Ο θάνατος του κλέφτη

Έχετε γεια, ψηλά βουνά και κρυσταλλένιες βρύσες.

χαράματα με τις δροσιές, νύχτες με το φεγγάρι,

και σεις, μαύρα κλεφτόπουλα, που στην Τουρκιά ετρομάξτε!

Αρρώστια δε με πλάκωσε και πηαίνω να πεθάνω,

κι αν πάρει βόλι το κορμί, πάλι, η ψυχή απομένει.

Μαύρο πουλάκι θα γενώ, μαύρο χελιδονάκι,

να ‘ρθω το γλυκοχάραμα να ιδώ που πολεμάτε,

και σα σχολάσει ο πόλεμος κι εβγεί τ’ αχνό φεγγάρι,

πάλι θε να ‘ρθω να σταθώ σ’ ένα κυπαρισσάκι

τα λίγα τα κλεφτόπουλα, που βρω στη γη να κλάψω,

μέσα στης νύχτας την ερμιά, στον ύπνο που κοιμούνται,

Ν’ ακούσουν οι μανάδες τους να τα μοιρολογήσουν.

-Για ιδές η θύρα του Πασά, και πάψε το τραγούδι!

Έχετε γεια, ψηλά βουνά, τρεχούμενα

ποτάμια.

Αδέλφια, να με θάψετε σε μια ψηλή ραχούλα,

ν’ ακούω τ’ αηδόνια που ‘ρχονται και φέρνουν τον Απρίλη.

(Ιούλιος Τυπάλδος)