόρρητη δύναμη και οξύτερη φωνή, με ξεχωριστό τρόπο ευθύς χωρίς φθόνο και πάθος, χωρίς γέννηση γέννησες τον Λόγο, που είναι Θεός, την ουσία εκ της ουσίας, ο οποίος φέρει την δική σου εικόνα, του Πατέρα, την όμοια σου εις όλα. Ώστε εκείνος να ευρίσκεται μέσα σε εσένα, εσύ δε μέσα σε εκείνον, ως καθρέπτης κάλλους και πρόσωπον αμοιβαίας ευφροσύνης.
22 η υπερφυσική αποκάλυψη του πνεύματος του Θεού, καθιστά τον Ερμή τον πρώτο "Απόστολο" του μονοθεϊσμού. Το όνομα Ερμής και η λέξη Θρησκεία έχουν τον ίδιο λεξάριθμο.

ΕΡΜΗΣ = 353 = ΘΡΗΣΚΕΙΑ
23 Κυρανίδες, πρόλογος Αρποκρατίωνος : ο Ερμής ελάμβανε την Θεία σοφία από αγγέλους του Θεού δια να την μεταδώσει στους ανθρώπους.
24 Λακτάντιος, Diu. inst. I, 6 : Και να τα ίδια τα λόγια του Ερμή :

"Ο Θεός είναι ένας και ο Ένας δεν χρειάζεται όνομα.
25 Ερμής Τρισμέγιστος - Εκ της ιεράς βίβλου - παρ. 18 : "Τόσα μόνον αφού είπε ο Θεός και δικός μου Κύριος, ανέμιξε τα υπόλοιπα συγγενή στοιχεία, δηλαδή το ύδωρ και την γη…".
26 Ερμής Τρισμέγιστος - Καθολικός λόγος προς Τατ - 14 : "Κανένας από τους άλλους που λέγονται Θεοί, κανένας άνθρωπος και κανένας δαίμονας δεν δύναται να είναι τόσο αγαθός όσο ο μόνος Θεός. Αυτό είναι το αγαθόν αυτός είναι ο Θεός. Και να μην πεις κάτι άλλο αγαθό, διότι ασεβείς και μην δώσεις εις τον Θεό άλλο όνομα πέραν του αγαθού".
27 Ερμής τρισμέγιστος - Ποιμάντρης, 27 - 32 : Προσευχή του Ερμή προς τον θεό:

Και αφού μου είπε αυτά ο Ποιμάντρης ανεμείχθη με τις δυνάμεις.

Και εγώ, αφού ευχαρίστησα και ευλόγησα τον Πατέρα των όλων, πήρα την άδεια να φύγω, αφού ενδυναμώθηκα και διδάχτηκα την φύση του Παντός και το υπέροχο όραμα.

Και από τότε έχω αρχίσει να κηρύσσω στους ανθρώπους το κάλλος της ευσέβειας και της γνώσεως.

Ω λαοί, άντρες τούτης της γής, σεις που έχετε παραδώσει τους εαυτούς σας στην μέθη και στον ύπνο και στην άγνοια του Θεού, γαληνέψατε από την ικανοποίηση του παραλόγου ύπνου και σταματήσατε την κραιπάλη. Αυτοί δε αφού άκουσαν έφθασαν συγκεντρωμένοι με κοινή ψυχική διάθεση. Και εγώ τους είπα: "Γιατί ω άνδρες γεννήματα τούτης της γης έχετε παραδώσει τον εαυτό σας στον θάνατο, ενώ έχετε εξουσία να μεταλάβετε της αθανασίας; Μετανοήσατε εσείς που από κοινού πορευθήκατε στην πλάνη και γίνατε συμμέτοχοι στην άγνοια.

Αφού εγκαταλείψετε την φθορά, απαλλαγείτε του σκοτεινού φωτός και μεταλάβετε της αθανασίας".

Και άλλοι μεν από αυτούς αφού φλυάρησαν, απεμακρύνθηκαν, έχοντας παραδώσει τον εαυτόν τους στην οδό του θανάτου, άλλοι δε αφού έπεσαν μπροστά στα πόδια μου παρακαλούσαν να διδαχθούν. Και εγώ αφού τους σήκωσα από κάτω έγινα οδηγός του γένους.

Τους δίδαξα τους λόγους, πως και με ποιο τρόπο να σωθούν και έσπειρα ανάμεσά τους λόγους σοφίας και ετράφησαν δια του ύδατος της αμβροσίας. Και το βράδυ όταν το φως του ήλιου άρχισε να δύει τους κάλεσα να ευχαριστήσουν τον Θεό.

Και όταν ολοκληρώθηκε η ευχαριστία, καθένας έφυγε για την δική του κλίνη.

Κι εγώ αφού ανέγραψα στον εαυτό μου την ευεργεσία του Ποιμάνδρου και πλήρης από όσα ήθελα, ευφράνθηκα πολύ. Και έγινε δι εμένα ο ύπνος του σώματος αγρύπνια της ψυχής και το κλείσιμο των οφθαλμών αληθινή όρασης και η σιωπή μας εγκυμοσύνη του αγαθού και η έκφραση του λόγου έργα αγαθά. Τούτα δε συνέβησαν διότι είχα λάβει από τον νου μου, δηλαδή από τον Ποιμάνδρη, τον λόγο της αυθεντίας.

Και έτσι έγινα θεοφόρος της αλήθειας. Για αυτό προσφέρω από την ψυχή μου και από όλη την δύναμή μου ευλογία στον Πατέρα Θεό.

 Αγιος ο Θεός ο Πατέρας των όλων.

Αγιος ο Θεός του οποίου η θέληση εκπληρώνεται από τις ίδιες του τις δυνάμεις.

Αγιος ο Θεός ο οποίος θέλει να γίνει γνωστός και γνωρίζεται στους εκλεκτούς.

Αγιος είσαι εσύ που με τον Λόγο δημιούργησες τα όντα.

Αγιος είσαι εσύ του οποίου την εικόνα αναπαράγει η φύση.

 Αγιος είσαι εσύ του οποίου η φύση υπήρξε εικόνα.

Αγιος είσαι εσύ ο ισχυρότερος από κάθε άλλη δύναμη.

Αγιος είσαι εσύ ο μεγαλύτερος από κάθε υπερέχοντα.

 Αγιος είσαι εσύ ο ανώτερος παντός επαίνου. Δέξου αγνές λογικές θυσίας από αγνή ψυχή και καρδιά που έχει προς εσένα ανυψωθεί, ανεκλάλητε, ανέκφραστε που προσφωνείσαι δια της σιωπής. Σε ικετεύω να μην με αφήσεις να σφάλλω στην ουσιώδη γνώση, δώσε μου σημείο και ενδυνάμωσέ με και με την χάρη αυτή θα φωτίσω τους αδελφούς μου και τους υιούς σου που έχουν άγνοια του γένους των.

 Για αυτό πιστεύω και μαρτυρώ.

 Στη ζωή και στο φως προχωρώ. Ευλογητός είσαι Πατέρα.

 Ο δικός σου άνθρωπος επιθυμεί να είναι άγιος μαζί σου, καθώς έχεις δώσει σε αυτόν όλη την εξουσία.

28 Μονή Ιβήρων Αγιον Ορος 1317 - φ 287 α : Ερμού εκ του προς Τατ ( αποσπ. Ι ) : Είναι δύσκολο να συλλάβουμε με την νόηση τον Θεό και είναι αδύνατο να τον εκφράσουμε και αν ακόμη τον συλλάβουμε με την νόηση.

Διότι είναι αδύνατον να ορίσεις το άυλο με το υλικό και δεν είναι δυνατόν να συλλάβεις το τέλειο με το ατελές και το αιώνιο είναι δύσκολο να συναντηθεί και να συνυπάρξει με το εφήμερο.

 Διότι το ένα υπάρχει στην αιωνιότητα, ενώ το άλλο είναι παροδικό και το ένα υπάρχει πραγματικά, ενώ το άλλο από φαινομενική άποψη σκιάζεται.

Και βρίσκεται σε τόσο μεγάλη απόσταση το ασθενέστερο από το ισχυρότερο και το κατώτερο από το ανώτερο, σε όση βρίσκεται το θνητό από το Θείο.

 Και η μεταξύ τους απόσταση αμαυρώνει την θέα του ωραίου. Διότι δύνασαι να δεις με τα μάτια τα υλικά σώματα και να περιγράψεις με την γλώσσα τα ορατά. Αλλά το ασώματο και αόρατο και άμορφο και άυλο δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτό από τις αισθήσεις μας. Γίνομαι κατανοητός, Τατ, γίνομαι κατανοητός; Αυτό που είναι αδύνατον να εκφράσουμε πλήρως, αυτό είναι ο Θεός.
29 Ερμητικά κείμενα:
Άγιος ο Θεός και πατέρας των όλων.
Άγιος ο Θεός που η θέλησή του εκπληρώνεται από τις ίδιες του τις δυνάμεις.
Άγιος ο Θεός που θέλει να είναι γνωστός και αναγνωρίζεται από εκείνους που τον λατρεύουν.
Άγιος είσαι εσύ που με τον λόγο δημιούργησες τα όντα.
Άγιος είσαι εσύ του οποίου την εικόνα αναπαράγει η φύση.
Άγιος είσαι εσύ που δεν σε δημιούργησε η φύση.
Άγιος είσαι εσύ ο ισχυρότερος κάθε άλλης δύναμης.
Άγιος είσαι εσύ ο μέγιστος των υπέροχων.
Άγιος είσαι εσύ ο υπεράνω κάθε επαίνου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Θούριος του Ρηγα Φεραιου

 

Θούριος
ἤτοι Ὁρμητικὸς Πατριωτικὸς Ὕμνος πρῶτος,
εἰς τὸν ἦχον, MIA ΠΡΟΣΤΑΓH ΜΕΓΑΛH

Ρήγας Φεραίος                       1797

 

  ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ    ΕΔΩ  Ο Θούριος είναι πατριωτικός ύμνος, έργο του Ρήγα Φεραίου, τον οποίο είχε γράψει το 1797 και τραγουδούσε σε συγκεντρώσεις με σκοπό να ξεσηκώσει τους Έλληνες. Αποτελεί το τρίτο μέρος του επανατατικού πολιτικού φυλλαδίου του Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης της Μικράς Ασίας των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας. Πρόκειται για έμμετρο κείμενο με πολλά στοιχεία αφηγηματικότητας, μέσω του οποίου ο Ρήγας αποβλέπει να μεταφέρει και να καταστήσει κατανοητές τις αφηρημένες ιδέες των «Δικαίων του Ανθρώπου» και της «Νομοθετικής Πράξεως». Για να τιτλοφορήσει το κείμενο αυτό επιλέγει τον αρχαιοελληνικό ΄΄θούριος΄΄ , ορμητικός, μαινόμενος, πολεμικός, για να προσδιορίσει την ψυχική διάθεση που επιδιώκει να καλλιεργήσει με αυτό. Στην επιλογή του τίτλου του επαναστατικού ύμνου διαφαίνεται η εσωτερική συνάφεια του έργου του με το ιδεολογικό κλίμα του επαναστατικού κλασικισμού της εποχής του.

 

Η λέξη θούριος αποτελεί τη μορφή του επιθέτου που χρησιμοποιούν οι Αττικοί ποιητές, ιδίως ο Αισχύλος αλλά και ο Σοφοκλής και ο Αριστοφάνης, αντί του ΄΄θούρος΄΄ που χρησιμοποιεί ο Όμηρος ως επίθετο του Άρη στην Ιλιάδα. Η ετυμολογία της λέξης ανάγεται στο ρήμα ΄΄θρώσκω΄                                                                      

 

Ὡς πότε παλικάρια νὰ ζοῦμεν στὰ στενά,
Μονάχοι σὰ λιοντάρια, σταὶς ράχαις στὰ βουνά;
Σπηλιαὶς νὰ κατοικοῦμεν, νὰ βλέπωμεν κλαδιά,
Νὰ φεύγωμ΄ ἀπ΄ τὸν Κόσμον, γιὰ τὴν πικρὴ σκλαβιά.
Νὰ χάνωμεν ἀδέλφια, Πατρίδα, καὶ Γονεῖς,
Τοὺς φίλους, τὰ παιδιά μας, κι΄ ὅλους τοὺς συγγενεῖς.
Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
Παρὰ σαράντα χρόνοι σκλαβιά, καὶ φυλακή.
Τί σ΄ ὠφελεῖ ἂν ζήσης, καὶ εἶσαι στὴ σκλαβιά,
Στοχάσου πὼς σὲ ψένουν καθ΄ ὤραν στὴ φωτιά.
Βεζύρης, Δραγουμάνος, Ἀφέντης κι΄ ἂν σταθῆς,
Ο Τύραννος ἀδίκως, σὲ κάμει νὰ χαθῆς.
Δουλεύεις ὂλ΄ ἡμέρα, σὲ ὅ,τι κι΄ ἂν σοὶ πῆ,
Κι΄ αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιῆ.
Ὁ Σοῦτζος, κι΄ ὁ Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής,
Γγίκας, καὶ Μαυρογένης, καθρέπτης, εἶν΄ νὰ ἰδῆς.
Ἀνδρεῖοι Καπετάνοι, Παπάδες, λαϊκοί,
Σκοτώθηκαν κι΄ Ἀγάδες, μὲ ἄδικον σπαθί.
Κι΄ ἀμέτρητ΄ ἄλλοι τόσοι, καὶ Τοῦρκοι, καὶ Ρωμιοί,
Ζωήν, καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς καμμιὰ ΄φορμή.
Ἐλᾶτε μ΄ ἕναν ζῆλον, σὲ τοῦτον τὸν καιρόν,
Νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον, ἐπάνω στὸν Σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, μὲ πατριωτισμόν,
Νὰ βάλλωμεν εἰς ὅλα, νὰ δίδουν ὁρισμόν.
Οἱ νόμοι νάν΄ ὁ πρῶτος, καὶ μόνος ὁδηγός,
Καὶ τῆς πατρίδος ἕνας, νὰ γένη Ἀρχηγός.
Γιατί κ΄ ἡ ἀναρχία, ὁμοιάζει τὴν σκλαβιά,
Νὰ ζοῦμε σὰ θηρία, εἶν΄ πλιὸ σκληρὴ φωτιά.
Καὶ τότε μὲ τὰ χέρια, ψηλὰ στὸν Οὐρανόν,
Ἂς ποῦμ΄ ἀπ΄ τὴν καρδιά μας, ἐτοῦτα στὸν Θεόν.

Ἐδῶ σηκώνονται οἱ Πατριῶται ὀρθοί,
καὶ ὑψώνοντες τὰς χεῖρας πρὸς τὸν Οὐρανόν, κάμνουν τὸν ὅρκον.
Ὅρκος κατὰ τῆς Τυραννίας, καὶ τῆς ἀναρχίας.

Ὢ Βασιλεῖ τοῦ Κόσμου, ὁρκίζομαι σὲ σέ,
Στὴν γνώμην τῶν τυράννων, νὰ μὴν ἐλθῶ ποτέ.
Μήτε νὰ τοὺς δουλεύσω, μήτε νὰ πλανηθῶ,
εἰς τὰ ταξίματά τους, γιὰ νὰ παραδοθῶ.
Ἐν ὄσῳ ζῶ στὸν Κόσμον, ὁ μόνος μου σκοπός,
Γιὰ νὰ τοὺς ἀφανίσω, θὲ νάναι σταθερός.
Πιστὸς εἰς τὴν Πατρίδα, συντρίβω τὸν ζυγόν,
Ἀχώριστος γιὰ νᾶμαι, ὑπὸ τὸν Στρατηγόν.
Κι΄ ἂν παραβῶ τὸν ὅρκον, νὰ στράψ΄ ὁ Οὐρανός,

Καὶ νὰ μὲ κατακάψη, νὰ γένω σὰν καπνός.

Τέλος τοῦ Ὅρκου.

Σ΄ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, καὶ Νότον καὶ Βοριά,
Γιὰ τὴν Πατρίδα ὅλοι, νάχωμεν μία καρδιά.
Στὴν πίστιν τοῦ καθ΄ ἕνας, ἐλεύθερος νὰ ζῆ,
Στὴν δόξαν τοῦ πολέμου, νὰ τρέξωμεν μαζύ.
Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί,
Ἀράπιδες, καὶ ἄσπροι, μὲ μία κοινὴ ὁρμή.
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί,
Πῶς εἶμασθ΄ ἀντρειωμένοι, παντοῦ νὰ ξακουσθῇ.
Ὂσ΄ ἀπ΄ τὴν τυραννίαν, πῆγαν στὴ ξενητιά,
Στὸν τόπον τοῦ καθ΄ ἕνας, ἂς ἔλθη τώρα πιά.
Καὶ ὅσοι τοῦ πολέμου, τὴν τέχνην ἀγροικοῦν,
Ἐδῶ ἂς τρέξουν ὅλοι, τυράννους νὰ νικοῦν.
Η Ρούμελη τοὺς κράζει, μ΄ ἀγκάλαις ἀνοιχταίς,
Τοὺς δίδει βίο, καὶ τόπον, ἀξίαις καὶ τιμαίς.
Ὡς πότ΄ Ὀφφικιάλος, σὲ ξένους Βασιλεῖς.
Ἔλα νὰ γένης στύλος, δικῆς σου τῆς φυλῆς.
Κάλλιο γιὰ τὴν Πατρίδα, κανένας νὰ χαθῇ,
Ἢ νὰ κρεμάσῃ φούντα, γιὰ ξένον στὸ σπαθί.
Καὶ ὅσοι προσκυνήσουν, δὲν εἶναι πλιὸ ἐχθροί,
Ἀδέλφια μας θὰ γένουν, ἂς εἶναι κ΄ ἐθνικοί.
Μὰ ὅσοι θὰ τολμήσουν, ἀντίκρυ νὰ σταθοῦν,
Ἐκεῖνοι καὶ δικοί μας, ἂν εἶναι ἂς χαθοῦν.
Σουλλιώταις, καὶ Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστά,
Ὡς πότε σταὶς σπηλαίς σας, κοιμάσθε σφαλιστά.
Μαυροβουνιοὺ καπλάνια, Ὀλύμπου σταυραητοί,
Κι΄ Ἀγράφων τὰ ξευτέρια, γεννῆτε μία ψυχή.
Ἀνδρεῖοι Μακεδόνες, ὁρμήσατε γιὰ μία,
Καὶ αἷμα τῶν τυράννων, ρουφῆστε σᾶ θεριά.
Τοῦ Σάββα καὶ Δουνάβου, ἀδέλφια Χριστιανοί,
Μὲ τ΄ ἅρματα στὸ χέρι, καθ΄ ἕνας ἂς φανῆ.
Τὸ αἷμα σας ἂς βράση, μὲ δίκαιον θυμόν,
Μικροὶ μεγάλ΄ ὀμῶστε, τυράννου τὸν χαμόν.
Λεβέντες ἀντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
Ο βάρβαρος ὡς πότε, θὲ νὰ σᾶς τυραννῇ.
Μὴ καρτερῆτε πλέον, ἀνίκητοι Λαζοί,
Χωθῆτε στὸ μπογάζι, μ΄ ἐμᾶς κ΄ ἐσεῖς μαζί.
Δελφίνια τῆς θαλάσσης, ἀζδέρια τῶν Νησιῶν,
Σὰν ἀστραπὴ χυθῆτε, κτυπᾶτε τὸν ἐχθρόν.
Τῆς Κρήτης, καὶ τῆς Νίδρας, θαλασσινὰ πουλιά,
Καιρὸς εἶν΄ τῆς Πατρίδος, νὰ κοῦστε τὴν λαλιά.
Κι΄ ὂσ΄ εἶστε στὴν Ἁρμάδα, σὰν ἄξια παιδιά,
Οἱ Νόμοι σας προστάζουν, νὰ βάλλετε φωτιά.
Μ΄ ἐμᾶς κ΄ ἐσεῖς Μαλτέζοι, γεννήτ΄ ἕνα κορμί,
Κατὰ τῆς τυραννίας, ριχθῆτε μὲ ὁρμή.
Σᾶς κράζει ἡ Ἑλλάδα, σᾶς θέλει σας πονεῖ,
Ζητᾶ τὴν συνδρομήν σας, μὲ μητρικὴν φωνή.
Τί στέκεις, Παζβαντζίουγλου, τόσον ἐκστατικός;
Τεινάξου στὸ Μπαλκάνι, φώλιασε σὰν ἀητός.
Τοὺς μπούφους, καὶ κοράκους, καθόλου μὴ ψηφᾶς,
Μὲ τὸν ραγιὰ ἑνώσου, ἂν θέλης νὰ νικᾶς.
Σηλίστρα, καὶ Μπραΐλα, Σμαήλι καὶ Κυλί,
Μπενδέρι, καὶ Χωτήνι, ἐσένα προσκαλεῖ.
Στρατεύματά σου στεῖλε, κ΄ ἐκεῖνα προσκυνοῦν,
Γιατί στὴν τυραννίαν, νὰ ζήσουν δὲν ΄μπορούν.
Γγιουρτζὴ πλια μὴ κοιμᾶσαι, συκώσου μὲ ὁρμήν,
Τὸν Μπρούσια νὰ μοιάσης, ἔχεις τὴν ἀφορμήν.
Καὶ σὺ ποὺ στὸ Χαλέπι, ἐλεύθερα φρονεῖς,
Πασιὰ καιρὸν μὴ χάνεις, στὸν κάμπον νὰ φανῆς.
Μὲ τὰ στρατεύματά σου, εὐθὺς νὰ σηκωθῆς,
Στῆς Πόλης τὰ φερμάνια, ποτὲ νὰ μὴ δοθῆς.
Τοῦ Μισιργιοῦ ἀσλάνια, γιὰ πρώτη σας δουλιά,
Δικόν σας ἕνα Μπέι, κάμετε Βασιλιά.
Χαράτζι τῆς Αἰγύπτου, στὴν Πόλ΄ ἃς μὴ φανῆ,
Γιὰ νὰ ψοφήσ΄ ὁ λύκος, ὀποῦ σας τυραννεῖ.
Μὲ μία καρδιὰν ὅλοι, μία γνώμην, μία ψυχή,
Κτυπᾶτε τοῦ τυράννου, τὴν ρίζαν νὰ χαθῆ.
Ν΄ ἀνάψωμεν μία φλόγα, σὲ ὅλην τὴν Τουρκιά,
Νὰ τρέξ΄ ἀπὸ τὴν Μπόσνα, καὶ ὡς τὴν Ἀραπιά.
Ψηλὰ στὰ μπαϊράκια, συκῶστε τὸν Σταυρόν,
Καὶ σὰν ἀστροπελέκια, κτυπᾶτε τὸν ἐχθρόν.
Ποτὲ μὴ στοχασθῆτε, πὼς εἶναι δυνατός,
Καρδιοκτυπᾶ καὶ τρέμει, σὰν τὸν λαγῶ κι΄ αὐτός.
Τρακόσιοι γκιρτζιαλίδες, τὸν ἔκαμαν νὰ διῇ,
Πῶς δὲν ΄μπορεῖ μὲ τόπια, μπροστὰ τοὺς νὰ ἐβγῇ.
Λοιπὸν γιατὶ ἀργῆτε, τὶ στέκεσθε νεκροί;
Ξυπνήσατε μὴν εἶσθε, ἐνάντιοι κ΄ ἐχθροί.
Πῶς οἱ Προπάτορές μας, ὁρμοῦσαν σὰ θεριά,
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, πηδοῦσαν στὴ φωτιά.
Ἔτζι κ΄ ἡμεῖς, ἀδέλφια, ν΄ ἁρπάξωμεν γιὰ μιά,
Τ΄ ἅρματα καὶ νὰ βγοῦμεν, ἀπ΄ τὴν πικρὴ σκλαβιά.
Νὰ σφάξωμεν τοὺς λύκους, ποὺ στὸν ζυγὸν βαστοῦν,
Καὶ Χριστιανούς, καὶ Τούρκους, σκληρὰ τοὺς τυραννοῦν.
Στεργιᾶς, καὶ τοῦ πελάγου, νὰ λάμψη ὁ Σταυρός,
Καὶ στὴν δικαιοσύνην, νὰ σκύψη ὁ ἐχθρός.
Ο Κόσμος νὰ γλυτώση, ἀπ΄ αὔτην τὴν πληγή,

Κ΄ ἐλεύθεροι νὰ ζῶμεν, ἀδέλφια εἰς τὴν Γῆ.

Πέρας μὲν ὧδε,
Η δὲ αὖ πράξις τέρας.

 



ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ  ΕΔΩ

Διονύσιος Σολωμός – Ὁ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν

 

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Ὁ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν

1. Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

Tοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι,

Ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ.

2. Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

---

3. Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες,

Πικραμένη, ἐντροπαλή,

Κ’ ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,

Ἔ λ α π ά λ ι, νὰ σοῦ ‘πῇ.

4. Ἄργιε, νἄλθῃ ἐκείνη ἡ ‘μέρα,

Καὶ ἦταν ὅλα σιωπηλά,

Γιατὶ τἄσκιαζε ἡ φοβέρα,

Καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.

5. Δυστυχής! παρηγορία

Μόνη σοῦ ἔμενε νὰ λὲς

Περασμένα μεγαλεῖα,

Καὶ διηγῶντάς τα νὰ κλαῖς.

6. Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει

Φιλελεύθερην λαλιά,

Ἕνα ἐκτύπαε τἄλλο χέρι

Ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,

7. Κ’ ἔλεες· πότε, ἄ! πότε βγάνω

Τὸ κεφάλι ἀπὸ τς’ ἐρμιαῖς;

Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω

Κλάψαις, ἅλυσσες, φωναίς.

8. Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα

Μὲς στὰ κλαΰματα θολό,

Καὶ εἰς τὸ ῥοῦχό σου ἔσταζ’ αἷμα,

Πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.

9. Μὲ τὰ ῥοῦχα αἱματωμένα,

Ξέρω, ὅτι ἔβγαινες κρυφά,

Νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα

Ἄλλα χέρια δυνατά.

10. Μοναχὴ τὸν δρόμο ἐπῆρες,

Ἐξανάλθες μοναχὴ

Δὲν εἶν’ εὔκολαις οἱ θύραις,

Ἐὰν ἡ χρεία ταῖς κουρταλῇ.

11. Ἄλλος σοῦ ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια,

Ἀλλ’ ἀνάσασιν καμμιά·

Ἄλλος σοῦ ἔταξε βοήθεια,

Καὶ σὲ γέλασε φρικτά.

12. Ἄλλοι, ὠϊμέ! ‘σ τὴν συμφορά σου

Ὁποὺ ἐχαίροντο πολύ,

Σύρε ναὔρῃς τὰ παιδιά σου,

Σύρε, ἐλέγαν οἱ σκληροί.

13. Φεύγει ὀπίσω τὸ ποδάρι,

Καὶ ὁλογλήγορο πατεῖ

Ἢ τὴν πέτρα, ἢ τὸ χορτάρι,

Ποὺ τὴν δόξα σοῦ ἐνθυμεῖ.

14. Ταπεινότατη σοῦ γέρνει

Ἡ τρισάθλια κεφαλή,

Σὰν πτωχοῦ ποὺ θυροδέρνει,

Κ’ εἶναι βάρος του ἡ ζωή.

15. Ναί· ἀλλὰ τώρα ἀντιπαλεύει

Κάθε τέκνο σου μὲ ὁρμή,

Ποὺ ἀκατάπαυστα γυρεύει

Ἢ τὴν νίκη, ἢ τὴν θανή.

16. Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

17. Μόλις εἶδε τὴν ὁρμήν σου

Ὁ οὐρανός, ποὺ γιὰ τς’ ἐχθρούς,

Εἰς τὴν γῆν τὴν μητρικήν σου

Ἔτρεφ’ ἄνθια καὶ καρπούς,

18. Ἐγαλήνευσε· καὶ ἐχύθη

Καταχθόνια μία βοή,

Καὶ τοῦ Ῥήγα σου ἀπεκρίθη

Πολεμόκραχτη ἡ φωνή.

19. Ὅλοι οἱ τόποι σου σ’ ἐκράξαν,

Χαιρετῶντάς σε θερμά,

Καὶ τὰ στόματα ἐφωνάξαν

Ὅσα αἰσθάνετο ἡ καρδιά.

20. Ἐφωναξανε ὡς τ’ ἀστέρια

Τοῦ Ἰονίου καὶ τὰ νησιά,

Καὶ ἐσηκώσανε τὰ χέρια

Γιὰ νὰ δείξουνε χαρά,

21. Μ’ ὅλον ποὖναι ἁλυσσωμένο

Τὸ καθένα τεχνικά,

Κ’ εἰς τὸ μέτωπον γραμμένο

Ἔχει: ψεῦτρα ἐλευθεριά.

22. ‘Γκαρδιακά χαροποιήθη

Καὶ τοῦ Βάσιγκτων ἡ γῆ,

Καὶ τὰ σίδερα ἐνθυμήθη

Ποὺ τὴν ἔδεναν καὶ αὐτή.

23. Ἀπ’ τὸν πύργον του φωνάζει,

Σὰ νὰ λέῃ, σὲ χαιρετῶ,

Καὶ τὴν χῄτην του τινάζει

Τὸ Λεοντάρι τὸ Ἰσπανό.

24. Ἐλαφιάσθη τῆς Ἀγγλίας

Τὸ θηρίο, καὶ σέρνει εὐθὺς

Κατὰ τ’ ἄκρα τῆς Ῥουσίας

Τὰ μουγκρίσματα τς’ ὀργῆς.

25. Εἰς τὸ κίνημά του δείχνει,

Πὼς τὰ μέλη εἶν’ δυνατά·

Καὶ ‘σ τοῦ Αἰγαίου τὸ κῦμα ῥίχνει

Μιὰ σπιθόβολη ματιά.

26. Σὲ ξανοίγει ἀπὸ τὰ νέφη

Καὶ τὸ μάτι τοῦ Ἀετοῦ,

Ποὺ φτερὰ καὶ νύχια θρέφει

Μὲ τὰ σπλάχνα τοῦ Ἰταλοῦ,

27. Καὶ ‘σ ἐσὲ καταγυρμένος,

Γιατὶ πάντα σὲ μισεῖ,

Ἔκρωζ’ ἔκρωζε ὁ σκασμένος,

Νὰ σὲ βλάψῃ, ἂν ἠμπορῇ.

28. Ἄλλο ἐσὺ δὲν συλλογιέσαι

Πάρεξ ποῦ θὰ πρωτοπᾷς·

Δὲν ‘μιλεῖς, καὶ δὲν κουνιέσαι

‘Σ ταῖς βρισίαις ὁποῦ ἀγροικᾷς,

29. Σὰν τὸν βράχον, ὁποὺ ἀφήνει

Κάθε ἀκάθαρτο νερὸ

Εἰς τὰ πόδια του νὰ χύνῃ

Εὐκολόσβηστον ἀφρό,

30. Ὁποὺ ἀφήνει ἀνεμοζάλη,

Καὶ χαλάζι, καὶ βροχή,

Νὰ τοῦ δέρνουν τὴν μεγάλη,

Τὴν αἰώνιαν κορυφή.

31. Δυστυχιά του, ὢ δυστυχιά του,

Ὁποιανοῦ θέλει βρεθῆ

‘Σ τὸ μαχαῖρί σου ἀποκάτου,

Καὶ ‘σ ἐκεῖνο ἀντισταθῆ.

32. Τὸ θηρίο π’ ἀνανογιέται,

Πὼς τοῦ λείπουν τὰ μικρά,

Περιορίζεται, πετιέται,

Αἷμα ἀνθρώπινο διψᾷ.

33. Τρέχει, τρέχει ὅλα τὰ δάση,

Τὰ λαγκάδια, τὰ βουνά,

Καὶ ὅπου φθάσῃ, ὅπου περάσῃ,

Φρίκη, θάνατος, ἐρμιά.

34. Ἐρμιά, θάνατος, καὶ φρίκη,

Ὅπου ἐπέρασες κ’ ἐσύ·

Ξίφος ἔξω ἀπὸ τὴν θήκη,

Πλέον ἀνδρείαν σοῦ προξενεῖ.

35. Ἰδοὺ ἐμπρός σου ὁ τοῖχος στέκει

Τῆς ἀθλίας Τριπολιτζᾶς·

Τώρα τρόμου ἀστροπελέκι

Νὰ τῆς ῥίψῃς ‘πιθυμᾷς.

36. Μεγαλόψυχο τὸ μάτι

Δείχνει, πάντα ὁπῶς νικεῖ,

Καὶ ἂς εἶν’ ἅρματα γεμάτη,

Καὶ πολέμιαν χλαλοή.

37. Σοῦ προβαίνουνε καὶ τρίζουν,

Γιὰ νὰ ἰδῇς πὼς εἶν’ πολλά·

Δὲν ἀκοῦς ποὺ φοβερίζουν

Ἄνδρες μύριοι καὶ παιδιά;

38. Λίγα μάτια, λίγα στόματα

Θά σᾶς μείνουνε ἀνοιχτά,

Γιὰ νὰ κλαύσετε τὰ σώματα,

Ποῦ θὲ ναὔρῃ ἡ συμφορά.

39. Καταβαίνουνε, καὶ ἀνάφτει

Τοῦ πολέμου ἀναλαμπή·

Τὸ τουφέκι ἀνάβει, ἀστράφτει,

Λάμπει, κόφτει τὸ σπαθί.

40. Γιατί ἡ μάχη ἐστάθη ὀλίγη;

Λίγα τὰ αἵματα γιατί;

Τὸν ἐχθρὸν θωρῶ νὰ φύγῃ,

Καὶ ‘σ τὸ κάστρο ν’ ἀνεβῇ.

41. Μέτρα… εἶν’ ἄπειροι οἱ φευγάτοι,

Ὁποὺ φεύγοντας δειλιοῦν·

Τὰ λαβώματα ‘σ τὴν πλάτη

Δέχοντ’ , ὥστε ν’ ἀνεβοῦν.

42. Ἐκεῖ μέσα ἀκαρτερεῖτε

Τὴν ἀφεύγατη φθορά·

Νά, σᾶς φθάνει· ἀποκριθῆτε

‘Σ τῆς νυκτὸς τὴ σκοτεινιά.

43. Ἀποκρίνονται, καὶ ἡ μάχη

Ἔτζι ἀρχίζει, ὁποὺ μακριὰ

Ἀπὸ ῥάχη ἐκεῖ σὲ ῥάχη

Ἀντιβούϊζε φοβερά.

44. Ἀκούω κούφια τὰ τουφέκια,

Ἀκούω σμίξιμο σπαθιῶν,

Ἀκούω ξύλα, ἀκούω πελέκια,

Ἀκούω τρίξιμο δοντιῶν.

45. Ἄ! τί νύκτα ἦταν ἐκείνη,

Ποὺ τὴν τρέμει ὁ λογισμός;

Ἄλλος ὕπνος δὲν ἐγίνη

Πάρεξ θανάτου πικρός.

46. Τῆς σκηνῆς ἡ ὥρα, ὁ τόπος,

Οἱ κραυγαῖς, ἡ ταραχή,

Ὁ σκληρόψυχος ὁ τρόπος

Τοῦ πολέμου, καὶ οἱ καπνοί,

47. Καὶ οἱ βρονταῖς, καὶ τὸ σκοτάδι,

Ὁποὺ ἀντίσκοφτε ἡ φωτιά,

Ἐπαράσταιναν τὸν ᾅδη

Ποὺ ἀκαρτέριε τὰ σκυλιά·

48. Τ’ ἀκαρτέριε – ἐφαινόντ’ ἴσκιοι

Ἀναρίθμητοι γυμνοί,

Κόραις, γέροντες, νεανίσκοι,

Βρέφη ἀκόμη εἰς τὸ βυζί.

49. Ὅλη μαύρη μυρμηγκιάζει,

Μαύρη ἡ ἐντάφια συντροφιά,

Σὰν τὸ ῥοῦχο ὁποὺ σκεπάζει

Τὰ κρεββάτια τὰ ‘στερνά.

50. Τόσοι, τόσοι ἀνταμωμένοι

Ἐπετιοῦντο ἀπὸ τὴν γῆ,

Ὅσοι εἶν’ ἄδικα σφαγμένοι

Ἀπὸ τούρκικην ὀργή.

51. Τόσα πέφτουνε τὰ θέρι-

σμένα ἀστάχια εἰς τοὺς ἀγρούς·

Σχεδὸν ὅλα ἐκειὰ τὰ μέρη

Ἐσκεπάζοντο ἀπ’ αὐτούς.

52. Θαμποφέγγει κανέν’ ἄστρο,

Καὶ ἀναδεύοντο μαζί,

Ἀναβαίνοντας τὸ κάστρο

Μὲ νεκρώσιμη σιωπή.

53. Ἔτζι χάμου εἰς τὴν πεδιάδα,

Μὲς τὸ δάσος τὸ πυκνό,

Ὅταν στέλνῃ μὶαν ἀχνάδα

Μισοφέγγαρο χλωμό,

54. Ἐὰν οἱ ἄνεμοι μὲς τ’ ἄδεια

Τὰ κλαδιὰ μουγκοφυσοῦν,

Σειοῦνται, σειοῦνται τὰ μαυράδια,

Ὁποὺ οἱ κλῶνοι ἀντικτυποῦν.

55. Μὲ τὰ μάτια τους γυρεύουν,

Ὅπου εἶν’ αἵματα πηχτά,

Καὶ μὲς τ’ αἵματα χορεύουν

Μὲ βρυχίσματα βραχνά,

56. Καὶ χορεύοντας μανίζουν

Εἰς τοὺς Ἕλληνας κοντά,

Καὶ τὰ στήθια τοὺς ἐγγίζουν

Μὲ τὰ χέρια τὰ ψυχρά.

57. Ἐκειὸ τὸ ἔγγισμα πηγαίνει

Βαθιὰ μὲς τὰ σωθικά,

Ὅθεν ὅλη ἡ λύπη βγαίνει,

Καὶ ἄκρα αἰσθάνονται ἀσπλαχνιά.

58. Τότε αὐξαίνει τοῦ πολέμου

Ὁ χορὸς τρομακτικά,

Σὰν τὸ σκόρπισμα τοῦ ἀνέμου

‘Σ τοῦ πελάου τὴν μοναξιά.

59. Κτυποῦν ὅλοι ἀπάνου κάτου

Κάθε κτύπημα ποὺ εὐγεῖ

Εἶναι κτύπημα θανάτου,

Χωρὶς νὰ δευτερωθῇ.

60. Κάθε σῶμα ὑδρώνει, ῥέει·

Λὲς καὶ ἐκεῖθεν ἡ ψυχή,

Ἀπ’ τὸ μῖσος ποὺ τὴν καίει

Πολεμάει νὰ πεταχθῇ.

61. Τῆς καρδίας κτυπίαις βροντάνε

Μὲς στὰ στήθια τους ἀργά,

Καὶ τὰ χέρια ὁποὺ χουμᾶνε

Περισσότερο εἶν’ γοργά.

62. Οὐρανὸς γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι,

Οὐδὲ πέλαγο, οὐδὲ γῆ·

Γι’ αὐτοὺς ὅλους τὸ πᾶν εἶναι

Μαζωμένο ἀντάμα ἐκεῖ.

63. Τόση ἡ μάνητα καὶ ἡ ζάλη,

Ποὺ στοχάζεσαι, μὴ πὼς

Ἀπὸ μία μεριὰ καὶ ἀπ’ ἄλλη

Δὲν μείνῃ ἕνας ζωντανός.

64. Κύττα χέρια ἀπελπισμένα

Πῶς θερίζουνε ζωαῖς!

Χάμου πέφτουνε κομμένα

Χέρια, πόδια, κεφαλαῖς,

65. Καὶ παλλάσκαις, καὶ σπαθία

Μὲ ὁλοσκόρπιστα μυαλά,

Καὶ μὲ ὁλόσχιστα κρανία

Σωθικὰ λαχταριστά.

66. Προσοχὴ καμμία δὲν κάνει

Κανείς, ὄχι, εἰς τὴν σφαγή·

Πᾶνε πάντα ἐμπρός. Ὤ! φθάνει,

Φθάνει· ἕως πότε οἱ σκοτωμοί;

67. Ποῖος ἀφήνει ἐκεῖ τὸν τόπο,

Πάρεξ ὅταν ξαπλωθῇ;

Δὲν αἰσθάνονται τὸν κόπο,

Καὶ λὲς κ’ εἶναι εἰς τὴν ἀρχή.

68. Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι,

Καὶ ἀ λ λ ὰ ἐφώναζαν, ἀ λ λ ὰ·

Καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη

Φ ω τ ι ὰ ἐφώναζαν, φ ω τ ι ά.

69. Λεονταρόψυχα ἐκτυπιοῦντο,

Πάντα ἐφώναζαν φ ω τ ι ά,

Καὶ οἱ μιαροὶ κατασκορπιοῦντο,

Πάντα σκούζοντας ἀ λ λ ά.

70. Παντοῦ φόβος, καὶ τρομάρα,

Καὶ φωναὶς καὶ στεναγμοὶ·

Παντοῦ κλάψα, παντοῦ ἀντάρα,

Καὶ παντοῦ ξεψυχισμοί.

71. Ἦταν τόσοι! πλέον τὸ βόλι

Εἰς τ’ αὐτιὰ δὲν τοὺς λαλεῖ.

Ὅλοι χάμου ἐκείττοντ’ ὅλοι

Εἰς τὴν τέταρτην αὐγή.

72. Σὰν ποτάμι τὸ αἷμα ἐγίνη,

Καὶ κυλάει ‘σ τὴν λαγκαδιά,

Καὶ τὸ ἀθῷον χόρτο πίνει

Αἷμα ἀντὶς γιὰ τὴν δροσιά.

73. Τῆς αὐγῆς δροσάτο ἀέρι,

Δὲν φυσᾷς τώρα ἐσὺ πλιὸ

‘Σ τῶν ψευδόπιστων τὸ ἀστέρι.

Φύσα, φύσα εἰς τὸ Σταυρό.

74. Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

75. Τῆς Κορίνθου ἰδοὺ καὶ οἱ κάμποι·

Δὲν λαμπ’ ἥλιος μοναχὰ

Εἰς τοὺς πλάτανους, δὲν λάμπει

Εἰς τ’ ἀμπέλια, εἰς τὰ νερά.

76. Εἰς τὸν ἥσυχον αἰθέρα

Τώρα ἀθῷα δὲν ἀντηχεῖ

Τὰ λαλήματα ἡ φλογέρα,

Τὰ βελάσματα τὸ ἀρνί.

77. Τρέχουν ἅρματα χιλιάδες,

Σὰν τὸ κῦμα εἰς τὸ γιαλὸ

Ἀλλ’ οἱ ἀνδρεῖοι παλληκαράδες

Δὲν ψηφοῦν τὸν ἀριθμό.

78. Ὦ τρακόσιοι! σηκωθῆτε

Καὶ ξανάλθετε σ’ ἐμᾶς·

Τὰ παιδιά σας θελ’ ἰδεῖτε

Πόσο ‘μοιάζουνε μέ σᾶς.

79. Ὅλοι ἐκεῖνοι τὰ φοβοῦνται,

Καὶ μὲ πάτημα τυφλὸ

Εἰς τὴν Κόρινθο ἀποκλειοῦνται

Κι’ ὅλοι χάνουνται ἀπ’ ἐδῶ.

80. Στέλνει ὁ ἄγγελος τοῦ ὀλέθρου

Πεῖναν καὶ Θανατικὸ,

Ποὺ μὲ σχῆμα ἑνὸς σκελέθρου

Περπατοῦν ἀντάμα οἱ δυό.

81. Καὶ πεσμένα εἰς τὰ χορτάρια

Ἀπεθαίνανε παντοῦ

Τὰ θλιμμένα ἀπομεινάρια

Τῆς φυγῆς καὶ τοῦ χαμοῦ.

82. Καὶ ἐσὺ ἀθάνατη, ἐσὺ θεία,

Ποὺ ὅ,τι θέλεις ἠμπορεῖς,

Εἰς τὸν κάμπο, Ἐλευθερία,

‘Ματωμένη περπατεῖς.

83. ‘Σ τὴν σκιὰ χεροπιασμέναις,

‘Σ τὴν σκιὰ βλέπω κ’ ἐγὼ

Κρινοδάκτυλαις παρθέναις

Ὁποὺ κάνουνε χορό.

84. ‘Σ τὸν χορὸ γλυκογυρίζουν

Ὡραῖα μάτια ἐρωτικά,

Καὶ εἰς τὴν αὖρα κυματίζουν

Μαῦρα, ὁλόχρυσα μαλλιά.

85. Ἡ ψυχή μου ἀναγαλλιάζει,

Πὼς ὁ κόρφος κάθε μιᾶς

Γλυκοβύζαστο ἑτοιμάζει

Γάλα ἀνδρείας, καὶ ἐλευθεριᾶς.

86. Μὲς στὰ χόρτα τὰ λουλούδια,

Τὸ ποτῆρι δὲν βαστῶ,·

Φιλελεύθερα τραγούδια

Σὰν τὸν Πίνδαρο ἐκφωνῶ.

87. Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

88. ‘Πῆγες εἰς τὸ Μισολόγγι

Τὴν ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ,

‘Μέρα ποὺ ἄνθισαν οἱ λόγγοι

Γιὰ τὸ τέκνο τοῦ Θεοῦ.

89. Σοὖλθε ἐμπρὸς λαμποκοπῶντας,

Ἡ Θρησκεία μ’ ἕνα σταυρό,

Καὶ τὸ δάκτυλο κινῶντας

Ὁποὺ αἰνεῖ τὸν οὐρανό,

90. ‘Σ αὐτό, ἐφώναξε, τὸ χῶμα

Στάσου ὁλόρθη, Ἐλευθεριά,

Καὶ φιλῶντάς σου τὸ στόμα,

Μπαίνει μὲς τὴν Ἐκκλησιά.

91. Εἰς τὴν Τράπεζαν σιμώνει,

Καὶ τὸ σύγνεφο τὸ ἀχνὸ

Γύρω γύρω της πυκνώνει

Ποὺ σκορπάει τὸ θυμιατό.

92. Ἀγροικάει τὴν ψαλμῳδία,

Ὁποὺ ἐδίδαξεν αὐτή·

Βλέπει τὴν φωταγωγία

‘Σ τοὺς Ἀγίους ἐμπρὸς χυτή.

93. Ποιοί εἶν’ αὐτοὶ ποὺ πλησιάζουν

Μὲ πολλὴ ποδοβολή,

Κι’ ἄρματ’, ἅρματα ταράζουν;

Ἐπετάχτηκες ἐσύ.

94. Ἄ! τὸ φῶς ποὺ σὲ στολίζει,

Σὰν ἡλίου φεγγοβολή,

Καὶ μακρόθεν σπινθηρίζει,

Δὲν εἶναι, ὄχι, ἀπὸ τὴν γῆ·

95. Λάμψιν ἔχει ὅλη φλογώδη

Χεῖλος, μέτωπο, ὀφθαλμὸς·

Φῶς τὸ χέρι, φῶς τὸ πόδι,

Κι’ ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς.

96. Τὸ σπαθί σου ἀντισηκώνεις,

Τρία πατήματα πατᾷς,

Σὰν τὸν πύργο μεγαλώνεις,

Καὶ εἰς τὸ τέταρτο κτυπᾷς

97. Μὲ φωνὴ ποὺ καταπείθει,

Προχωρῶντας, ὁμιλεῖς·

«Σήμερ’, ἄπιστοι, ἐγεννήθη,

Ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.

98. »Αὐτὸς λέγει… Ἀφογκρασθῆτε:

Ἐγὼ εἶμ’ Ἄλφα, Ὠμέγα ἐγώ·

Πέστε· ποῦ θ’ ἀποκρυφθῆτε

Ἐσεῖς ὅλοι, ἂν ὀργισθῶ;

99. »Φλόγα ἀκοίμητην σᾶς βρέχω,

Ποὺ μ’ αὐτὴν ἂν συγκριθῇ

Κείνη ἡ κάτω ὁποὺ σᾶς ἔχω,

Σὰν δροσιὰ θέλει βρεθῇ.

100. »Κατατρώγει, ὡσὰν τὴν σχίζα,

Τόπους ἄμετρα ὑψηλούς,

Χώραις, ὄρη, ἀπὸ τὴν ῥίζα,

Ζῶα, καὶ δένδρα, καὶ θνητούς,

101. »Καὶ τὸ πᾶν τὸ κατακαίει,

Καὶ δὲν σώζεται πνοή,

Πάρεξ τοῦ ἄνεμου ποὺ πνέει

Μὲς στὴ στάχτη τὴ λεπτή».

102. Κάποιος ἤθελε ἐρωτήσει:

Τοῦ θυμοῦ του εἶσαι ἀδελφή;

Ποῖος εἶν’ ἄξιος νὰ νικήσῃ,

Ἢ μὲ σὲ νὰ μετρηθῇ;

103. Ἡ γῆ αἰσθάνεται τὴν τόση

Τοῦ χεριοῦ σου ἀνδραγαθιά,

Ποὺ ὅλην θέλει θανατώσει

Τὴν Μισόχριστη σπορά.

104. Τὴν αἰσθάνονται, καὶ ἀφρίζουν

Τὰ νερά, καὶ τ’ ἀγροικῶ

Δυνατὰ νὰ μουρμουρίζουν,

Σὰν νὰ ‘ρυάζετο θηριό.

105. Κακορίζικοι ποὺ πᾶτε

Τοῦ Ἀχελώου μὲς στὴν ῥοή,

Καὶ ‘πιδέξια πολεμᾶτε

Ἀπὸ τὴν καταδρομὴ,

106. Νὰ ἀποφύγετε; τὸ κῦμα

Ἔγινε ὅλο φουσκωτό·

Ἐκεῖ εὑρήκατε τὸ μνῆμα,

Πρὶν νὰ εὑρῆτε ἀφανισμό.

107. Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει

Κάθε λάρυγγας ἐχθροῦ,

Καὶ τὸ ῥεῦμα γαργαρίζει

Ταῖς βλασφήμιαις τοῦ θυμοῦ.

108. Σφαλερὰ τετραποδίζουν

Πλῆθος ἄλογα, καὶ ὀρθὰ

Τρομασμένα χλιμιτρίζουν,

Καὶ πατοῦν εἰς τὰ κορμιά.

109. Ποῖος ‘σ τὸ σύντροφον ἁπλώνει

Χέρι, ὡσὰν νὰ βοηθηθῇ

Ποῖος τὴν σάρκα του δαγκώνει,

Ὅσο ὁποὺ νὰ νεκρωθῇ.

110. Κεφαλαῖς ἀπελπισμέναις,

Μὲ τὰ μάτια πεταχτά,

Κατὰ τ’ ἄστρα σηκωμέναις

Γιὰ τὴν ὕστερη φορά.

111. Σβυέται – αὐξαίνοντας ἡ πρώτη

Τοῦ Ἀχελώου νεροσυρμὴ,

Τὸ χλιμίτρισμα, καὶ οἱ κρότοι,

Καὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ γογγυσμοί.

112. Ἔτζι ν’ ἄκουα νὰ βουΐξῃ

Τὸν βαθὺν Ὠκεανό,

Καὶ ‘σ τὸ κῦμα του νὰ πνίξῃ

Κάθε σπέρμα Ἀγαρηνό·

113. Καὶ ἐκεῖ ποὖναι ἡ Ἁγιὰ Σοφία,

Μὲς στοὺς λόφους τοὺς ἑπτά,

Ὅλα τ’ ἄψυχα κορμία,

Βραχοσύντριφτα, γυμνά,

114. Σωριασμένα νὰ τὰ σπρώξῃ

Ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ,

Κ’ ἀπ’ ἐκεῖ νὰ τὰ μαζώξῃ

Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Φεγγαριοῦ.

115. Κάθε πέτρα μνῆμα ἀς γένῃ,

Καὶ ἡ Θρησκεία, κ’ ἡ Ἐλευθεριὰ

Μ’ ἀργοπάτημα ἀς πηγαίνῃ

Μεταξύ τους, καὶ ἀς μετρᾷ.

116. Ἕνα λείψανο ἀνεβαίνει

Τεντωτό, ‘πιστομητό,

Κι’ ἄλλο ξάφνου κατεβαίνει,

Καὶ δὲν φαίνεται καὶ πλιό.

117. Καὶ χειρότερα ἀγριεύει

Καὶ φουσκώνει ὁ ποταμός·

Πάντα πάντα περισσεύει·

Πολυφλοίσβισμα καὶ ἀφρός.

118. Ἄ! γιατί δὲν ἔχω τώρα

Τὴν φωνὴν τοῦ Μωϋσῆ;

Μεγαλόφωνα, τὴν ὥρα

Ὁποὺ ἐσβυοῦντο οἱ μισητοί,

119. Τὸν Θεὸν εὐχαριστοῦσε

‘Σ τοῦ πελάου τὴν λύσσα ἐμπρός,

Καὶ τὰ λόγια ἠχολογοῦσε

Ἀναρίθμητος λαός·

120. Ἀκλουθάει τὴν ἁρμονία

Ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρών,

Ἡ προφήτισσα Μαρία,

Μ’ ἕνα τύμπανο τερπνόν,

121. Καὶ πηδοῦν ὅλαις οἱ κόραις

Μὲ τς΄ ἀγκάλαις ἀνοικταῖς,

Τραγουδῶντας, ἀνθοφόραις,

Μὲ τὰ τύμπανα κ’ ἐκειαίς.

122. Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

Τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι

Ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ.

123. Εἰς αὐτήν, εἶν’ ξακουσμένο,

Δὲν νικιέσαι ἐσὺ ποτὲ·

Ὅμως, ὄχι, δὲν εἶν’ ξένο

Καὶ τὸ πέλαγο γιὰ σέ.

124. Τὸ στοιχεῖον αὐτὸ ξαπλώνει

Κύματ’ ἄπειρα εἰς τὴν γῆ,

Μὲ τὰ ὁποῖα τὴν περιζώνει,

Κ’ εἶναι εἰκόνα σου λαμπρή.

125. Μὲ βρυχίσματα σαλεύει

Ποὺ τρομάζει ἡ ἀκοή·

Κάθε ξύλο κινδυνεύει

Καὶ λιμιώνα ἀναζητεῖ.

126. Φαίνετ’ ἔπειτα ἡ γαλήνη

Καὶ τὸ λάμψιμο τοῦ ἡλιοῦ,

Καὶ τὰ χρώματα ἀναδίνει

Τοῦ γλαυκότατου οὐρανοῦ.

127. Δὲν νικιέσαι, εἶν’ ξακουσμένο,

‘Σ τὴν ξηρὰν ἐσὺ ποτὲ·

Ὅμως, ὄχι, δὲν εἶν΄ξένο

Καὶ τὸ πέλαγο γιὰ σέ.

128. Περνοῦν ἄπειρα τὰ ξάρτια,

Καὶ σὰν λόγγος στριμωχτὰ

Τὰ τρεχούμενα κατάρτια,

Τὰ ὁλοφούσκωτα πανιά.

129. Σὺ ταῖς δύναμαίς σου σπρώχνεις,

Καὶ ἀγκαλὰ δὲν εἶν’ πολλαίς,

Πολεμῶντας, ἄλλα διώχνεις,

Ἄλλα παίρνεις, ἄλλα καῖς.

130. Μὲ ἐπιθύμια νὰ τηράζῃς

Δύο μεγάλα σὲ θωρῶ,

Καὶ θανάσιμον τινάζεις

Ἐναντίον τους κεραυνό·

131. Πιάνει, αὐξαίνει, κοκκινίζει,

Καὶ σηκώνει μιὰ βροντή,

Καὶ τὸ πέλαο χρωματίζει

Μὲ αἱματόχροη βαφή.

132. Πνίγοντ’ ὅλοι οἱ πολεμάρχοι,

Καὶ δὲν μνέσκει ἕνα κορμὶ

Χάρου, σκιὰ τοῦ Πατριάρχη,

Ποὺ σ’ ἐπέταξαν ἐκεῖ.

133. Ἐκρυφόσμιγαν οἱ φίλοι

Μὲ τς’ ἐχθρούς τους τὴ Λαμπρή,

Καὶ τοὺς ἔτρεμαν τὰ χείλη

Δίνοντάς τα εἰς τὸ φιλί.

134. ‘Κειαὶς ταῖς δάφναις ποὺ ἐσκορπίστε

Τώρα πλέον δὲν ταῖς πατεῖ,

Καὶ τὸ χέρι ὁποὺ ἐφιλῆστε

Πλέον, ἂ πλέον δὲν εὐλογεῖ.

135. Ὅλοι κλαῦστε, ἀποθαμμένος

Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς·

Κλαῦστε, κλαῦστε, κρεμασμένος

Ὡσὰν νἄτανε φονιᾶς.

136. Ἔχει ὁλάνοικτο τὸ στόμα

Π’ ὧραις πρῶτα εἶχε γευθῆ

Τ’ Ἅγιον Αἷμα, τ΄ Ἅγιον Σῶμα

Λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγῇ

137. Ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει

Λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῇ,

Εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήσει,

Καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῇ.

138. Τὴν ἀκούω, βροντάει, δὲν παύει

Εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴν γῆ,

Καὶ μουγκρίζοντας ἀνάβει

Τὴν αἰώνιαν ἀστραπή.

139. Ἡ καρδιὰ συχνοσπαράζει…

Πλὴν τί βλέπω; σοβαρὰ

Νὰ σωπάσω μὲ προστάζει

Μὲ τὸ δάκτυλο ἡ θεά.

140. Κυττάει γύρω εἰς τὴν Εὐρώπη

Τρεῖς φοραῖς μ’ ἀνησυχιά·

Προσηλώνεται κατόπι

‘Σ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ἀρχινᾷ:

141. «Παλληκάρια μου! οἱ πολέμοι

Γιὰ σᾶς ὅλοι εἶναι χαρά,

Καὶ τὸ γόνα σας δὲν τρέμει

‘Σ τοὺς κινδύνους ἐμπροστά.

142. »Ἀπ’ ἐσᾶς ἀπομακραίνει

Κάθε δύναμι ἐχθρική·

Ἀλλὰ ἀνίκητη μιὰ μένει

Ποὺ ταῖς δάφναις σᾶς μαδεῖ,

143. »Μία, ποὺ ὅταν ὡσὰν λύκοι

Ξαναρχόστενε ζεστοί,

Κουρασμένοι ἀπὸ τὴν νίκη,

Ἄχ! τὸν νοῦν σᾶς τυραννεῖ.

144. »Ἡ διχόνοια ποὺ βαστάει

Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή·

Καθενὸς χαμογελάει,

Π ά ρ’ τ ο, λέγοντας, κ α ὶ σ ύ.

145. »Κειὸ τὸ σκῆπτρο, ποὺ σᾶς δείχνει,

Ἔχ’ ἀλήθεια ὡραία θωριά·

Μὴν τὸ πιάστε, γιατὶ ῥίχνει

Εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.

146. »Ἀπὸ στόμα, ὁποὺ φθονάει,

Παλληκάρια, ἀς μὴν ‘πωθῇ,

Πὼς τὸ χέρι σας κτυπάει

Τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.

147. »Μὴν εἰποῦν ‘σ τὸν στοχασμό τους

Τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:

Ἐὰν μ ι σ ο ῦ ν τ α ι ἀ ν ά μ ε σ ό τ ο υ ς,

Δ ὲ ν τ ο ὺ ς π ρ έ π ε ι ἐ λ ε υ θ ε ρ ι ά .

148. »Τέτοια ἀφήστενε φροντίδα·

Ὅλο τὸ αἷμα ὁποὺ χυθῇ

Γιὰ θρησκεία, καὶ γιὰ πατρίδα,

Ὅμοιαν ἔχει τὴν τιμή.

149. »’Σ τὸ αἷμα αὐτό, ποὺ δὲν πονεῖτε

Γιὰ πατρίδα, γιὰ θρησκειά,

Σᾶς ορκίζω, ἀγκαλιασθῆτε,

Σὰν ἀδέλφια ‘γκαρδιακά.

150. »Πόσον λείπει, στοχασθῆτε,

Πόσο ἀκόμη νὰ παρθῇ·

Πάντα ἡ νίκη, ἂν ἑνωθῆτε,

Πάντα ἐσᾶς θ’ ἀκολουθεῖ.

151. »Ὠ ἀκουσμένοι εἰς τὴν ἀνδρεία!...

Καταστῆτε ἕνα σταυρό,

Καὶ φωνάξετε μὲ μία·

Βασιλεῖς, κυττάξτ’ ἐδώ.

152. »Τὸ σημεῖον ποὺ προσκυνᾶτε

Εἶναι τοῦτο, καὶ γι’ αὐτὸ

‘Ματωμένους μᾶς κυττᾶτε

‘Σ τὸν ἀγῶνα τὸν σκληρό.

153. »Ἀκατάπαυστα τὸ ‘βρίζουν

Τὰ σκυλιά, καὶ τὸ πατοῦν,

Καὶ τὰ τέκνα του ἀφανίζουν,

Καὶ τὴν πίστη ἀναγελοῦν.

154. »Ἐξ’ αἰτιᾶς του ἐσπάρθη, ἐχάθη

Αἷμα ἀθῷο χριστιανικό,

Ποὺ φωνάζει ἀπὸ τὰ βάθη

Τῆς νυκτός: Ν ὰ ‘κ δ ι κ η θ ῶ.

155. »Δὲν ἀκοῦτε, ἐσεῖς εἰκόνες

Τοῦ Θεοῦ, τέτοια φωνή;

Τώρα ἐπέρασαν αἰῶνες,

Καὶ δὲν ἔπαυσε στιγμή.

156. »Δὲν ἀκοῦτε; εἰς κάθε μέρος

Σὰν τοῦ Ἀβὲλ καταβοᾷ·

Δὲν εἶν’ φύσημα τοῦ ἀέρος,

Ποὺ σφυρίζει εἰς τὰ μαλλιά.

157. »Τί θὰ κάμετε; θ’ ἀφῆστε

Νὰ ἀποκτήσωμεν ἑμεῖς

‘Λευθερίαν, ἢ θὰ τὴν λύστε

Ἐξ αἰτίας πολιτικῆς;

158. »Τοῦτο ἀνίσως μελετᾶτε,

Ἰδού, ἐμπρός σας τὸν Σταυρό·

Βασιλεῖς! ἐλᾶτε, ἐλᾶτε,

Καὶ κτυπήσετε κ’ ἐδῶ».