“Κεραυνοί” Φράγκου κατά Τουρκίας – Η ομιλία του για την Άλωση και ο “μαρμαρωμένος βασιλιάς”

 

Ιδιαίτερα σκληρός με την Τουρκία ήταν ο πρώην Α/ΓΕΣ Φραγκούλης Φράγκος σε ομιλία του για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Ο κ.Φράγκος υπενθύμισε όλους τους διωγμούς που έχουν υποστεί οι ΄Έλληνες από τους Τούρκους επισημαίνοντας ιδιαίτερα τα γεγονότα του 1955. Είπε μάλιστα ότι όσα δεν κατόρθωσαν με την Άλωση ,τα κατάφεραν μ΄ εκείνο το προγκρόμ διώξεων στην Κωνσταντινούπολη.

Συγγραφέας του βιβλίου “ Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι”, ο πρώην Α/ΓΕΣ, δεν θα μπορούσε παρά να είναι σκληρός με τους γείτονες. Δημοσιεύουμε όλη την ομιλία του για να βγάλουν τα συμπεράσματά τους “φίλοι και εχθροί”:
Ομιλία Στρατηγού Φραγκούλη Σ. Φράγκου

1. Πεντακόσια εξήντα χρόνια πέρασαν μέχρι σήμερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453. Από τότε που ακούστηκε η κραυγή “Εάλω η Πόλις” και η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε στην κατοχή του Οθωμανού δυνάστη.

Έτσι άρχισε η Τουρκοκρατία.

Το Γένος μας απεβίωσε προσωρινά, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά συνεχίζουν να παραμένουν σε ξένα χέρια.

Έτσι το Βυζάντιο, η κιβωτός του πνευματικού πλούτου της Αρχαίας Ελλάδας και της Χριστιανικής διδασκαλίας, έπεσε. Δίκαια λοιπόν, ο Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν αποκάλεσε την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ως αίσχος των Λατίνων, γιατί όταν σε λίγο η οθωμανική πλημμυρίδα θα χτυπήσει τις πύλες της Ευρώπης, τότε πλέον οι Δυτικοί θα συνειδητοποιήσουν την ενοχή τους ή τη συμμετοχή τους καλύτερα σ’ αυτό το ιστορικό ανοσιούργημα, σ’ αυτή την τρομερή καταστροφή.

Τότε επιτέλους θα ακούσουν οι Δυτικοί το θλιβερό απόηχο αυτής της μεγάλης συμφοράς.
α. Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση για να αποτίουμε ένα διαρκή και μεγάλο φόρο τιμής στο Βυζαντινό κράτος, την Ρωμανία όπως την αναφέρουν τα κείμενα της εποχής, το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους, όπως το χαρακτηρίζει ο νεότερος βυζαντινολόγος ο Διονύσιος Ζακυνθηνός.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη άντεξε επί 11 αιώνες.

Μετά την Άλωση όμως από τους Σταυροφόρους το 1204 η εδαφική της έκταση και το σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά.

Παρέμεινε όμως καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου της το κράτος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επιτυχημένη και δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού.

Η Ελληνορθόδοξη παράδοση υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης και το Βυζάντιο τη διέδωσε με ειρηνικό τρόπο στους γειτονικούς λαούς του.

Αυτή την ιεραποστολική δράση των Βυζαντινών προγόνων μας καταδεικνύουν και μαρτυρούν οι πολιτισμοί των σημερινών λαών της Ανατολικής Ευρώπης.

Ο Ρώσος Πατριάρχης Αλέξιος παραδέχθηκε, όταν βρέθηκε το 1992 στην Αθήνα, ότι η Ρωσία είναι πνευματικό τέκνο του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού του Βυζαντίου.

Ο Ρουμάνος Ιστορικός και πολιτικός του 20ου αιώνα Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε την Μολδοβλαχία μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ως “το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο”.

Και το κυριλλικό ελληνογενές αλφάβητο που χρησιμοποιούν οι σλαβικοί λαοί αποτελεί έμπρακτη επιβεβαίωση της ακτινοβολίας του Βυζαντινού πολιτισμού. Από αυτό λοιπόν τον πολιτισμό πρέπει να διδασκόμαστε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες.
β. Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση, διότι μέσα από τις διηγήσεις των ιστορικών της εποχής ξετυλίγεται η Ελληνική Διάρκεια και η διαχρονική πορεία των αξιών του οικουμενικού Ελληνισμού.

Η συγκλονιστική ομιλία του o Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος πό την τελική επίθεση των Οθωμανών στις 28 Μαΐου 1453 στο λόγο που εκφώνησε στην Αγία Σοφία μεταξύ άλλων ανέφερε:
“Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἴνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν της πίστεως ἠμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμὶν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἠμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων.

Καλῶς οὒν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερα τινὰ ὀφείλεται κοινῶε ἐσμεν πάντες ἴνα προτιμήσωμεν ἀποθανεὶν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρώτον μὲν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἠμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ πατρίδος, τρίτον ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων.

Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσται ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλῶ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων ἠμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.”

Δηλαδη αγωνιζόμαστε: για την Πίστη, για την Πατρίδα, για τους συγγενείς μας. Προσθέτει και τον βασιλέα, διότι εκείνο ήταν το πολίτευμα της εποχής. Όμως το τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενείς, που αναφέρει ο τελευταίος

Αυτοκράτορας, μας συνδέει με τον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων και με τον παιάνα των Σαλαμινομάχων, το “Ίτε παίδες Ελλήνων” και φθάνει αυτή η Ελληνική Διάρκεια μέχρι την προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, που έγραφε τον Φεβρουάριο του 1821 “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”, και μέχρι τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους μαθητές του πρώτου Γυμνασίου της Ελεύθερης πλέον Αθήνας: “Όταν πιάσαμε τ’ άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος” .

Αυτές είναι οι διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού. Αυτός ο ηθικός δεσμός ενώνει τον Παλαιολόγο με τους Σαλαμινομάχους και με τον Κολοκοτρώνη και με το 1940.

Μαχόμεθα για την Πίστη, την Πατρίδα, την Οικογένεια όσο κι αν κάποιοι μας χαρακτηρίζουν ….αναχρονιστικούς. Τιμώντας την μνήμη των προδρόμων και των μαρτύρων της Ελληνικής Διάρκειας εμείς γι’ αυτά θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε!
γ. Θυμόμαστε τα γεγονότα της εποχής πριν και γύρω από την άλωση, διότι μας διδάσκουν την πολύτιμη συμβολή της Ορθόδοξης εκκλησίας μας στην επιβίωση του Γένους μας. Λίγο πριν από την άλωση, η αυτοκρατορική εξουσία πίστεψε μάταια, ότι αν υπογράψουμε την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα, θα έχουμε τη μεγάλη βοήθεια από τη Δύση κατά των Οθωμανών.

Μεταξύ 1438 και 1439 στη Φερράρα και στη Φλωρεντία, διότι παρά την υπογραφή της ψευτοένωσης τα καράβια του Πάπα δεν φάνηκαν ποτέ στην μαχόμενη Βασιλεύουσα.

Ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν στο περισπούδαστο έργο του “Η Μεγάλη εκκλησία εν Αιχμαλωσία” δικαιώνει εν μέρει τους ανθενωτικούς λέγοντας ότι διέσωσαν την ενότητα της εκκλησίας και μονάχα έτσι επιβίωσε ο Ελληνισμός.

Και στο άλλο σπουδαίο έργο του, την “Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως” διαψεύδει όλους τους επικριτές της εκκλησίας και του μοναχισμού τονίζοντας ότι στα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας έναν από τους πύργους τον υπεράσπιζαν Έλληνες μοναχοί.
δ. Θυμόμαστε την Άλωση, διότι η ιστορία μας διδάσκει ότι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να αντισταθούν κατά των πολλών, μπορεί να ηττηθούν πρόσκαιρα, αλλά τελικά σε βάθος χρόνου κερδίζουν. Η αντίσταση στα τείχη της Βασιλεύουσας των 5.000 χιλιάδων Ελλήνων και των 2.000 ξένων συμμάχων τους, έμεινε στις ψυχές των υποδούλων ως τίτλος τιμής και δέσμευση για νέους αγώνες. Η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη πύλη του Ρωμανού έθεσε τις βάσεις για τον αγώνα του 1821.

Τα πολλά κινήματα των υπόδουλων ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη, τράφηκαν από τους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς.

Εάν οι αγωνιστές της Κωνσταντινούπολης είχαν παραδοθεί την 29η Μαΐου 1453, δεν θα υπήρχε ούτε αντίσταση στον κατακτητή, ούτε εθνεγερσία.

Η συνθηκολόγηση θα ήταν μια ανεξίτηλη ντροπή.

Ενώ η ηρωϊκή άμυνα γέννησε την υπομονή, την ελπίδα, την προσδοκία. Αυτή την ελπίδα εκφράζει και ο Ποντιακός θρήνος λέγοντας:
“…Η Ρωμανία πέρασεν, Η Ρωμανία πόρθεν,
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο…”
ε. Άλλωστε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε πολλές φορές προς τους ξένους συνομιλητές του: “Ο βασιλεύς μας συνθήκην δεν έκαμε, η φρουρά του πολεμά ακόμη και στο φρούριό του αντιστέκονται”.

Και εξηγούσε ότι αναφερόταν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στους κλεφτες αρματωλούς, στο Σούλι και στη Μάνη.

Οι πεσόντες κατά την άλωση μας δώρισαν το δικαίωμα στην Μεγάλη ιδέα. Και χωρίς Μεγάλες ιδέες τα έθνη δεν πάνε μπροστά.

στ. Η αντίσταση των τελευταίων μαχητών της Κωνσταντινούπολης και η απάντησή τους στον Μωάμεθ τον Πορθητή εμπνέει πάντοτε το ΟΧΙ του Ελληνισμού.

Εμπνέει το έπος του 1940 κατά του Μουσσολίνι, το έπος του 1941 κατά του Χίτλερ. Και σήμερα όμως οφείλουμε να συνεχίζουμε και να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο.

Οι σημερινές αλώσεις είναι μικρές και καθημερινές. Άρα ύπουλες μεν, αλλά και εξίσου επικίνδυνες.

Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η ξενομανία, οι συκοφαντίες κατά της Παράδοσής μας, οι κατά καιρούς υποχωρήσεις απέναντι σε Τούρκους, Σκοπιανούς και πολλούς άλλους, όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούν μικρές αλώσεις που απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα.

Δεν αρνούμαστε την επικοινωνία και τη συνεργασία με άλλους λαούς και πολιτισμούς.

Ο Ελληνισμός ποτέ δε κλείστηκε στο καβούκι του.

Θα αρνηθούμε όμως την αφομοίωση, την αλλοτρίωση, τις γκρίζες ζώνες και θα υποστηρίξουμε τα κεκτημένα μας δίκαια, τα εδάφη μας, τα πελάγη μας, την ταυτότητά μας.

Θα αγωνισθούμε με όπλα πρώτιστα πνευματικά και ηθικά.

Και θα διδασκόμαστε από την Παράδοση και το βίωμα της εκκλησίας μας.

Η Άλωση και οι μετέπειτα εξελίξεις μας διδάσκουν ότι τελικά επιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση είναι Σταυροαναστάσιμη.

Μας θυμίζει ότι μετά από την κάθε Σταύρωση του Γένους ακολουθεί η Ανάσταση.

Αρκεί να το πιστέψουμε!
2. Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως παρέμεινε μέσα στον θρύλο και τις παραδόσεις του Ελληνισμού και μάλιστα η 29η Μαΐου θεωρείται αποφράδα ημέρα.

Πρόκειται για ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της ιστορίας μας.

Η 29η Μαΐου κατά την άποψή μου, μπορεί να ορισθεί ως μεταίχμιο μεταξύ της ένδοξης Ρωμηοσύνης και της πονεμένης Ρωμηοσύνης.

Γιατί η Ρωμηοσύνη έζησε και μετά την πτώση της Ρωμανίας, αλλά με διαφορετική μορφή.

Το γεγονός είναι ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δημιούργησε έναν πολιτισμό, ο οποίος μεγαλούργησε, ιδιαίτερα όσο η Αυτοκρατορία αυτή οδηγείτο προς το τέλος της ή καλύτερα την τελείωσή της, και αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε και μετά την πτώση της μέχρι και σήμερα.
3. Ιστορικά λοιπόν, την 21η Μαΐου 1453, εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο Μωάμεθ έστειλε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο πρέσβεις με την πρόταση να του παραδώσει την Πόλη με αντάλλαγμα την ελευθερία και την περιουσία του ίδιου και των αρχόντων του.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος απέρριψε αμέσως την πρόταση του Μωάμεθ και του απάντησε με ένα ηρωϊκό όχι, που περιγράφεται στην παρακάτω απάντηση: “Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν έστι ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”.

4. Τελικά η Πόλις έπεσε. Πως έπεσε όμως; Έπεσε σαν θρυλλική ηρωΐδα, πολεμώντας ηρωϊκά μέχρι το τέλος.

Συνεχίζουμε όμως να πονάμε και θα πονάμε πάντοτε για τη μαύρη Τρίτη που όλοι οι Έλληνες, συνεχίζουν να θεωρούν «αποφράδα ημέρα» και οι ψυχές μας θα συνεχίσουν να σκιρτούν, το θάρρος μας θα συνεχίσει να δυναμώνει όταν μιλάμε για τον τελευταίο αυτοκράτορα, που όρθιος, ατρόμητος και εγκαταλελειμμένος απ’ όλους απέκρουε τους άπιστους, μέχρι που ο αριθμός τους τον συνέθλιψε με αποτέλεσμα να πέσει έχοντας για σάβανό του τη δόξα της αυτοκρατορίας του.

Αξίζει να σημειωθεί ο ηρωισμός των 170 Σφακιανών του Μανούσου Καλλικράτη αρχηγού σώματος εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης και πολεμουσαν ασυγκρατητοι μονοι αυτοι ακομη και όταν «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»
Όπως την περιγράφει στο Χρονικό του ο Γεώργιος Φραντζής:
:
«…καὶ ἐγκρατεῖς πάντων ἐγένοντο, ἄνευ δὲ τῶν πύργων τῶν λεγομένων Βασιλείου, Λέοντος καὶ Ἀλεξίου, ἐν οἶς ἑστήκεισαν οἱ ναύται ἐκεῖνοι οἱ ἐκ τῆς Κρήτης.

Αὐτοὶ γὰρ γενναίως ἐμάχοντο μέχρι καὶ τῆς ἕκτης καὶ ἑβδόμης ὥρας καὶ πολλοὺς Τούρκους ἐθανάτωσαν καὶ τοσοῦτον πλῆθος βλέποντες καὶ τὴν πόλιν δεδουλομένη πᾶσαν, αὐτοὶ οὐκ ἤθελον δουλωθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγον ἀποθανεῖν κρεῖττον ἢ ζῆν.

Τοῦρκος δέ τις τῷ ἀμηρᾷ ἀναφορὰν ποιὴσας περὶ τῆς τούτων ἀνδρείας, προσέταξεν ἵνα κατέλθωσιν μετὰ συνηβάσεως καὶ ὦσιν ἐλεύθεροι αὐτοί τε καὶ ἡ ναῦς αὐτῶν καὶ πᾶσα ἀποσκευή, ἥν εἶχον.

Καὶ οὕτως γενόμενον, πάλιν μόλις ἐκ τοῦ πύργου τούτους ἔπεισαν ἀπελθεῖν.»
5. Η Πόλις όμως εάλω! Αλλοίμονο όμως αν την αφήσουμε να αλωθεί και μέσα στην ψυχή μας!

Δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει στην ψυχή των νεότερων Ελλήνων η ανάμνηση της Βασιλίδος του Ελληνισμού, της Βασιλίδος των πόλεων.

Τίποτε δεν χάνεται οριστικά, παρά μόνο εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι για να το θυμούνται. Ζούμε σε καιρούς που η επιχειρούμενη να επιβληθεί συλλογική αφασία θέλει να αφυδατώσει τον Έλληνα από τους ζωτικούς χυμούς της εθνικής συγκίνησης και της υπερηφάνειας.

Γιατί και η Άλωση της πόλης έχει στοιχεία που μπορούν να κάνουν τον Έλληνα υπερήφανο!

Από την Άλωση της Πόλης που σήμανε και την τυπική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, άρχισε η μεγάλη προετοιμασία για την ανάκτηση του «Ποθούμενου», δηλαδή της ελευθερίας. Αυτό άλλωστε υποδηλώνουν οι θρύλοι που ακολούθησαν την 29η Μαΐου 1453 και οι οποίοι φθάνουν ως τους καιρούς μας.

Το Γένος αρνείτο πεισματικά να υποταχθεί.

Αυτήν την πείσμονα άρνηση υπενθύμισε ο Κολοκοτρώνης σ’ έναν από τους λόγους του: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στο Σουλτάνο!

Είχε πάντα το Βασιλιά του, το στρατό του, το κάστρο του.

Βασιλιάς του ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Αρματωλοί και κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι».

Ας αναλογιστούμε τι είχαμε, τι χάσαμε και τι κινδυνεύουμε να χάσουμε αν μείνουμε τούτες τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται η πατρίδα μας στο λήθαργο της εθνικής μας ανευθυνότητας.

Είναι η ώρα της εθνικής ομοψυχίας και των μεγάλων αποφάσεων, εάν θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να επιζήσουν στον κόσμο μας με ελληνική ταυτότητα!

Η 29η Μαΐου 1453 ως ημέρα Μνήμης μας το επιβάλλει.

Να μην είναι μόνο ημέρα μνήμης αλλά και ημέρα περισυλλογής και φρονηματισμού. Κωνσταντίνου – Πόλις.

Ένας ακατάλυτος βωμός αθανασίας!

Το άχραντο προσκυνητάρι του Έθνους μας! Εδώ, οι ψίθυροι των αιώνων με το κρυφομίλημα των ηρωϊκών τελευταίων υπερασπιστών της, φτάνουν σαν αιώνια υπόμνηση χρέους ώσπου νάρθει η πολυπόθητη ημέρα που θα αναστηθεί ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»! Και μαζί του τα όνειρα του έθνους μας! Δεν είναι ουτοπία! Είναι «μοιρολατρική πίστη»!
6. Αξίζει να αναφέρουμε την αφιέρωση της Πόλης κατά το χρόνο των εγκαινίων της, όπως την ανέγραψε ο Μέγας Κωνσταντίνος το 330 μ.Χ. στην ιδρυτική στήλη της πόλης: «Σοι Χριστέ, κόσμου Βασιλεύς και δεσπότης, σοι προστίθημι την δε την δούλην πόλιν και σκήπτρα τήσδε και το παν Ρώμης κράτος φύλαττε ταύτην, σώζε δ’ εκ πάσης βλάβης».

Ο ιστορικός της Άλωσης, Κωνσταντίνος Δούκας, για τη στιγμή του θανάτου του ηρωϊκού αυτοκράτορα γράφει: «ο βασιλεύς, ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον – “ουκ έστι τις των Χριστιανών τού λαβείν την κεφαλήν μου απ’ εμού;” – ην γαρ μονώτατος απολειφθείς.

Τότε εις των Τούρκων, δους αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο· των όπισθεν δ’ έτερος καιρίαν δους πληγήν, έπεσε κατά γης· ου γαρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς εστιν, αλλ’ ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν».

Άλλος ένας αυτόπτης μάρτυρας της Άλωσης, ο ιστορικός Γεώργιος Φραντζής, που είδε από κοντά τις φρικιαστικές στιγμές, γράφει: «Τις διηγήσεται τους τε κλαυθμούς και θρήνους; ει και εκ ξύλου άνθρωπος ή και εκ πέτρας ην, ουκ ηδύνατο μη θρηνήσαι!».

«Ω, φρίξον ήλιε! Ω, στέναξον γη! Εάλω η Πόλις…!»
7. Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον πειρασμό της λήθης να ενσκήψει πάνω μας και να κυριεύσει την ψυχή μας!

Τα τελευταία χρόνια αυτός ο πειρασμός κυριολεκτικώς έχει μολύνει την μνήμη μας!

Οι ψυχές των ηρώων του Βυζαντίου, της Μ. Ασίας και της Κύπρου μας εγκαλούν!

Οι βίαιοι απάνθρωποι διωγμοί των Ελλήνων αυτών των περιοχών σε όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα άφησε ολάνοιχτες και αιμορραγούσες πληγές!

Ξεχάσαμε την νύχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεμβρίου 1955 που οι Τούρκοι πέτυχαν ότι δεν κατάφεραν τα στίφη του Πορθητή, δηλαδή τον αφελληνισμό της Κωνσταντινούπολης;

Γιατί εκείνη η νύχτα σήμανε η οριστική Άλωση της Πόλης.

Οι Τούρκοι επέτυχαν μέσα σε μια νύχτα ό,τι δεν πέτυχαν σε πέντε αιώνες κατοχής της!

Ξεχάσαμε τα γεγονότα της Κύπρου το 1974;

Ξεχάσαμε λοιπόν την ιστορία μας για χάρη σκοπιμοτήτων που βλάπτουν τα εθνικά μας συμφέροντα ενώ ο αιώνιος εχθρός μας ούτε μια συγγνώμη δεν καταδέχθηκε να ζητήσει από τα θύματά του! Αυτός που με το βάρβαρο παρελθόν του επιζητά το Ευρωπαϊκό του Μέλλον!

Ο Ελληνισμός δεν θα ζήσει αν μείνει χωρίς οράματα, μνήμες και ελπίδα.

Μόνο αν μείνει άπαρτο το κάστρο της μνήμης που το συντήρησαν και το συντηρούν οι θρύλοι και μαζί τους οι ενσαρκωτές της εθνικής μας ιδέας, το Γένος θα επιβιώσει και θα δοξαστεί.

Οι κάθε λογής υποτελείς, οι συμβιβασμοί και οι ειρηνολογίες, δεν συμβαδίζουν ούτε με τον εθνικό πατριωτισμό, ούτε με το συμφέρον του ελληνισμού!

Πολλοί λένε ότι είναι ουτοπία να θρέφεται η ψυχή με όνειρα ανεκπλήρωτα, είναι ουτοπία να βλέπουμε προς την Ανατολή και να ονειρευόμαστε την Αγιά Σοφιά απαστράπτουσα και λαμπροφορεμένη να λειτουργείται και πάλι ν’ αντηχεί στους θόλους της «το Χριστός Ανέστη»!

Λένε ότι είναι ουτοπία να αναζητά κανείς στα χαλάσματα του Βυζαντινού τείχους, κοντά στην Πύλη του Ρωμανού, τον Παλαιολόγο ζωντανό και υπερήφανο!

Λένε ότι είναι ουτοπία να ονειρεύεται κανείς, μα όποιος δεν ονειρεύεται παύει να ζει και προσαρμόζεται σε μια ζοφερή και ακίνητη πραγματικότητα, δέσμια σκοπιμοτήτων και συμφερόντων!

Εμείς όμως, οι Έλληνες, μεγαλουργήσαμε στο χρόνο, πέρα από τα μεγάλα μας λάθη, το κάναμε γιατί ονειρευόμασταν έστω και αν ξέραμε ότι είναι ουτοπία!

Λαοί χωρίς όνειρα και μνήμη είναι λαοί νεκροί!

Ας αφήσουμε αυτούς τους λαούς να ζούνε με τις υλιστικές τους αξίες και ας μην τους ακολουθήσουμε στην παραζάλη των συμφερόντων.
Το τέλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μετά τον τραυματισμό του Ιουστινιάνη , έδινε ήδη σαν απλός στρατιώτης στη πύλη του Αγίου Ρωμανού ένα απελπισμένο αγώνα τιμής.

Είχε έρθει πλέον η στιγμή να λειτουργήσει σαν Σπαρτιάτης στις Θερμοπύλες, κάτι που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του και το παραστατικό του.

Άλλωστε ήξερε ότι το μόνο που απέμενε πλέον σε εκείνον και τους πιστούς  συμπολεμιστές του  ήταν η τιμή τους.

Έτσι μαζί με τους  Θεόφιλο Παλαιολόγο, Ιωάννη Δαλμάτη, Φραγκίσκο του Τολέδο, Δημήτριο Κατακουζηνό και μερικές ακόμη δεκάδες πιστούς “ Καβαλάριους “ προσπαθεί με αφάνταστη γενναιότητα να κρατήσει την άμυνα.

Όμως παρά τις προσπάθειες τους ο όγκος των εχθρικών δυνάμεων σαν ορμητικός χείμαρρος παρασύρει πλέον τα πάντα, ο αυτοκράτορας τότε πετάει τα βασιλικά ενδύματα και ξεχύνεται ενάντια στα χιλιάδες εχθρικά φουσάτα που ήδη αλαλάζουν από ενθουσιασμό και με το σπαθί στο χέρι πετσοκόβει όποιον βρίσκει μπροστά του.

Αλλά η αριθμητική υπεροχή του εχθρού είναι τρομακτική με τους συντρόφους του  να χάνονται ο ένας μετά τον άλλο και τον ίδιο να φωνάζει ότι “η πόλη χάνεται και εγώ ακόμη ζω ;

” 
Γιατί από την αρχή της μάχης το δίλημμα για εκείνον ήταν ένα, “η θα νικήσω ή θα πεθάνω” και αφού πλέον δεν μπορούσε να νικήσει, δεν σκεφτόταν παρά τον θάνατο , αλλά ένα θάνατο έντιμο που θα βοήθαγε να κρατηθεί και το φρόνημα του υπόδουλου πλέον λαού του.

Ορισμένοι δυτικοί ιστοριογράφοι είπαν ότι αφού είχε κτυπήσει αρκετούς γενίτσαρους, κάποιος από αυτούς του δίνει ένα χτύπημα με το σπαθί στο κεφάλι , τα αίματα του μπερδεύονται με αυτά των εχθρών του, δεν βλέπει πλέον τίποτε αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει και μάχεται, τότε όμως ένας δεύτερος γενίτσαρος του δίνει το καθοριστικό χτύπημα και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πέφτει και μαζί με αυτόν η λατρεμένη του πόλη που αλλάζει σελίδα …
Ας κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη του Παλαιολόγου και κείνα τα υπέροχα λόγια το προς τον Πορθητή:

«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»!
Γι’ αυτό σύσσωμος ο ελληνικός λαός πρέπει:

• Να αντιταχθεί στον αφανισμό.

• Να ζητήσει να επιστραφούν τα κτήματα και οι περιουσίες που κατά καιρούς κατασχέθηκαν.

• Να ανοίξουν όλες οι ελληνικές εκκλησίες και να αποστέλλονται Έλληνες κληρικοί και καλόγεροι (Σκεφθείτε ότι το ελληνικό δημόσιο μισθοδοτεί ακόμη και σήμερα τους μουφτήδες και τους εκπαιδευτικούς της μειονότητας στην Ελληνικη Θράκη).

• Να δοθούν κίνητρα και διεθνείς εγγυήσεις επιστροφής των βίαια εκτοπισμένων προσφύγων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και Τενέδου, αφού τους δοθούν και πάλι οι περιουσίες τους και πολλά άλλα… τα οποία ξεφεύγουν των αρμοδιοτήτων αυτής της προβολής.
Να μην ξεχνάμε λοιπόν ποτέ !

• 29η Μαΐου 1453: Ο Μωάμεθ εντός των πυλών.

• 25η Μαρτίου 1821: Το πρώτο φως της Λευτεριάς.

• 27η Αυγούστου 1922: Καταστροφή Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου.

• 1η Απριλίου 1955: Έναρξη Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα στην Κύπρο.

• 6η / 7η Σεπτεμβρίου 1955: Σφαγές, λεηλασίες και βανδαλισμοί στην Κωνσταντινούπολη.

• 20η Ιουλίου 1974: Ο Αττίλας 1 στην Κύπρο.

• 14η Αυγούστου 1974: Αττίλας 2 και το 40% της Κύπρου στα χέρια των Τούρκων.

• 15η Νοεμβρίου 1983: Ανακήρυξη ψευδοκράτους του Ντεκτάς, ως «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», ενώ το ελεύθερο τμήμα το ονόμασαν απροκάλυπτα «Ελληνική Διοίκηση Νότιας Κύπρου», χωρίς να θέλουν να κρύψουν ακόμη και τις μελλοντικές επιδιώξεις τους.

• 18 Ιουνίου 1989 – 5 Απριλίου 1990: Συνεχείς προκλήσεις της μουσουλμανικής μειονότητος και των πατρώνων Τούρκων στη Δυτική Θράκη.

• 31η Ιανουαρίου 1996: Ίμια. Τρεις Έλληνες αξιωματικοί νεκροί.

• Αύγουστος 1996: Δολοφονίες Τάσου Ισαάκ και Σολάκη Σολωμού.

• Φθινόπωρο 2002: Το εθνοκτόνο σχέδιο Αννάν, με το οποίο γίνεται και επίσημη αποδοχή της παράνομης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο από το διεθνή παράγοντα

• 24 Απριλιου Απορρίφθηκε από τους Έλληνες Κυπρίους μετά την υπερήφανη στάση που τήρησε ο αείμνηστος Πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος.
Η ΠΟΛΙΣ

… Είπες ” Θα πάγω σ΄ άλλη γη , θα πάγω σ΄ άλλη θάλασσα.

Μια Πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ΄ειν΄η καρδιά μου – σαν νεκρός – θαμμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι άν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα “

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η Πολις θα σε ακολουθεί.

Στους δρομους θα γυρνάς
τους ίδιους.

Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς.
και μες στα ίδια τα σπίτια αυτά θ΄ασπρίζεις.

Πάντα στην Πολι αυτή θα φθάνεις.

Για τα αλλού – μη ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ΄ολην την γη την χάλασες.

Το ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή Καβάφη το Έτος 1913….. δηλαδη πριν απο ακριβώς ένα αιώνα !………….

Πόσο με αγγίζει και πόσο με πονάει….

Και όσο περνούν τα χρόνια ακόμα περισσότερο…
Φραγκούλης Σ. Φράγκος

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ: Νομίζεις είναι κουνούπι; κοίτα προσεκτικά!

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ: Νομίζεις είναι κουνούπι; κοίτα προσεκτικά!

 

- English bellow

Όχι, είναι ένα μηχανικό έντομο κατάσκοπος.

Εμείς θα σας πούμε τι μπορεί να κάνει και τα σχόλια δικά σας.

Το "κουνούπι" αυτό Βρίσκεται ήδη στην παραγωγή και χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Μπορεί να....

ελέγχεται εξ αποστάσεως και είναι εξοπλισμένο με μια κάμερα και ένα μικρόφωνο.

Μπορεί να προσγειωθεί επάνω σας  και έχει τη δυνατότητα να πάρει δείγμα DNA ή να αφήσει ένα μικροτσίπ (RFID νανοτεχνολογίας) παρακολούθησης  στο δέρμα σας. 

Μπορεί να πετάξει οπουδήποτε και να μπει σπίτι σας από ένα ανοιχτό παράθυρο, ή να το κουβαλήσετε σπίτι σας απο το δρόμο, μιας και θα έχει επικαθήσει στα ρούχα σας.

Τα σχόλια δικά σας !

Δείτε το βίντεο εδώ

                          http://youtu.be/z78mgfKprdg

Is this a mosquito?

No. It's an insect spy drone for urban areas, already in production, funded by the US Government. It can be remotely controlled and is equipped with a camera and a microphone. It can land on you, and it may have the potential to take a DNA sample or leave RFID tracking nanotechnology on your skin. It can fly through an open window, or it can attach to your clothing until you take it in your home.

Watch the video click there

” Άνθρωποι στην Ελλάδα του 2013″ Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που πρέπει όλοι να δουν. Δείξτε το στον Έλληνα Πρωθυπουργό! (Βιντεο)

 

ΕΡΕΥΝΑ «ΕΛΛΆΔΑ 2013 – ΑΝΘΡΩΠΟΙ» ΜΕΡΟΣ Α:

Στο ντοκιμαντέρ έρευνα με θέμα «Ελλάδα 2013 – Άνθρωποι» που ακολουθεί πιο κάτω, και το οποίο έχουμε προαναγγείλει εδώ και δυο μήνες, αυτό που θα δείτε είναι ένα αδιάψευστο ντοκουμέντο ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΤΑΖ που δείχνει την σκληρή, απάνθρωπη και αδυσώπητη αλήθεια!

Εικόνες απαγορευμένες για τα ελληνικά ΜΜΕ.

Είναι η αλήθεια για την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα του 2013.

Είναι η άλλη πλευρά της Ελλάδος που φεύ δυστυχώς έρχεται…

Είναι η αλήθεια για μια μεγάλη μερίδα (Συν)Ανθρώπων μας στην Ελλάδα.

Τους Ανθρώπους των δρόμων.

Τους ανθρώπους που ζουν από τα σκουπίδια!

Τους ανθρώπους το Πρόσωπο των οποίων έχουμε αποΙεροποίησει!

Τους Ανθρώπους που έχουν πετάξει στα σκουπίδια όλοι αυτοί που σας φλομώνουν με ψέματα.

Όλοι αυτοί που σας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτό το ντοκιμαντέρ που προβάλλουμε καλούμε τον έλληνα Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να το δει!

Ως το τέλος και να αναλάβει δράση.

Να πάρει πρωτοβουλίες.

Να δώσει εντολές μιας και πλέον όλα περνούν από τα δικά του χέρια.

Αυτό το ντοκιμαντέρ καλούμε την πολιτική ηγεσία να το δει ως το τέλος και να πάρει θέση! Να το δει ως το τέλος. Μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Και μετά να αναλάβουν δράση.

Να κάνουν κάτι.

Αυτό που μπορούν…

Αν ο κάθε ένας μας κάνει κάτι τότε όλα αυτά τα κάτι μαζί από όλους μαζί τους Έλληνες, τότε και μόνο τότε, μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.

Αυτό το βίντεο, αυτά που δείχνει, προκαλούν όντως chockαπό αυτό το μικρό ερασιτεχνικά φτιαγμένο ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΤΑΖ ντοκιμαντέρ –για αυτό και έχει την δική του αξία –που όμως βγάζει προς τα έξω το πιο σκληρό απάνθρωπο κράτος.

Αυτό το βίντεο καλούμε τους έλληνες υπουργούς να το δουν.

Ως το τέλος.

Καλούμε την Εκκλησία και τον Μακαριότατο να το δει!

Ως το τέλος, αν και Εκείνος όντως δίνει μια μεγάλη αθόρυβη μάχη μακριά από φώτα και κάμερες, αντιπαλεύοντας αυτό ακριβώς που θα δείτε στο βίντεο και προσπαθώντας να μη φτάσουν οι Άνθρωποι, εκεί ακριβώς που δείχνουμε με στοιχεία και ντοκουμέντα…

Παλεύει ο Αρχιεπίσκοπος ως άλλος πραγματικός και αληθινός ήρωας!

Καλούμε όλους τους συναδέλφους ανταποκριτές να το δουν.

Ως το τέλος.

Και ας πράξουν το δέον γενέσθαι… ο Κάθε ένας κατά την κρίση του.

Αυτό το ντοκιμαντέρ ας το δουν όλοι όσοι διατηρούν ιστοσελίδες.

Blog & site. Ως το τέλος…

Αυτό το βίντεο ντοκιμαντέρ δείχνει μια άλλη Ελλάδα από αυτή που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει και που δήθεν εξέρχεται από την κρίση επειδή ευημερούν οι αριθμοί…

Οι αριθμοί ευημερούν όχι οι άνθρωποι…

Όπως θα δείτε σε αυτό το πρώτο βίντεο μια σειράς που έχουμε ετοιμάσει στο πλαίσιο αυτής της μεγάλης πολύμηνης είναι η αλήθειας δημοσιογραφικής έρευνας διότι για να μαζευτεί και να σταχυολογηθεί όλο αυτό το υλικό και να ξεχωριστεί από τις 10αδες ώρες άλλου υλικού χρειάστηκε πολύ πόνος.

Όχι δουλειά.

Πόνος διότι έπρεπε να βλέπουμε τις ίδιες και τις ίδιες πνιγηρές σκληρές εικόνες συνεχώς…

Να βλέπουμε την ίδια σκληρή αλήθεια για την Ελλάδα μας.

Την πατρίδα μας που πονά.

Την Ελλάδα που λιμοκτονεί.

Την Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της για ακόμα μια φορά…

Την Ελλάδα (και όπου Ελλάδα βάλτε τους εκπροσώπους της συντεταγμένης ελληνικής πολιτείας από τον πρώτο ως τον τελευταίο) που καθημερινά βιάζει και βυθίζει στην ανέχεια και την φτώχεια, την πείνα και την δυστυχία τα παιδιά της. Αυτό το βίντεο που πρέπει να δείτε ως το τέλος δείχνει την άλλη Ελλάδα.

Την Ελλάδα που εντέχνως προβάλλουν τα συστημικά Ελληνικά ΜΜΕ, πως τάχατες αρχίζει η χώρα να βλέπει φως στο τούνελ. Πως τάχατες τα νούμερα αλλάζουν και ευνοούν την Ελλάδα.

Πως το κλίμα αλλάζει και έρχονται επενδύσεις που θα δώσουν δουλειά. Σε ποιους από τα 3.000.000 ανέργους θα πρωτό δώσουν δουλειά;

Ποιοι;

Από ποιες επενδύσεις;

Αυτό που θα δείτε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την «εικονική Ελλάδα» την οποία ξεσκεπάζει και την οποία που προσπαθούν να αφενός να επιβάλουν με στημένα ρεπορτάζ στα κεντρικά δελτία από υποχρεωμένους και απλήρωτους συναδέλφους – οι οποίοι δεν μπορούν δυστυχώς να κάνουν αλλιώς και αναγκάζονται και υπογράφουν ψεύτικα ρεπορτάζ και στημένα θέματα – προκειμένου να πείσουν το λαό που πεινά και δεν έχει ούτε για τα βασικά να μην εξεγερθεί.

Να μην επαναστατήσει. Να μην ξεσηκωθεί εναντίον τους. Εναντίον του συστήματος και κυρίως να μην ξεσηκωθεί, εναντίον των βολεμένων με δυο και τρεις και πολλές φορές και τέσσερις δουλειές –όταν οι συνάδελφοι τους στην μεγάλη πλειοψηφία τους ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΝΤΥΠΑ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΜΜΕ πεινάνε και παραμένουν απλήρωτοι, για μήνες με το «παραμύθι» της κρίσης από τους καλοπληρωμένους - στρατευμένους ευτυχώς λίγων-καμιά 20αρια- προκλητικά καλοπληρωμένων έμμισθων κονδυλοφόρων του συστήματος!

Αυτό που θα δείτε δεν έχει καμία σχέση με αυτή την εικόνα για το “Greek success story” που επιχειρούν να εξάγουν με καλοπληρωμένα ξένα δημοσιεύματα για την δήθεν πρόοδο της Ελλάδας γιατί πολύ απλά η Ελλάδα είναι αυτό που θα δείτε σε αυτό το πρώτο βίντεο ντοκιμαντέρ!

Η Ελλάδα στενάζει στους δρόμους και τα σκαλιά των πολυκατοικιών.

Κουρελιασμένη.

Χωρίς αξιοπρέπεια.

Χωρίς; Οίκτο.

Η Ελλάδα είναι εκεί έξω στους δρόμους και τα υπόγεια.

Τους υπονόμους και στα σκουπίδια που χιλιάδες παιδιά ψάχνουν κάθε ημέρα για βρουν κάτι να φάνε αυτά και οι οικογένειες τους.

Η Ελλάδα που θα δείτε στο βίντεο ντοκουμέντο, είναι αυτή η Ελλάδα που επιμελώς αποκρύπτουν όλοι(!) ακόμα και αυτοί που ενδυθήκαν τον μανδύα του αντιμνημονιακού γεμάτοι υποκρισία και κάνουν businessμε κρατικές δουλειές και κρατικές καταχωρίσεις(…) –θα έρθει η ώρα που και ονόματα θα βγουν και τότε είναι που δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας – και προσπαθούν να κοιμίσουν τον Έλληνα δυστυχή Πολίτη παίρνοντας το μέρος του και λέγοντας αυτά που θέλει να ακούσει για να απορροφούνται οι κοινωνικοί κραδασμοί και έτσι αναπαυμένος στον καναπέ του , φοβισμένος και κατά τρομοκρατημένος να μην τολμά να ξεκουνήσει!

Να μην τολμά να βγει έξω. Να φωνάξει.

Και δεν εννοώ να βγει συντεταγμένα αλλά απολύτως και πλήρως ελεγχόμενα, όπως το 2010 και το 2011 με τα καλά «οργανωμένα» και στημένα συλλαλητήρια με τις γνωστές συγκεντρώσεις του 1.000.000 πολιτών, από το ΠΑΣΟΚ κυρίως και την αριστερά(ΣΥΡΙΖΑ –ΚΚΕ και λοιπές αριστερές δυνάμεις – και από όλα τα κόμματα γενικά, προκειμένου να ελέγξουν πλήρως, όπως έχει αποδειχθεί με στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί για τους εμπνευστές και τους συγκεντρωσιάρχες, κάθε απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη κίνηση και κάθε ενέργεια οποιουδήποτε τολμήσει να απειλήσει το σύστημα!

Το βίντεο που ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με την εικονική virtual Ελλάδα που επιχειρούν να προβάλλουν τα μεγάλα κεντρικά δελτία των ιδιωτικών ελληνικών καναλιών που πλέον λειτουργούν με δικά μας χρήματα λόγω του υπερδανεισμού από την ανακεφαλαίωση των ελληνικών κρατικών τραπεζών.

200.000.000 ο δανεισμός του MEGAκάτι λιγότερο του ΑΝΤ1, πάνω από 150.000.000 ο ΔΟΛ και η ιστορία πάει λέγοντας και για όλα τα άλλα συστημικά έντυπα τα οποία σε κανά 6μηνο θα αρχίσουν να κλείνουν –και αυτά – το ένα μετά το άλλο για αυτό και πριν πνιγούν θα αρχίσουν να πιέζουν πάλι για εκλογές μπας κ πάρουν κι άλλο χρήμα –δικό σου και δικό μας – ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Να συνεχίσουν να εκβιάζουν ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί το κράτος να τους δώσει χρήμα.

Και το κράτος είσαι εσύ Έλληνα!

Εσύ που πονάς!

Εσύ που διψάς.

Εσύ που δεν έχεις να φάς.

Εσύ που δανείζεσαι.

Εσύ που έκοψες τα πάντα και ζεις με δανεικά.

Εσύ που δυστυχείς κάθε ημέρα.

Εσύ που γυρνάς στις λαϊκές μετά το τέλος με σκυμμένο το κεφάλι και ζητάς τα υπολείμματα που έμειναν από πατάτες ή ότι άλλο υπάρχει…

Εσύ που γυρίζεις στους κάδους των σκουπιδιών και αναζητάς με το βλέμμα τσιτωμένο με σε δει κάνα γνωστό μάτι και κουρελιαστεί και εξαφανιστεί και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας.

Όση μπόρεσες να βρεις με όση δύναμη άντλησες από τα γεμάτα αγωνία βλέμματα των παιδιών που δεν έχουν να φάνε.

Εσύ που τρέμεις κάθε ημέρα. Εσύ που ξυπνάς και κοιμάσαι κάθε ημέρα με την ίδια αγωνία. Τι θα υπάρχει αύριο στο τραπέζι για να φάει η οικογένεια σου. Τα παιδιά σου…

Το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά που έχετε δει.

Με όλα αυτά που ξέρετε ως σήμερα…

Το ντοκιμαντέρ δείχνει με εικόνες ντοκουμέντο την αλήθεια!

την σκληρή και απάνθρωπη αλήθεια.

Δείχνει την πλήρη απαξίωση του ανθρώπου! Τον ξεπεσμό στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας.

Δείχνει την σκληρή αλήθεια, αυτή που δεν λένε και δεν θα πουν ούτε θα προβάλλουν τα άλλα ελληνικά ΜΜΕ τα οποία πουλώντας ελπίδα στον πονεμένο και δυστυχή λαό, ελπίζουν, προσβλέπουν και πιέζουν για νέα (κρατικά) δάνεια.

Νέες κρατικές καταχωρίσεις.

Προδίδοντας έτσι με την στάση τους αυτή, ένα λαό που στην μεγάλη πλειοψηφία του λιμοκτονεί.

Στερείται τα πάντα.

Πεινά. Δεν είναι μόνο άνεργος χωρίς ελπίδα αλλά πεινά.

Όλα αυτά που θα δείτε σε αυτή την έρευνα δεν θα τα δείτε αλλού.

Σε άλλα ελληνικά ΜΜΕ γιατί είναι απαγορευμένο θέμα. Διότι πρέπει όλα τα συστημικά ΜΜΕ να πουλάνε ελπίδα δημιουργώντας ψευδαισθήσεις. Εμπαίζοντας ένα λαό που τα παιδιά του λιποθυμούν από την πείνα αλλά κανείς ποια δεν το λέει. Γιατί το θέμα καίει…

Γιατί το θέμα εγκυμονεί κινδύνους… Γιατί το θέμα μπορεί να απειλήσει το σύστημα… Αυτές οι αλήθειες πράγματι απειλούν το καλά οργανωμένο και συντεταγμένο σύστημα…

Δυστυχώς όλοι –μα όλοι- ειδικά αυτοί που προσβάλουν την νοημοσύνη του με τα κουπόνια της ντροπής για το φαγητό τα φθηνά προϊόντα και όλες τις άλλες υπέρ προσφορές πάνω στις οποίες κάποιοι αποθυσαυρίζουν μέσα από τον πόνο και την πείνα ενός λαού. Κάποιοι έκαναν business τον πόνο και την πείνα του λαού μας απαξιώνοντας τον υποχρεώνοντας τον να δανείζεται δυο και τέσσερα ευρώ μπας και ποντάρει στα 10.000 ή τα 5000^ε ή στην χειρότερη εξαργυρώσει κάποια κουπόνια ευτελούς αξίας αφού πρώτα έχει προπληρώσει και χαρίσει υπέρ κέρδη και στην μια πλευρά και στην άλλη…

Ένα λαό που μετρά περισσότερα από 5000 θύματα από τις αυτοκτονίες είτε λόγω χρεών είτε λόγω αδιεξόδου είτε –ναι και είναι μεγάλη αλήθεια με 10αδες παραδείγματα – αυτοκτονίες λόγω πείνας!

Λόγω ανέχειας!

Αυτοκτονίες ανθρώπων επειδή δεν θέλησαν να καταπατηθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους προκειμένου να μην φτάσουν στους κάδους των σκουπιδιών για να φάνε οι ίδιοι και οι οικογένειες τους.

Να γιατί αυτό το ντοκιμαντέρ πρέπει όχι απλά να προβληθεί παντού και αναρτηθεί σε όσο περισσότερα ανεξάρτητα και αδέσμευτα αντισυστημικά BLOG & Site, ώστε να πάρουν την απάντηση τους όλοι αυτοί του συστήματος και του νεοεκδοτικού κατεστημένου οι οποίοι ποτέ δεν θέλησαν να κάνουν κάτι στα αλήθεια για την τραγωδία που ζει η Ελλάδα.

Ποτέ στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι κήνσορες και επιβήτορες του ελληνικού λαού δεν θέλησαν στα αλήθεια να βοηθήσουν τον Έλληνα τον οποίο φλομώνουν με μαύρο βρόμικο χρήμα, κουπόνια που προηγούμενα τα έχουν εξαργυρώσει διπλά και τρίδιπλα.

Όλοι αυτοί που από την μια πουλάνε θρησκεία και ορθοδοξία και από την άλλη με άλλο έντυπο τον ταϊζουν με ξετσίπωτες, τσόντες, βρομιά και ανηθικότητα!

Κανείς δεν πρόκειται να προβάλλει ένα τέτοιο θέμα!

Γιατί «το θέμα καίει… και η συνεχής προβολή του μπορεί να απειλήσει την δημοκρατία και την ευταξία της χώρας», όπως χαρακτηριστικά μας είπε ένας ανώτερος κυβερνητικός κρατικός υπάλληλος όταν του δείξαμε μόνο μερικά πλάνα και του ζητήσαμε να τα σχολιάσει…

Αυτό που θα δείτε στην συνέχεια, και είναι απλά μόνο το πρώτο μέρος της μεγάλης δημοσιογραφικής έρευνας που σήμερα δημοσιοποιούμαι, είναι η άλλη πλευρά της Ελλάδος που κρύβουν… Της Ελλάδος που αποσιωπούν τα πλήρως ελεγχόμενα συστημικά κεντρικά βραδινά δελτία των ελληνικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Είναι εκείνη η άλλη διαφορετική σκοτεινή πλευρά της Ελλάδος, που δυστυχώς δεν προβάλει κανένα από τα επίσης συστημικά και πλήρως εξαρτώμενα 100αδες διαδικτυακά ελληνικά ΜΜΕ τα οποία επίσης στην μεγάλη πλειοψηφία τους, με ευτυχώς πολλές – πολλές και φωτεινές εξαιρέσεις και αυτό είναι που δίνει ελπίδα , δεν δείχνουν και δεν θα δείξουν ποτέ!

Εκτός… αν μετά από όλο αυτό που θα συμβεί μετά την προβολή, διάδοση, διάχυση μέσω mail, αυτού του ντοκιμαντέρ, κάποιοι υπακούωντας στους νόμους της επικοινωνίας και των σκοτεινών διαπλεκόμενων κέντρων και ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας απόφασης τους , αναγκαστούν λόγω της επιρροής του στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και έτσι από φόβο επιτάχυνσης των εξελίξεων και προκειμένου να αμβλύνουν και να αλλάξουν το ήδη βαρύ και τεταμένο κλίμα στην καταπονημένη ελληνική κοινωνία από την οποία αυτό που λείπει είναι μόνον το τσάφ της φλόγας που θα ανάψει το φυτίλι(…), και προκειμένου να μειώσουν τις αντιδράσεις και να αμβλύνουν τις εντυπώσεις αλλά και για «να κάψουν το όλο θέμα», παίξουν παρόμοια η παρεμφερή θέματα …

Μέχρι να κάψουν το θέμα.

Μέχρι να το κάνουν ρουτίνα και καθημερινότητα και έτσι να πετύχουν την αποχαύνωση του λαού εκφοβίζοντας τον παράλληλα.

Αυτό που θα δείτε στην συνέχεια είναι βέβαιο που θα σοκάρει.

Αυτή είναι η μια πλευρά και μάλλον αναμενόμενη αντίδραση.

Για αυτό και μάλλον αδύνατον, να συμβεί( η προβολή και διάδοση του από τα γνωστά συστημικά διαδικτυακά ΜΜΕ) , αν κρίνω επίσης εξ όσων γνωρίζω από όλους εκείνους-τους πολλούς που έχουν ιστοσελίδες και BLOGως επιχειρήσεις εκβιασμού και εκπόρνευσης της κάθε αλήθειας – που είτε χρηματοδοτούν ιστοσελίδες γνωστοί και μεγάλοι επιχειρηματίες εργολάβοι έργων και μεγαλοασφαλιστές που συντηρούν και χρηματοδοτούν γνωστά BLOGs και site, είτε κάποιοι –και αυτοί είναι οι περισσότεροι – διαχειρίζονται οι ίδιοι, είτε είναι αυτοί πίσω από «γνωστά» στον κόσμο της σάπιας ανέντιμης και ανήθικης ελληνικής δημοσιογραφίας!

Αλλά κανείς –και λόγω ανταγωνισμού αλλά και διότι εμείς δεν ανήκαμε και ούτε πρόκειται ποτέ να ανήκουμε σε αυτό που λένε σύστημα*… δεν πρόκειται να δει ούτε και να προβάλλει ως συνέχεια αντικειμενικά τίποτα από τις σκληρές αλήθειες που προβάλει αυτό το βίντεο ντοκιμαντέρ.

Αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες που θα δείτε είναι η άλλη Ελλάδα. Αυτή η Ελλάδα που κρύβουν όλοι τους! Πιστέψτε με κανείς –μα κανείς – δεν θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα από όλους αυτούς που το παίζουν κήνσορες της μεγάλης και άνευ ιστορικού προηγουμένου ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την πατρίδα μας. ΚΑΝΕΙς!

Αν έστω και ένας από όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους – και όχι δεν εννοώ τους πολιτικούς όχι αυτοί καλά κάνουν! την δουλειά τους κάνουν όσο εμείς τους αφήνουμε στην θέση τους – αλλά τους δικούς μας. Το δικό μας σάπιο και ανήθικο σινάφι των μεγαλοδημοσιογράφων –και βάλτε εδώ όποιο όνομα σας έρθει στο νου και έχετε μάθει όλα αυτά τα χρόνια από την τηλεόραση, τις εφημερίδες (εννοώ διευθυντές και εκδότες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού ) το ράδιο το διαδίκτυο, μέσα θα πέσετε!

Όλους αυτούς που ενώ πρώτοι θα έπρεπε να βγουν και να φωνάξουν μαζί με το λαό. Κρύβονται. Βολεύονται με το κρατικό χρήμα που παίρνουν μέσω –κρατικών πια μετά την ανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών - καταχωρίσεων μιας το πολύ δυο τραπεζών…

Ουδείς μιλά για το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους την εποχή του Ιωάννη Καποδίστρια μέχρι σήμερα. Και ούτε πρόκειται να μιλήσει γιατί πολύ απλά όλοι τα παίρνουν κανονικά. Ουδείς πρόκειται να μιλήσει αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω… αν δεν γίνουν ανατροπές στο σύστημα.

Και προσέξτε.

Οι πιο ύπουλοι είναι αυτοί οι δήθεν αριστεροί που προκειμένου να κάψουν το θέμα, βγάζουν μια σειρά ελεγχόμενων και προσυμφωνημένων «πληροφοριών» προκειμένου να κάψουν το θέμα…

Να φανεί ότι κάποιος –και μάλιστα αριστερός – έβγαλε την υπόθεση ώστε να έχουν καλυφθεί τα νώτα τους αν ποτέ ξεφύγει το έλεγχος και γίνει κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί ώστε μετά η όποια γνήσια λαϊκή αντίδραση να είναι εύκολο να καπελωθεί. Να ποδηγετηθεί από τους μόνους δημοκράτες που γέννησε η πατρίδα. Τους αριστερούς!

Αυτοί όπως έχω ξανά γράψει είναι οι πιο επικίνδυνοι. Αυτοί είναι το σύστημα! Αυτοί ελέγχουν το σύστημα των ΜΜΕ. Αυτοί φιμώνουν την αλήθεια.

Αυτοί όλοι είναι που έχουν βολευτεί πριν από όλους μαζί με τους κολλητούς τους –επίσης του αυτού ιδεολογήματος- που κυριαρχούν από την 10ετια που γεννήθηκε η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση. Αυτοί είναι που και σήμερα προσπαθούν να κυριαρχήσουν και στο ελληνικό διαδίκτυο με πέντε και 10 blogη κάθε ομάδα και η κάθε φράξια.

Είναι η γνωστή μαύρη τακτική της επικοινωνιακής προπαγάνδας που όταν θες να κάψεις ένα θέμα το δίνεις σε έναν «τύπου» μαχόμενο και ανεξάρτητο δημοσιογράφο με αριστερό προφίλ ο οποίος όμως έχει δομηθεί και ανδρωθεί μέσα από το ίδιο σύστημα και φυσικά έχει φάει από το κρατικό χρήμα για την χρηματοδότηση των εκπομπών του στην κρατική τηλεόραση…

Δηλαδή δικά σου και δικά μας χρήματα.

Αυτά που θα δείτε σε αυτά τα 51 λεπτά είναι η σκληρή αλήθεια που σας κρύβουν.

Είναι όλα αυτά και πόσα άλλα που δεν θα μάθετε ποτέ όσο δεν αντιδράτε.

Ας είναι αυτό το βίντεο ντοκιμαντέρ η απαρχή, έστω και αθόρυβων ήρεμων και προπάντων χωρίς φωνές και τυμπανοκρουσίες εσωτερικών κοινωνικών ζυμώσεων, προκειμένου ο λαός να αφυπνισθεί και επιτέλους να αντιδράσει!

Να αναλάβει πρωτοβουλία. Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Να δράσει όπως επιβάλει και επιτάσσει το σύνταγμα και το άρθρο 120 όταν εδώ και τέσσερα χρόνια καταστρατηγείται το –έστω και κουτσό και σε λάθος βάση αλλά αποδεχτό από τον Έλληνα που ακόμα δεν το έχει αλλάξει – ελληνικό σύνταγμα!

greekamericannewsagency.com

Πλάτων : Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής....γι' αυτό και δεν το βεβηλώνουμε με τατουάζ, ...

Πλάτων : Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής....γι' αυτό και δεν το βεβηλώνουμε με τατουάζ, ...

Πλάτων : Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής.

Ο Πλάτωνας, (427 π.Χ. - 347 π.Χ.), ήταν μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας. Επηρεάστηκε από τον Σωκράτη. Ίδρυσε την Ακαδημία.Μαθητής του ήταν ο Αριστοτέλης, ο οποίος και επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη σκέψη του.

Πλάτων : Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής....γι' αυτό και δεν το βεβηλώνουμε με τατουάζ ...

Όπως δεν θα βεβηλώναμε αυτούς τους ναούς :



να τους μετατρέψουμε σε:





Έτσι και το ανθρώπινο σώμα:




Δεν το προσβάλουμε έτσι:

 

 

 

Η έννοια της εντροπίας και το ταξίδι του Οδυσσέα

Η έννοια της εντροπίας και το ταξίδι του Οδυσσέα

Ε ντροπία:

Ο νόμος της Πτώσης!

…από τον δρόμο του πολεμιστή…

Η πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη του ατόμου.Το σώμα του ατόμου, μπορεί να υποστεί αλλαγές του βιολογικού κύκλου αλλά δεν εξελίσσεται.Νέα φυσικά πρότυπα δεν κατασκευάζονται.
Η εξασθένηση της σωματική ικανότητας στα γεράματα είναι κάτι αναπόφευκτο.
Στην διάρκεια όμως της ζωής ενός ατόμου το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να εξελιχθεί εντυπωσιακά. Νέα πρότυπα μπορεί να δημιουργηθούν.
Η πνευματική ικανότητα –μολονότι αυτό δεν γίνεται συχνά- μπορεί να αυξηθεί μέχρι τα βαθιά γεράματα..
Η ζωή μας προσφέρει απεριόριστες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη μέχρι τέλους.
Το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό της διαδικασίας της φυσικής εξέλιξης είναι ότι είναι ένα θαύμα.Με βάση τα όσα γνωρίζουμε, η εξέλιξη δεν θα έπρεπε να υπάρχει.

Ένας από τους βασικούς φυσικούς νόμους, ο δεύτερος της θερμοδυναμικής, ο οποίος λέει ότι η ενέργεια περνάει κανονικά από μια κατάσταση μεγαλύτερης οργάνωσης σε μια μικρότερη.
Από μια κατάσταση υψηλότερης διαφοροποίησης σε μια κατάσταση χαμηλότερης.
Με άλλα λόγια το σύμπαν βρίσκεται σε μια κατάσταση ανέλιξης..Ο χείμαρρος κυλάει κανονικάαπό τον λόφο προς τα κάτω, όπως και ο καταρράκτης!Χρειάζεται έργο και ενέργεια για να ξαναγυρίσεις το νερό προς τα πάνω.Και η ενέργεια αυτή πρέπει να προέλθει από κάπου αλλού.
Κάποιο άλλο ενεργειακό σύστημα πρέπει να καταναλωθεί για να συντηρηθεί η άνοδος.
Τελικά σύμφωνα με αυτόν τον νόμο το σύμπαν θα ανελιχτεί φτάνοντας στο χαμηλότερο σημείο ενός αποδιοργανωμένου αδιαφοροποίητου σβόλου, στο οποίο τίποτα δεν θα συμβαίνει.
Αυτή η κατάσταση της ολικής αποδιοργάνωσης και αδιαφορισμού ονομάζεται εντροπία.Η ροή της εξέλιξης είναι μια δύναμη εναντίον της δύναμης της εντροπίας.

Συνδέεται, η εντροπία, σαφώς με την Πτώση , ην Ανάγκη και την Υβριν.
Είναι η ανάγκη που μας οδηγεί στην έλλειψη μέτρου και αρμονίας
Και η έλλειψη γνώσης στο σωστό χειρισμό της ενέργειας.
Είναι η ενέργεια που πέφτει διαρκώς μετά την γέννηση του ανθρώπου
Αλλά είναι και η ανάληψη της ευθύνης αυτής, η μόνη ευκαιρία της ύπαρξης,
η μόνη δυνατότητα... να ανεβούμε!

Είναι το πνεύμα του Ανθρώπου που μπορεί να τον κρατήσει όρθιοκαι η ανάληψη της ευθύνης των επιλογών του.Είναι το θάρρος , η αρετή, η γενναιότητα και η οργανωτικότητα ενός αδάμαστου πολεμιστή, που μπορούν να σταθούν και να νικήσουν την δύναμη της εντροπίας,καταργώντας τον νόμο γιατί δεν τον υπέγραψαν ποτέγιατί ποτέ δεν... συνθηκολόγησαν.
Στο κηρύκειο του Ερμή, το ένα φίδι, στην δεξιά πλευρά, το μυαλό του ανθρώπου τυλιγμένο στο κεντρικό στύλο
κατεβαίνει στην ύλη για να την εξερευνήσει και να την γνωρίσει.
Είναι το ταξίδι της γνώσης του ανθρώπου και της αυτογνωσίας.
Είναι το ταξίδι του Οδυσσέα.

Ένα ταξίδι μακροχρόνιο κοπιαστικό με παγίδες και κινδύνους πολλούς.Όμως ο Οδυσσέας κάποια στιγμή αποφασίζει να επιστρέψει, αφού έχει γνωρίσει την κόλαση και έχει εξερευνήσει το Γνωστό, μαθητεύοντας σωστά και ακλουθώντας τις οδηγίες της Αριάδνης, αλλά και συνδέοντας το με το Άγνωστο.
Αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής, σε 7 +5 σταθμούς... κλειδιά.Είναι το άλλο φίδι στην άλλη πλευρά, την αριστερή, που είναι η Πηνελόπη και η άνοδος της ενέργειας, η ψυχή του ανθρώπου,
που πρέπει να μένει ανέγγιχτη και να μη ενδίδει .
Σε κάθε σταθμό το μυαλό του ανθρώπου στερεώνει και ένα βαθύ δεσμό
μαζί της και την θυμάται .Δεν θέλει να την ξεχάσει, δεν θέλει να την απαρνηθεί δεν θέλει να την χάσει, με όλα τα λάθη της πορείας που κάνει.Σε κάθε σταθμό είναι πάντα ο κεντρικός στύλος, ο Τηλέμαχος παρευρίσκεται στην συνάντηση των δύο τους και είναι η καρδιά του ανθρώπου,που πρέπει να μένει καθαρή και παρθένα σαν ένα παιδί, βρισκόμενη πάντα κεντροαριστερά.
Στον τελευταίο σταθμό είναι παρόντες και οι τρεις, ταυτόχρονα.Ο Τηλέμαχος δεν φεύγει από την Πηνελόπη, παρά μόνο για την Σπάρτη και την Πύλο-η.
Είναι ο συνδετικός κρίκος τους και το σημείο σύνδεσηςμε την ηλιακή ενέργεια.
Η παρθενικότητα εδώ και η καθαρότητα ενός παιδιού βρίσκει το πλήρες νόημα της, γιατί είναι ουσιαστική.
Εφ 'ενός γιατί τα παιδιά πρέπει να προφυλάσσονται από τις πρώιμες σεξουαλικές σχέσεις πριν σχηματιστεί ολόκληρο το σώμα
Και αφ ετέρου γιατί η καρδιά του ανθρώπου αν νεκρωθεί και εξοντωθεί ο Τηλέμαχος , δεν υπάρχει ελπίδα για την συνάντηση και την ένωση του Οδυσσέα με την Πηνελόπη.

Ο Τηλέμαχος είναι παρθένος όπως πρέπει να είναι ένα παιδί μέχρι να ενηλικιωθεί και όχι μια γυναίκα παντρεμένη με σύζυγο.
Η εικόνα μιας γυναίκας που απατάει τον καημένο διακοσμητικό σύζυγο της, ακόμα και με τον θεό, δεν είναι η καλύτερη, ιδίως όταν αυτή υπερβαίνει τα όρια μιας αλληγορίας και λατρεύεται σαν ένα οντολογικό γεγονός στον φυσικό κόσμο και δεν πλησιάζει καθόλου το πρότυπο μας υγιούς οικογένειας και μάλιστα της… Ιερής.
Και ο ίδιος ο θεός, αν μιλάμε για φυσικό γεγονός, παραβαίνει σαφώς την εντολή του περί μοιχείας, δείχνοντας ένα αυταρχικό χαρακτήρα με διακρίσεις και υποβιβάζοντας την έννοια της οικογένειας... σε παρωδία.Συνεπώς, το γεγονός της με "κρίνου σύλληψης" και της Παρθένου Μαρίας, νυμφευμένης με τον Ιωσήφ, είναι ένα αντιδεοντολογικό γεγονός... με την φυσική σημασία του ορισμού, πράγμα που οι Ευαγγελιστές δεν το υποστηρίζουν σθεναρά, μιας που αναφέρουν τα αδέλφια εξ αίματος του Ιησού με τα ονόματα τους, περιοριζόμενοι σε κάποιου είδους συμβολισμό.

Η έννοια της παρθενικότητας σαν την εξαγνιστική διαδικασία της ψυχής τονίζεται στο Όλυμπο με την παρουσία των πολύ σοβαρών και αυστηρών θεαινών, της Αθηνάς, της Άρτεμης και της Εστίας, αλλά δεν διαστρεβλώνεται η έννοια της θηλυκής φύσης και ενέργειας, που κρατούνταισε μια αρμονία των 6 θηλυκών μορφών- συμβόλων.

Γιατί τα σημεία επαφής στο κηρύκειο είναι 7 και όχι 12 όπως και τα βασικά τσάρκας των ανατολικών θεοσοφιών όπως και οι 7 ορατοί πλανήτες μαζί με το ήλιο και την σελήνη και γνωστοί μέχρι πρόσφατα, αφού ο Ουρανός , Ο Ποσειδώνας και Πλούτων είναι γνωστοί τα τελευταία 250 χρόνια.
Η εξήγηση είναι απλή .
Το 7 είναι ένας αριθμός ιερής κλίμακας και αντιστοιχεί στα ενεργειακά κέντρα, όπως υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα ξεκινώντας από την βάση της σπονδυλικής στήλης μέχρι το κεφάλι και αφορούν την εξωτερική όραση.
Το 12 είναι ένας κύκλος ολοκλήρωσης, με τα κέντρα από τα πόδια έως το κεφάλι, όπως φαίνονται με την εσωτερική όραση στο ενεργειακό αυγοειδές πλέγμα του ανθρώπου.
Άλλωστε μετά τον δώ-δεκα, οι αριθμοί αλλάζουν και γίνονται δέκα-τρια…

Η ανθρωπότητα έμεινε πολύ χρόνο σε αυτά 7 τα ενεργειακά κέντρα και αυτούς τους σταθμούς του Οδυσσέα, που είναι ο Ερμής, η Αφροδίτη, η Δήμητρα, ο Άρης, ο Ζευς, η κατακερματισμένη Εστία στους κομματιασμένους αστεροειδείς και ο Κρόνος-Αθηνά.
Οι τελευταίοι πλανήτες αφορούν πολύ βαθιά αρχέτυπα του συλλογικού υποσυνειδήτου των ανθρώπων δύσκολα να γίνουν κατανοητά και
η αναγνώριση των τριών τελευταίων επίσπευσε τις αλλαγές στην παγκόσμια σκηνή.
Είναι χαρακτηριστικά της φύσεως τους, τα γεγονότα που συνέβησαν με την εμφάνιση τους.
Οι τρεις τελευταίοι σταθμοί του Οδυσσέα είναι και οι πιο "βαθείς",

η Καλυψώ, οι Φαίκες και η Μνηστηροφονία,
με τον Πλούτωνα στην κάθοδο στον ¨Άδη και με την άλλη μορφή του Δία στην Καλυψώ ,
τον Αιγόκερω, τον Υδροχόο στους Φαίακες ...της φιλίας με τον Ουρανό-Άρτεμις και τους Ιχθείς, στην μνηστηροφονία με τον Ποσειδώνα... κυρίαρχο.

Τα μωρά γεννιούνται ενεργειακά δυνατά και λαμπερά.
Η ενέργεια είναι ακόμη στο κεφάλι, αλλά ο Ερμής ,ο λόγος και η σκέψη δεν έχουν αναπτυχθεί.
Γύρω στο τρίτο με τέταρτο έτος και κατεβαίνοντας η ενέργεια στο τρίτο ενεργειακό κέντρο τσάρκας , αρχίζει η είσοδος στο Γνωστό, η καταγραφή της γνωστής ύλης και η μα-θητεία, του Λαβύρινθου, του Μα-Θησέα.
Γύρω στα 12 έχει φθάσει στα γεννητικά όργανα και αρχίζει η εφηβεία.
Αν τα παιδιά δεν καθοδηγηθούν σωστά θα βρεθούν στο έλεος ενός άγριου Κέρβερου και θα αρχίσουν να "καταβροχθίζονται".

Ο Ερμής συνδέεται με την σεξουαλικότητα αφού είναι βοηθός του Πλούτωνα και ψυχοπομπομπός.
Ο σεβασμός της σεξουαλικής ενέργειας και η σωστή χρήση της
προστατεύουν τον άνθρωπο από τις παρενέργειες την εντροπίας.
Τα Ά-λογα του Διομήδη του Ηρακλή, που αντιστοιχούν στον κύκλο της Οδύσσειας,

στους ασκούς του Αιόλου, ο μη πειθαρχημένος νους, και ο φοβερός Κέρβερος θα κατεβάζουντην ενέργεια συνεχώς μέχρι τα πέλματα, του Ποσειδώνα.
Ο Ερμής, αν δεν λειτουργεί άψογα, θα κλέβει πάντα τον άνθρωπο μαζί με τις αγελάδες του Απόλλωνα και ο νους , η σκέψη θα βάζει την λογική στο κρεβάτι του Προκρούστη και θα την κόβει στο μέτρον της Χίμαιρας…

Η τελευταία πράξη του Οδυσσέα, του απογόνου του Ερμή,
είναι τα Νίπτρα.
Μετά είναι έτοιμος για την θέση του Τόξου.
Ευθυγραμμίζει την ενέργεια και περνά αστραπιαία το βέλος από τα 12 κέντρα,
μέχρι την κορυφή με την βοήθεια του γιου του και κεντρικού άξονα της ιστορίας, του Τηλέμαχου.
Οι μνηστήρες "καταρρέουν" και η Πηνελόπη τον υποβάλει στην τελική δοκιμή…περιμένοντας τον,στην κορυφή των υψηλών δωματίων του παλατιού…

Η ιστορία της Οδύσσειας είναι μια μεγάλη ιστορία αγάπης δοκιμασμένης σκληρά και ενός ολοκληρωμένου έρωτα.
Η Πηνελόπη, μια πιστή σύζυγος, είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, γιατί τον θαυμάζει απεριόριστα και ο Οδυσσέας κάνει τα πάντα για να βρεθεί κοντά της,
γιατί την αγαπάει βαθιά. Ο Τηλέμαχος είναι παιδί ενός μεγάλου έρωτακαι είναι θεϊκά αγνός, καθαρός και παρθένος.

Οι τρεις τους είναι ισότιμα μέλη μιας θαυμαστής τριάδας, ισχυρά αρχέτυπα αθάνατα, διαχρονικά, λαμπερά και φωτεινά αστέρια σε ένα... καθαρό ουρανό.

Ο νόμος της εντροπίας ή ο νόμος ...της ευθυγράμμισης;Ερμηνειολόγος της Λάϊον
21ος Αιών

Πηγή..

Πηγή ΕΡΕΥΝΑ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η μάχη του Μαραθώνα, που κατά πάσα πιθανότητα διεξήχθη την 11η Σεπτεμβρίου του έτους 490 π.Χ., υπήρξε η πρώτη από συνολικά τρεις μάχες, όπου οι Αθηναίοι νίκησαν τον κατά πολύ μεγαλύτερο στρατό και το ναυτικό των Περσών, με μικρή μόνον υποστήριξη από άλλες ελληνικές πόλεις. Με τις νίκες αυτές αναχαιτίστηκε η πρώτη απόπειρα μιας φιλόδοξης ασιατικής εισβολής στην Ευρώπη και συγχρόνως τέθηκαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της Αθήνας ως κυρίαρχης δύναμης. Η μάχη του Μαραθώνα υπήρξε, σχετικά με το αποτέλεσμα της, η πιο ασήμαντη, επειδή δεν οδήγησε σε καμιά πολιτική απόφαση.

Χρονογράφος της είναι ο Ηρόδοτος, που περιγράφει τα γεγονότα με πατριωτικό ύφος. Όταν έγραψε την ιστορία του, είχαν περάσει ήδη πάνω από 40 χρόνια από τη μάχη και στον ελληνικό κόσμο είχαν επέλθει τεράστιες αλλαγές. Ο Μιλτιάδης, ένας από τους «πατέρες της νίκης», είχε πεθάνει και δε γνωρίζουμε αν ο Ηρόδοτος κατόρθωσε να μιλήσει με αυτόπτες μάρτυρες που είχαν λάβει μέρος στη μάχη.

Μετά από 560 χρόνια, ο Παυσανίας μπόρεσε να θαυμάσει και να περιγράψει το μνημείο της μάχης στην Ποικίλη Στοά και να αναφέρει ότι «στο πεδίο της μάχης ακούγονταν κάθε νύχτα χρεμετίσματα ίππων και άνδρες να μάχονται» στον Μαραθώνα.

ΚΥΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Το 549 π.Χ., 60 χρόνια πριν τη μάχη του Μαραθώνα, ο Κύρος ο Μέγας ενοποίησε όλες τις φυλές στο τμήμα αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως Κεντρικό Ιράν. Ξεχύθηκε από τα βουνά μ’ ένα στρατό που αποτελείτο από ελαφρύ και βαρύ πεζικό, καθώς και από ιππικό. Ήταν αυτός που συνειδητοποίησε τη σπουδαιότητα του ιππικού και προσλάμβανε φυλές που είχαν μεγαλώσει με τα άλογα, ξεκινώντας έτσι την παράδοση του ιππικού στον περσικό στρατό. Όταν ο περσικός στρατός άρχιζε τις εχθροπραξίες, συνήθως αποτελείτο κατά 80% από πεζικό και κατά 20% από ιππικό. Αυτός ο συνδυασμός καθιστούσε τους Πέρσες ασταμάτητους στις ανοιχτές πεδιάδες της Ασίας. Καθώς το πεζικό χτυπούσε το μέτωπο της εχθρικής γραμμής, το ιππικό επιτίθετο από τα πλευρά, προκαλώντας τη διάσπαση της εχθρικής γραμμής.

Μέσα σε είκοσι χρόνια, ο Κύρος κατέκτησε τέσσερα μεγάλα βασίλεια σε όλη την Ασία: τη Μυδία, τη Λυκία, τη Λυδία και τελικά το 539 π.Χ. ανέτρεψε την ισχυρή Βαβυλώνα. Κυβερνούσε τώρα μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Ινδία μέχρι την Αίγυπτο. Η Περσική αυτοκρατορία ήταν η μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη αυτοκρατορία στη μακρά ιστορία των αυτοκρατοριών της Εγγύς Ανατολής.

Διαίρεσε την αυτοκρατορία του σε επαρχίες, που ονομάστηκαν σατραπείες. Αντί να αναγκάσει τους κατακτημένους λαούς να υιοθετήσουν τις περσικές πεποιθήσεις, ο Κύρος τους επέτρεψε να αυτοκυβερνούνται και να ασκούν τη δική τους θρησκεία. Αν και έπρεπε να πληρώνουν φόρους στην κεντρική κυβέρνηση, μπορούσαν να διατηρούν βασικά τον τρόπο ζωή τους. Έτσι δεν υπήρχε προσπάθεια επιβολής μιας ενιαίας θρησκείας ή ενός ενιαίου πολιτικού κώδικα. Πολλοί θεωρούσαν τον Κύρο ως απελευθερωτή. Αυτή η μορφή διακυβέρνησης ήταν σχεδόν ανήκουστη στον αρχαίο κόσμο. Μήπως όμως αυτό οδήγησε ακούσια στην αντίσταση των Αθηναίων στον Μαραθώνα;

Η ΙΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το 546 π.Χ., ο Κύρος κατέκτησε τις ελληνικές αποικίες στην επαρχία της Ιωνίας, στη σημερινή Τουρκία και επέτρεψε στους ντόπιους κυβερνήτες να παραμείνουν στην εξουσία. Περίπου πενήντα χρόνια αργότερα, το 499 π.Χ., οι Έλληνες άποικοι εξεγέρθηκαν. Οι Πέρσες προσπάθησαν να στηρίξουν την υπάρχουσα κυβέρνηση και να απομακρύνουν τον πληθυσμό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η εξέγερση στην Ιωνία. Βασιλιάς της Περσίας, την εποχή εκείνη, ήταν ο Δαρείος, ο εγγονός του Κύρου. Στην αρχή, ο Δαρείος άφησε τους ντόπιους κυβερνήτες να αντιμετωπίσουν την εξέγερση. Αλλά οι επαναστάτες έπαιρναν βοήθεια από το εξωτερικό.

Όταν η Ιωνία εξεγέρθηκε κατά των Περσών, κάλεσε τη μητρική χώρα, την Αθήνα, για βοήθεια. Και τότε, οι Αθηναίοι έκαναν ίσως το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του αιώνα. Έστειλαν στρατό για να βοηθήσουν τους Ίωνες επαναστάτες. Με τη βοήθεια των Αθηναίων, οι επαναστάτες κατέλαβαν και έκαψαν τις Σάρδεις, την πρωτεύουσα της Ιωνίας. Ο Ηρόδοτος έγραψε για την εξέγερση: «Σχεδόν αμέσως, η φωτιά άρχισε να τρέχει από σπίτι σε σπίτι, μέχρις ότου όλη η πόλη έπιασε φωτιά. Έτσι οι Σάρδεις έγιναν στάχτη. Ανάμεσα στα χαλάσματα ήταν και ο ναός μιας ντόπιας θεάς, της Κυβέλης. Όταν οι Πέρσες τον είδαν κατεστραμμένο, αυτό αργότερα θα το χρησιμοποιούσαν σαν πρόσχημα για να κάψουν ναούς στην Ελλάδα».

Η εξέγερση στην Ιωνία είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στις σχέσεις Ελλάδας και Περσίας, επειδή αποτέλεσε τη ρίζα αυτού που θα συνέβαινε τα επόμενα 80 χρόνια. Τελικά έφερε την Αθήνα και την Περσία σε ανοιχτή σύρραξη, κάτι που δεν είχε γίνει στο παρελθόν. Η Αθήνα είχε ξυπνήσει έναν γίγαντα που κοιμόταν. Ο Δαρείος ήθελε εκδίκηση και έβαλε έναν υπηρέτη του σε κάθε γεύμα, πριν φάει την πρώτη του μπουκιά, να του λέει: «Άρχοντά μου, να θυμάσαι τους Αθηναίους». Ο Δαρείος λοιπόν ορκίστηκε ότι θα τους το ανταπέδιδε. Το ελληνικό χώμα θα μούσκευε από αίμα.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ

Το 490 π.Χ., λίγα χρόνια μετά την αποτυχία της ιωνικής εξέγερσης, 600 περσικές τριήρεις και μεταγωγικά πλοία για το ιππικό συγκεντρώθηκαν στην Κιλικία, ενώ η μάχιμη δύναμή του υπολογίζεται σε 90.000 άντρες. Στόχος της εισβολής και της επιχείρησης του περσικού στόλου, που πιθανόν απέπλευσε μετά τις ανοιξιάτικες καταιγίδες, υπό τη διοίκηση των στρατηγών, Δάτη και Αρταφέρνη, ήταν η Ερέτρια και η Αθήνα. Ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος ήταν εκνευρισμένος, επειδή οι δυο πόλεις είχαν υποστηρίξει σθεναρά τους Ίωνες στην εξέγερσή τους, στέλνοντας πλοία. Τώρα ήταν η ώρα της ανταπόδοσης και θα είχε σαν αποτέλεσμα μια από τις πιο διάσημες μάχες στην ελληνική ιστορία: τη μάχη του Μαραθώνα.

Οι μάχιμες περσικές δυνάμεις πρέπει να ήταν εντυπωσιακές. Οι περισσότερες Κυκλάδες δήλωσαν υποταγή και τα στρατεύματα κατόρθωσαν να αποβιβαστούν ανενόχλητα στην Εύβοια, όπου η Ερέτρια καταλήφθηκε πολύ γρήγορα λόγω προδοσίας. Οι κάτοικοι αιχμαλωτίστηκαν, απομακρύνθηκαν από την πόλη και μεταφέρθηκαν για εγκατάσταση στα Σούσα.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ

Υπάρχουν πολλές απόψεις πάνω στο ερώτημα: «Γιατί οι Πέρσες επιτέθηκαν κατά της Ελλάδας, ποιος ήταν ο σκοπός τους, πού απέβλεπαν;»

Διατυπώθηκε η άποψη ότι οι Πέρσες ήθελαν να εκδικηθούν τους Αθηναίους και τους κατοίκους της Ερέτριας που βοήθησαν τους Ίωνες, γι’ αυτό είχαν χωρίσει τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στα δύο, με σκοπό ένα τμήμα του στρατού να υποτάξει την Ερέτρια και το άλλο να χρησιμοποιήσει τον Μαραθώνα ως τόπο στάθμευσης, για να συγκρατεί τους Αθηναίους. Η έξοδος των Αθηναίων προς τον Μαραθώνα έγινε μόλις έπεσε η Ερέτρια, όταν δηλαδή οι Αθηναίοι δεν είχαν να πολεμήσουν με τις ενωμένες δυνάμεις των Περσών. Η εξήγηση αυτή μπορεί να είναι αληθοφανής, αλλά δεν στηρίζεται σε όσα αναφέρει ο Ηρόδοτος, ούτε βέβαια και σε καμιά άλλη αρχαία μαρτυρία.

Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι η συμμετοχή των Ελλήνων της κυρίως Ελλάδας στην εξέγερση των Ιώνων της Μ. Ασίας ήταν ασήμαντη και δεν αποτελούσε αιτία για την περσική επίθεση. Θα μπορούσε να σταθεί μόνο ως αφορμή. Η Σπάρτη, επίσης, αρνήθηκε να υποστηρίξει τους Ίωνες λόγω του κινδύνου σύγκρουσης με το Άργος, αλλά και γιατί δεν ενδιαφερόταν για υπερπόντιες επιχειρήσεις. Η Αθήνα, ωστόσο, ύστερα από λίγο αδιαφόρησε, γιατί η πολιτική της κατάσταση ήταν ασταθής. Εκεί αντιμάχονταν δύο αντίπαλες παρατάξεις, των Αλκμαιωνιδών και των τυραννόφιλων.

Κατά τον Ηρόδοτο, ο Δαρείος με τους Πέρσες αναλαμβάνει τον πόλεμο για τρεις λόγους:

Α) Για να τιμωρήσουν τους Αθηναίους και τους κατοίκους της Ερέτριας, που πήραν μέρος στην Ιωνική εξέγερση.

Β) Για να εγκαταστήσουν ξανά τους Πεισιστρατίδες τυράννους στην Αθήνα, και
Γ) Επειδή οι Έλληνες δεν είχαν δώσει «γη και ύδωρ» (Ηρόδοτος 6,94), γι’ αυτό έπρεπε να τιμωρηθούν.

Ο τελευταίος λόγος δικαιολογεί την άποψη του Ηρόδοτου ότι η εκστρατεία έγινε και εναντίον της Σπάρτης, γνώμη που την βεβαιώνει μετά τη νίκη στον Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι, κατά τον Ηρόδοτο, έσωσαν την Ελλάδα από την περσική σκλαβιά, γεγονός που τους ανέδειξε σε ηγετική θέση μεταξύ των Ελλήνων (Ηρόδοτος 9,27). Ο Ηρόδοτος δίνει εδώ την πρωτοπορία πάλι στην αττική αρχή. Αλλά, όταν αυτός έγραφε, οι Έλληνες αντίπαλοι της Αθήνας δεν είχαν αναγνωρίσει ούτε την ηγεμονία της ούτε την πανελλαδική αξία των Αθηναίων στη μάχη του Μαραθώνα.

Άλλοι ερευνητές καλύπτουν τους μέτριους στόχους της εκστρατείας του Δάτη κάτω από την έκφραση του Delbrück «ιστορικο-πολεμικές διεργασίες», ο οποίος τόνισε ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ οι Πέρσες να καταστρέψουν τη Βαλκανική με ένα εκστρατευτικό σώμα μερικών χιλιάδων αντρών. Για τον Wilcken ο Δαρείος δεν σκεφτόταν μια υποταγή όλης της Ελλάδας. Σύμφωνα με την άποψη του Beloch, οι Πέρσες ενδιαφέρονταν να σύρουν την Αθήνα και την Ερέτρια σε λογοδοσία για την υποστήριξη που είχαν δώσει στην Ιωνική εξέγερση.

Άλλοι νεότεροι μελετητές, τοποθετούν πριν την περσική επέμβαση τις διαμάχες της αριστοκρατίας, δηλαδή των ευγενών και των οικογενειών τους. Ο Ehrenberg λέει ότι σχηματίστηκε μια φιλοπερσική αριστοκρατική κοινοβουλευτική παράταξη, που υποσχόταν την επιστροφή των Πεισιστρατιδών, και εναντίον της οποίας ήταν ο Μιλτιάδης, που το 493 π.Χ. εκδιώχθηκε από τους Πέρσες από τις κτήσεις του στη Θράκη και επέστρεψε στην Αθήνα. Η παράταξη των τυραννόφιλων πρέπει να ήταν ισχυρή, στο διάστημα των 90 ετών που κυβέρνησε την Αθήνα και αυτό ακριβώς δείχνει η εκλογή του Ίππαρχου σε άρχοντα το 496 π.Χ. από την οικογένεια των Πεισιστρατιδών και την καταδίκη του τραγικού ποιητή Φρύνιχου (492), που περιέγραψε την πτώση της Μιλήτου ως αθηναϊκό δυστύχημα. Στη φιλοπερσική αυτή παράταξη φαίνεται να ανήκουν και οι Αλκμαιωνίδες, στους αντιπάλους των οποίων ανήκε πιθανώς ο Θεμιστοκλής. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η αριστοκρατία στην Αθήνα θα μπορούσε να στηρίξει με άλλα μέσα την επέμβαση του Δάτη. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι οι φίλοι των Περσών στην Αθήνα ήθελαν να την καταλάβουν, καθώς πλησίαζε ο στόλος των Αχαιμενιδών στην πόλη. Όπως εξήγησε ο Schachermeyr, η πορεία του στόλου από την Ασία στην Ελλάδα συνέβη ξαφνικά, αργά και με διάφορους σταθμούς, για να δώσουν χρόνο στις προσκείμενες στους Πέρσες παρατάξεις να ανατρέψουν το υπάρχον καθεστώς. Αυτή η πολιτική φαίνεται να εμφανίζεται στην Ερέτρια, όπου οι φίλοι των Περσών είχαν επικρατήσει με την προσόρμιση του περσικού στόλου. Στην Αθήνα, όμως, ο Μιλτιάδης ματαίωσε τα σχέδια εκκαθάρισης των φίλων των Περσών με την ονομαστική απόφαση στην εκκλησία του δήμου, με την οποία ο αγώνας έβγαινε από τα τείχη της Αθήνας.

Όταν ο περσικός στόλος προσορμίστηκε στον Μαραθώνα, κοντά στην κτηματική περιουσία των Πεισιστρατιδών και στην Αθήνα δεν έγινε καμιά πολιτική ανατροπή υπέρ της περσικής παράταξης, ο περσικός στόλος έπλευσε, μετά από κάποια αναμονή, εναντίον της Αθήνας. Προηγουμένως όμως οι Έλληνες είχαν εκδιώξει προς τη θάλασσα τις έκπληκτες και πανικόβλητες περσικές στρατιωτικές δυνάμεις. Με τη νίκη τους αυτή οι Αθηναίοι εμπόδισαν την επιστροφή των Πεισιστρατιδών στην Αθήνα, την οποία σκόπευαν οι Πέρσες.

ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Με τη συμβουλή του Ιππία, οδηγού της περσικής στρατιάς, ο οποίος προοριζόταν να διοικήσει, μετά την επικράτηση των Περσών επί των Αθηναίων, την Αθήνα ως τύραννος με περσική εποπτεία, τα στρατεύματα αποβιβάστηκαν στην πεδιάδα του Μαραθώνα. Ο στόλος πρέπει να αγκυροβόλησε στην ανατολική άκρη του κόλπου, κοντά στην Κυνόσουρα, όπου στρατοπέδευσε και το πεζικό. Μια μικρή λίμνη τροφοδοτούσε με πόσιμο νερό τον στρατό και τα άλογα. Η πλατιά πεδιάδα ήταν επίσης κατάλληλη και για τις ασκήσεις του ιππικού. Επιπλέον, η πεδιάδα του Μαραθώνα είχε και καλή οδική σύνδεση με την Αθήνα, πράγμα σημαντικό για τις κινήσεις μιας μεγάλης στρατιάς. Ο Ιππίας σίγουρα επέλεξε τη συγκεκριμένη τοποθεσία μετά από ώριμη σκέψη. Οι γεωργοί της περιοχής αυτής θεωρούνταν ιδιαίτερα φιλικοί προς τους τυράννους. Η ανάμνηση του Πεισίστρατου, που και αυτός αποβιβάστηκε εδώ με στρατό μισθοφόρων το 530 π.Χ., ήταν ασφαλώς ζωντανή στη μνήμη τους. Οι Πέρσες δεν αντιμετώπισαν αντίσταση, κατόρθωσαν να αποβιβαστούν με την ησυχία τους και να ετοιμαστούν για την επίθεση εναντίον της Αθήνας.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Για τους Αθηναίους, η κατάσταση είχε πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι έστειλαν τον δρομέα-κήρυκα Φειδιππίδη στη Σπάρτη για να ζητήσουν στρατιωτική βοήθεια. Αυτός κάλυψε την απόσταση των 220 χιλιομέτρων μέσα σε δύο μέρες. Οι αγγελιαφόροι αυτοί, ένας από τους οποίους ήταν και ο Φειδιππίδης, είχαν ειδική εκπαίδευση και μπορούσαν να τρέξουν απόσταση 100 χιλιομέτρων σε μια μέρα. Η Σπάρτη, μάλλον, υποσχέθηκε την υποστήριξή της, αλλά θρησκευτικοί ή λόγοι εσωτερικής πολιτικής εμπόδισαν τους Σπαρτιάτες να στείλουν αμέσως στρατεύματα. Συνεπώς, η Αθήνα ήταν αναγκασμένη να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις. Βοήθεια ήρθε μόνο από την πόλη της Βοιωτίας, τις Πλαταιές. Μαζί με τα στρατεύματα αυτά, οι μάχιμες δυνάμεις των Αθηναίων πρέπει να έφταναν περίπου τους 8.000 άντρες. Η πόλη όμως δεν δεχόταν μόνο εξωτερική απειλή. Και μέσα στα τείχη υπήρχε ισχυρή τυραννόφιλη φατρία, που περίμενε μια αποδυνάμωση των δημοκρατικών δυνάμεων, για να ανακαταλάβει την εξουσία.

Παρά τη συγκεκριμένη ανασφάλεια και τη σχετική ασφάλεια που πρόσφεραν τα τείχη της πόλης, τα οποία θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τους Πέρσες και να περιμένουν την άφιξη των Σπαρτιατών, οι Αθηναίοι, με πρόταση του Μιλτιάδη στην εκκλησία του δήμου, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη σχετική ασφάλεια των τειχών και να βαδίσουν κατά του εχθρού, για να αναχαιτίσουν την περσική προέλαση προς την Αθήνα. Οι Αθηναίοι, σε γενικές γραμμές, αξιολόγησαν σωστά τη σοβαρότητα της κατάστασης. Χαρακτηριστικό είναι ότι αποφασίστηκε η απελευθέρωση των σκλάβων που μπορούσαν να πολεμήσουν και σε όσους θα έπεφταν στη μάχη θα αποδίδονταν οι ίδιες τιμές με εκείνες των Αθηναίων πολιτών. Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού πρέπει να είχε γίνει η κύρια δύναμη του στρατού, από την εποχή του Κλεισθένη.

ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Οι Αθηναίοι οπλίτες και οι υποστηρικτές τους, οι Πλαταιείς, βάδισαν προς τον Μαραθώνα. Για την πορεία αυτή υπήρχαν δύο δρόμοι διαθέσιμοι. Ο πρώτος ήταν η κύρια οδός μέσω της Παλλήνης, που περνά από τη ΝΑ πλευρά της Πεντέλης και καταλήγει στην πεδιάδα του Μαραθώνα, και ο δεύτερος ήταν η συντομότερη οδός μέσω Κηφισιάς, στις ΒΔ πλαγιές της Πεντέλης, που ήταν και η πιο δύσκολη. Για ένα μεγαλύτερο στράτευμα μοναδική επιλογή ήταν η κύρια οδός. Φτάνοντας στον Μαραθώνα, οι Αθηναίοι πήραν θέσεις στη ΒΔ πλαγιά του λόφου Αγριλίκι, τμήμα της Πεντέλης.

Η θέση αυτή είχε επιλεγεί μετά από ώριμη σκέψη, καθώς τους επέτρεπε να ελέγχουν τον δρόμο προς την Αθήνα και, αν ήταν ανάγκη, να τον αποκλείσουν. Η δίοδος εδώ, μεταξύ βουνού και ελώδους πεδιάδας, ήταν σχετικά στενή. Παράξενο φαίνεται ότι το στρατόπεδο των Περσών έμεινε προφανώς ανοχύρωτο, δηλαδή χωρίς τάφρους και αναχώματα. Προκαλεί μεγάλη έκπληξη η απουσία ακόμα και της πιο βασικής οχύρωσης, αφού ο Δάτις και ο Αρταφέρνης ήταν πεπειραμένοι στρατηγοί, αλλά είχαν στη διάθεσή τους και αρκετό χρόνο για οχυρωματικά έργα.

ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

Η πεδιάδα του Μαραθώνα, που βρίσκεται 40 περίπου χιλιόμετρα ΒΑ της Αθήνας, έχει σήμερα μήκος περίπου 10 χιλιόμετρα και πλάτος 2-3 χιλιόμετρα και εκτείνεται από το ακρωτήριο της Κυνόσουρας στο Βορρά μέχρι το ακρωτήριο Κάβο στο Νότο, σε σχήμα μισοφέγγαρου γύρω από τον κόλπο του Μαραθώνα. Προς την μεριά της στεριάς απομονώνεται από λόφους. Ο πιο βόρειος λόφος, το Σταυροκοράκι, χωρίζεται από το Κοτρώνι από την κοίτη της ρεματιάς Χαράδρα. Το ρέμα έρχεται από τη λίμνη του Μαραθώνα και διαρρέει το σημερινό χωριό του Μαραθώνα με κατεύθυνση προς τη θάλασσα. Οι γεωλόγοι υποθέτουν ότι στους κλασικούς χρόνους στην πεδιάδα υπήρχε ένα μικρό εμπόδιο στη ρεματιά. Ανάμεσα στο Κοτρώνι και τον Αφορισμό εκτείνεται η κοιλάδα της Αυλώνας και κοντά στο χωριό Βρανά (πιθανόν το χωριό Μαραθώνας της κλασικής εποχής), η κοιλάδα καταλήγει στο φαράγγι της Ραπεντόζας, που εκτείνεται προς το Βορρά, ΒΑ από τον οικισμό Ραπεντόζα, ανάμεσα στο λόφο Αφορισμό και το Αγριλίκι, το νοτιότερο φυσικό φράγμα της πεδιάδας.

Στα βόρεια της πεδιάδας βρίσκεται το «Μέγα Έλος» (σήμερα υπάρχουν εκεί αρδευτικά κανάλια), που εκτείνεται από το Σταυροκοράκι μέχρι τους πρόποδες της Κυνόσουρας, όπου τελειώνει στη μικρή αλμυρή λίμνη Δρακονέρα. Το «Μικρό Έλος» βρισκόταν στο νότιο άκρο και μάλλον σχηματίστηκε μετά τους κλασικούς χρόνους. Σήμερα ένα τμήμα του έχει αποξηρανθεί.

Η ΜΑΧΗ

Οι Έλληνες, βλέποντας τον περσικό στόλο έξω από την ακτή, έτοιμο να μεταφέρει στρατεύματα για να επιτεθούν στην Αθήνα, αναπτύσσονται και σχηματίζουν μια αμυντική γραμμή στη στενή κοιλάδα, ανάμεσα στους λόφους Αγριλίκι (προς Νότο) και Κοτρώνι (προς Βορρά). Τα στρατεύματα απείχαν το ένα από το άλλο μερικά χιλιόμετρα, ενώ οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς, από τις θέσεις τους, επόπτευαν όχι μόνο ολόκληρη την πεδιάδα, αλλά είχαν και τον έλεγχο της μοναδικής ορεινής οδού. Το στρατόπεδό τους πρέπει να ήταν κοντά στο σημερινό χωριό Βρανά (εκεί που βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου), ενώ το περσικό στρατόπεδο ίσως βρισκόταν κοντά στη σημερινή εκκλησία της Παναγίας Μεσοσπορίτισσας.

Οι Πέρσες κινήθηκαν αρκετές φορές για να απομακρύνουν τους Έλληνες από τις θέσεις τους, αλλά ο Μιλτιάδης και ο αρχιστράτηγός τους, ο Καλλίμαχος, δεν ξανοίγονταν (ακόμα) σε μάχη, μια κατάσταση που πρέπει να κράτησε αρκετές ημέρες.

Η εξέλιξη της κυρίως μάχης είναι άγνωστη και οι πηγές αντιφάσκουν. Αν και ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Έλληνες επιτίθονταν τρέχοντας, σύμφωνα με σημερινά στοιχεία οι Πέρσες ήταν αυτοί που αποζητούσαν τη μάχη. Αφορμή φαίνεται ότι ήταν η αυξανόμενη έγνοια του Δάτη για την άφιξη των σπαρτιάτικων δυνάμεων και τη σημαντική ενίσχυση του ελληνικού στρατεύματος. Η ανησυχία αυτή δεν απείχε από την πραγματικότητα. Μπορεί οι 2.000 Σπαρτιάτες να μην μπόρεσαν να φτάσουν εγκαίρως στον Μαραθώνα (κάλυψαν την απόσταση μέσα σε τρεις μέρες), όμως πρόλαβαν τα ίχνη της μάχης και τους ακόμα άταφους νεκρούς Πέρσες.
Η παραπέρα εξέλιξη της μάχης πρέπει να ήταν η εξής: Όταν ο Δάτις κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να παρασύρει τους Αθηναίους σε ανοιχτή μάχη στην πεδιάδα, και αποφάσισε να υποχωρήσει, επιδιώκοντας προφανώς να επιτεθεί απευθείας στην Αθήνα. Επειδή η οδός από την ξηρά ήταν αποκλεισμένη, απέμενε μόνο η θαλάσσια οδός με τον περίπλου του ακρωτηρίου Σουνίου.

Η επιβίβαση του περσικού ιππικού και των οπλιτών με βαρύ οπλισμό χρειάστηκε να διασφαλιστεί με την υποστήριξη του πεζικού, ενώ οι τοξότες ανέλαβαν να κρατήσουν σε απόσταση τους Αθηναίους. Το σχέδιο φαινόταν να εφαρμόζεται, καθώς οι Αθηναίοι απέφευγαν τη μάχη, όπως και τις προηγούμενες ημέρες. Όταν, λοιπόν, το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου, το περσικό πεζικό κατεβαίνει από τα πλοία και κινείται για αντιπερισπασμό προς τους Έλληνες με τρόπο επιθετικό, όπως και τις προηγούμενες μέρες, ο Μιλτιάδης κι ο Καλλίμαχος μπαίνουν στη μάχη, με ένα πολύ καλά προετοιμασμένο σχέδιο.

Με ιδιαίτερα ενισχυμένες παρατάξεις, στο ένα άκρο οι Πλαταιείς, στο άλλο ο Καλλίμαχος και ένα κέντρο κάπως «αδύναμο», η φάλαγγα των Ελλήνων κινείται εναντίον των Περσών. Μόλις φτάνουν σε απόσταση προσιτή στους τοξότες, οι επιτιθέμενοι Έλληνες επιταχύνουν το ρυθμό τους, για να μειώσουν τις απώλειές τους από τα βέλη που εκτοξεύονταν. Εκεί που αργότερα υψώθηκαν οι τύμβοι, τα δυο στρατεύματα συγκρούονται με πρωτοφανή ορμή. Η τεράστια περσική δύναμη πέφτει πάνω στους Αθηναίους. Αν και οι Έλληνες αντιστέκονται γενναία, το κέντρο της αμυντικής τους γραμμής αρχίζει να υποχωρεί. Οι Πέρσες πιέζουν προς τα εμπρός. Πρόκειται όμως για παγίδα.

Ενώ το κέντρο των Ελλήνων υποχωρεί, τα ενισχυμένα πλάγια παραμένουν ισχυρά. Καθώς οι Πέρσες πιέζουν κι άλλο προς την κοιλάδα, ο ελληνικός στρατός εφαρμόζει μια κυκλωτική κίνηση («τανάλιας»), που ενισχύθηκε και με την κατάρρευση του κέντρου της φάλαγγας. Οι Έλληνες σπρώχνουν τους Πέρσες προς τα μέσα και τους περικυκλώνουν από τρεις μεριές.

Στον οπλισμό οι Πέρσες ήταν σαφώς κατώτεροι από τους Έλληνες. Τόξα και βέλη αχρηστεύθηκαν και τους απέμειναν μόνον τα κοντά ακόντια και οι κυρτές σπάθες. Έτσι ο δερμάτινος αμυντικός εξοπλισμός και τα σαρίκια ήρθαν αντιμέτωπα με ασπίδες, μακρά ακόντια, βαριά σπαθιά, κράνη και θώρακες.

Οι Πέρσες δεν μπορούν να κάνουν ελιγμούς και είναι μια μάχη εκ του συστάδην, που μετατρέπεται σε απόλυτη σφαγή. Μεταξύ των Περσών επικρατεί πανικός, γιατί φοβούνταν ότι τα πλοία θα απέπλεαν χωρίς αυτούς. Στον πανικό της φυγής πολλοί κατευθύνθηκαν στο «Μέγα Έλος», καθώς δεν υπήρχε οχυρωμένο στρατόπεδο, όπου θα μπορούσαν να ανασυνταχθούν. Όταν οι Πέρσες υποχωρούν προς την παραλία, οι Έλληνες στρατηγοί αποφασίζουν να ρισκάρουν. Το ελληνικό πεζικό επιτίθεται και πέφτει πάνω στο περσικό πεζικό που απέμεινε. Τους σπρώχνει πίσω προς την παραλία κι αυτοί προσπαθούν να ανέβουν στα πλοία τους. Καθώς αυτοί σκαρφαλώνουν, το ελληνικό πεζικό τους σκοτώνει.

Οι 6.400 νεκροί Πέρσες είναι σίγουρα αριθμός υπερβολικός, αν συγκριθεί με τους 192 Έλληνες νεκρούς. Αντίθετα, ο μικρός αριθμός των 7 αιχμαλωτισμένων πλοίων είναι ρεαλιστικός και επιβεβαιώνει το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του στόλου πρέπει ήδη να βρισκόταν σε απόσταση ασφαλείας, όταν οι Έλληνες έφτασαν τις περσικές δυνάμεις.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο Δάτις, ως «ηγέτης της επιχείρησης, είχε φροντίσει για τακτική επιβίβαση του μεγαλύτερου μέρους του περσικού πεζικού, όπως και για τον απόπλου του μεγαλύτερου μέρους του στόλου», όπως γράφει ο Bengtson. Όμως, η υποχώρηση δεν οργανώθηκε στη διάρκεια της μάχης, όταν διαφαινόταν ήδη η ήττα των Περσών, αλλά πολύ πριν.

Σχετικά με αυτό, μια έκφραση του Λεξικού Σούδα (10ος αιώνας μ.Χ.), στο οποίο συνήθως δίνεται ελάχιστη σημασία από τους επιστήμονες, μου φαίνεται αξιόλογη. Κάτω από το λήμμα «Χωρίς ιππείς» αναφέρεται: «Οι ιππείς αναχώρησαν. Όταν ο Δάτις κατέρρευσε και ήταν έτοιμος για αναχώρηση, οι Ίωνες ανέβηκαν στα δέντρα κι έδωσαν στους Αθηναίους σήμα ότι το ιππικό είχε φύγει. Κι όταν ο Μιλτιάδης το αντιλήφθηκε, εξαπέλυσε επίθεση και έτσι νίκησε».

Ο ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ

Μετά το τέλος της πολύωρης μάχης, οι Έλληνες έστειλαν στην Αθήνα ένα δρομέα-κήρυκα για να φέρει την είδηση της νίκης. Έτσι, ένας οπλίτης, κουβαλώντας τον οπλισμό του, έτρεξε μέχρι την Αθήνα για να φέρει τα νέα της νίκης. Δεν ήταν μόνο η κούραση της μάχης, αλλά και το βάρος της πανοπλίας, καθώς και η εξάντληση από τη διαδρομή των 40 περίπου χιλιομέτρων, που τον οδήγησαν στο θάνατο.

Είναι αλήθεια ότι πολλά ερωτηματικά και αμφιβολίες έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς για το όνομα του αρχαίου αγγελιαφόρου. Στο πέρασμα των αιώνων, το όνομα Φειδιππίδης έχει επικρατήσει στη μνήμη των περισσοτέρων ότι συνδέεται άρρηκτα με την αναγγελία της νίκης. Πολλοί αμφισβητούν την ιστορική ύπαρξη του μαραθωνοδρόμου και θεωρούν ότι ανήκει στη σφαίρα των θρύλων, επειδή ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας, δεν αναφέρει τίποτα για αγγελιαφόρο.

Το περιστατικό του αγγελιαφόρου αναφέρουν μεταγενέστεροι συγγραφείς του 1ου και 2ου αιώνα μ.Χ. Ο Πλούταρχος από τη Χαιρώνεια, σχεδόν 560 χρόνια μετά τη μάχη, μας ενημερώνει για το θέμα παρουσιάζοντας δύο διαφορετικά ονόματα για τον αγγελιαφόρο του Μαραθώνα. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Θέρσιππος ή Ευκλής έτρεξε με την πανοπλία του, αμέσως μετά τη μάχη και καθώς έφτανε στις πόρτες των αρχόντων της πόλης, φώναξε «χαίρετε και χαίρομεν» κι αμέσως έπεσε νεκρός από την εξάντληση.

Διαφορετικό είναι το όνομα που μας διασώζει ο Λουκιανός (2ος αιώνας μ.Χ.), που αναφέρει ότι ο Φιλιππίδης ήταν αυτός που έτρεξε από τον Μαραθώνα φέρνοντας το άγγελμα της νίκης στους άρχοντες που συνεδρίαζαν ανήσυχοι για την έκβαση της μάχης, φώναξε «χαίρετε, νικώμεν» και αμέσως ξεψύχησε.

Γιατί όμως απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά από την ιστορία του Ηρόδοτου, που γεννήθηκε το 486 π.Χ., δηλαδή 4 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα; Πώς είναι δυνατόν να μη ασχολείται με το περιστατικό του μαραθωνοδρόμου; Το πρώτο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς είναι ότι το περιστατικό αυτό είναι θρύλος ή κάτι που δημιουργήθηκε μεταγενέστερα. Όμως, πώς ήταν δυνατόν να μην έστειλαν αγγελιαφόρο και να ενημερώσουν τους Αθηναίους για το αποτέλεσμα της μάχης, όταν μάλιστα τα περσικά πλοία κατευθύνονταν προς την Αθήνα; Η αναγγελία της νίκης ήταν πολύ συνηθισμένο γεγονός στην αρχαιότητα, όπου επαγγελματίες δρομείς-κήρυκες (πολίτες ή οπλίτες) ήταν αγγελιαφόροι πολεμικών ειδήσεων και κάλυπταν μεγάλες αποστάσεις, χωρίς όμως να τρέχουν με όλο τον οπλισμό τους.

Μήπως ο Ηρόδοτος προσπερνά το συγκεκριμένο περιστατικό, γιατί η απόσταση από τον Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα ήταν ασήμαντη, σε σχέση με τις αποστάσεις που κάλυπταν συνήθως οι επαγγελματίες αγγελιαφόροι; Οι αγγελιαφόροι ήταν μια καθημερινή παρουσία και προκαλούσαν εντύπωση μόνον όταν σημείωναν κάποια εξαιρετική επίδοση, όπως ο Φειδιππίδης, που σε δυο μέρες λέγεται ότι έφτασε στη Σπάρτη, πριν τη μάχη του Μαραθώνα και κάλυψε την απόσταση σε δύο μέρες. Σε σύγκριση με την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη (220 χιλιόμετρα), η απόσταση Μαραθώνας-Αθήνα πραγματικά φαίνεται ιδιαίτερα μικρή.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΥ

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι προβληματισμοί που έχουν εκφραστεί για τη διαδρομή που ακολούθησε ο αγγελιαφόρος του Μαραθώνα για να φτάσει στην Αθήνα. Η κλασική διαδρομή των 42.195 μέτρων που έχει υιοθετηθεί μέχρι σήμερα, έχει τεθεί πολλές φορές από αμφισβήτηση. Πρέπει να αναφέρουμε ότι δύο δρόμοι ένωναν την πεδιάδα του Μαραθώνα με την περιοχή της Αθήνας: ο ένας, στο μεγαλύτερο μέρος του παραλιακός, περνά σήμερα από τη Ραφήνα, το Πικέρμι, την Παλλήνη, ανάμεσα στον Υμηττό και την Πεντέλη και μέσα από την Αγ. Παρασκευή φτάνει στην Αθήνα. Ο άλλος δρόμος είναι ορεινός, περνάει από το σημερινό χωριό Βρανά και μέσω της Εκάλης και του Ψυχικού φτάνει στην Αθήνα. Ο πρώτος είναι η κλασική διαδρομή που υιοθέτησε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, ο δεύτερος είναι πιο σύντομος, αλλά ορεινός και κουραστικός.

Η πιο πιθανή διαδρομή φαίνεται ότι ήταν η ορεινή. Δηλαδή, το μονοπάτι το οποίο ξεκινά από τον τύμβο, περνά κοντά από το ναό του Ηρακλή και το μουσείο, διασχίζει το ρυάκι του Βρανά, ανηφορίζει στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και μέσα από τη χαράδρα των υψωμάτων Αγριλίκι και Αφορεσμός φτάνει στο ρέμα του Διονύσου. Από εκεί ανηφορίζει και ενώνεται με τον δρόμο που οδηγεί στο ιερό του Διονύσου. Μετά περνά μέσα από Εκάλη, Κηφισιά, Μαρούσι και Ψυχικό καταλήγει στο Παναθηναϊκό στάδιο. Η συνολική διαδρομή είναι 34 χιλιόμετρα, δηλαδή 8 χιλιόμετρα μικρότερη από την επίσημη διαδρομή.
Οι λόγοι που συνηγορούν για τη διαδρομή αυτή είναι τα λιγότερα χιλιόμετρα, αλλά και η ασφάλεια του αγγελιαφόρου, που ήταν αμφίβολη στην παραλιακή διαδρομή. Ο αγγελιαφόρος έπρεπε να επιλέξει τον συντομότερο δρόμο για την Αθήνα και να φροντίσει για την προσωπική του ασφάλεια, αποφεύγοντας διαδρομές όπου θα ήταν ευάλωτος. Είναι γνωστό ότι το περσικό ναυτικό είχε αγκυροβολήσει όχι μόνο στον Μαραθώνα, αλλά και στους γύρω κόλπους της Αττικής. Ο δρομέας-κήρυκας λοιπόν, για να αποφύγει μια εχθρική συνάντηση, επέλεξε πολύ πιθανόν τη δεύτερη διαδρομή, τον πιο ανηφορικό, αλλά και πιο σύντομο δρόμο που του εξασφάλιζε απόλυτη σιγουριά.
Το αγώνισμα του μαραθωνίου σήμερα διεξάγεται σε αναφορά αυτού του γεγονότος και διατρέχει την ίδια καθορισμένη απόσταση των 42.195 μέτρων, που έτρεξαν οι αθλητές για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, το 1908. Για διάφορους λόγους στο Λονδίνο χρειάστηκε η απόσταση να καθοριστεί στα 26 μίλια και 385 γιάρδες, μετά από ιδιαίτερη επιθυμία της βασιλικής οικογένειας, που ήθελε να παρακολουθήσει την εκκίνηση από τον ανατολικό εξώστη του ανακτόρου του Γουίντσορ. Μέχρι τότε, μετά τον πρώτο μαραθώνιο στους πρώτους Ολυμπιακούς της νεώτερης εποχής, στην Αθήνα (1896), η απόσταση ήταν 40 χιλιόμετρα, που σήμερα αντιστοιχεί στο δρόμο από τον Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναϊκό στάδιο.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ

Την επόμενη μέρα μετά τη μάχη, ο περσικός στόλος έβαλε πλώρη για το νοτιότερο άκρο της Αττικής, το ακρωτήριο Σούνιο, για να πλησιάσει την Αθήνα. Αλλά και ο Μιλτιάδης, αμέσως μετά τη μάχη, βάδισε με τον ελληνικό στρατό προς την Αθήνα και πήρε θέση στη νότια πλαγιά του Λυκαβηττού. Ο περσικός στόλος, στο μεταξύ, είχε φτάσει στο ύψος της ακτής του Φαλήρου, όπου και αγκυροβόλησε.

Εκεί οι Πέρσες δεν αντίκρισαν μόνον τις δυνάμεις των Αθηναίων στον Λυκαβηττό, αλλά και την άφιξη των Σπαρτιατών στην Αθήνα. Οι καλοί οιωνοί για μια νικηφόρα μάχη εξασθένησαν ακόμα πιο πολύ από ό,τι στον Μαραθώνα και ο Δάτις στάθμισε τις συνέπειες και άνοιξε πανιά για τις ακτές της Μικράς Ασίας.
Το γιατί η φιλοπερσική αντιπολίτευση της Αθήνας δεν εκμεταλλεύτηκε το σύντομο χρονικό διάστημα, όταν η πόλη ήταν αφύλακτη, για να οργανώσει πραξικόπημα, είναι μέχρι σήμερα άγνωστο. Πιθανόν το μήνυμα της νίκης στον Μαραθώνα να έφτασε στην πόλη πολύ πιο γρήγορα, ίσως όχι με κάποιον βαριά οπλισμένο οπλίτη, αλλά έναν φτεροπόδαρο αγγελιαφόρο και να κατέπνιξε στο ξεκίνημά της κάθε σχετική πρόθεση.
Αντίθετα με ό,τι συνηθιζόταν, οι νεκροί του Μαραθώνα θάφτηκαν επί τόπου στο πεδίο της μάχης. Αυτός ο τύμβος, που λέγεται «Σωρός», με ύψος μεγαλύτερο από 9 μέτρα, σηματοδοτεί τον τάφο των 192 νεκρών Αθηναίων. Στην κορυφή του είχαν τοποθετήσει νεκρικές στήλες με τα ονόματα των νεκρών, κατανεμημένα κατά φυλές. Ο Καλλίμαχος τιμήθηκε με ξεχωριστό ταφικό μνημείο, από το οποίο διασώζεται τμήμα της έμμετρης επιγραφής.

Ενώ στον τύμβο των Αθηναίων ανασκαφές έκανε πρώτος ο Ερρίκος Σλήμαν, μόνο το 1970 εντοπίστηκε από τον Σπύρο Μαρινάτο, κοντά στην τοποθεσία Βρανά, ακόμα ένας μικρότερος τύμβος, που αποδείχθηκε ότι περιείχε πολυάριθμες ταφές από την εποχή της μάχης του Μαραθώνα. Ο τύμβος αυτός έχει μέχρι σήμερα ύψος πάνω από 4 μέτρα και πιθανόν πρόκειται για τον τύμβο των Πλαταιών, στους οποίους παραχωρήθηκε δικό τους ταφικό μνημείο, σύμφωνα με τον Παυσανία.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η μάχη του Μαραθώνα δεν έδωσε καμιά αποφασιστική τροπή στον αγώνα των Ελλήνων και Περσών, έχει όμως μεγάλη σπουδαιότητα. Ήταν μια νίκη σχετικά λίγων οπλιτών ενάντια σε πολλαπλάσιους εχθρούς, που δείχνει όχι μόνο την ανώτερη πολεμική τακτική των Ελλήνων απέναντι στους Πέρσες, αλλά και το θάρρος, τη δύναμη και την επινοητικότητα των Ελλήνων, σ’ ένα δίκαιο αμυντικό αγώνα κατά των Περσών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα ανώτερα αισθήματα των Ελλήνων για την πατρίδα και την οικογένειά τους. Οι Έλληνες μετά τη μάχη αυτή συνειδητοποίησαν την εθνική τους ενότητα. Η μάχη αυτή έγινε από τους Αθηναίους και τους λίγους Πλαταιείς, όμως όλοι οι Έλληνες χάρηκαν για τη νίκη και βάθυναν μέσα τους την ενότητα της ελευθερίας, για την οποία πολέμησαν οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς.
Οι Έλληνες, που έρχονταν για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τους Πέρσες, κατέρριψαν το μύθο ότι η Περσική αυτοκρατορία ήταν αήττητη, που είχε βέβαια δημιουργηθεί από τις μέχρι τότε επιτυχίες των Περσών. Αν είχαν χάσει τον πόλεμο, δυο ενδεχόμενα τους περίμεναν:
Α) Η υποδούλωση της Ελλάδας στον ανατολίτη κατακτητή, πράγμα που θα σηματοδοτούσε μια πολιτική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση, γιατί ασφαλώς θα είχαν ματαιωθεί όλα τα μεταγενέστερα πολιτιστικά επιτεύγματα της Αθήνας.
Β) Η παλινόρθωση της τυραννίας των Πεισιστρατιδών, με την εγκατάσταση στην εξουσία του Ιππία, θα είχε ως συνέπεια την πολιτειακή οπισθοδρόμηση. Και πολύ πιθανόν, δεν θα είχαμε τη γνωστή μας δημοκρατική εξέλιξη.

Η Αθήνα στον πόλεμο αυτόν εκπροσώπησε όλους τους Έλληνες και έδειξε στους εχθρούς της ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι αδιαπραγμάτευτα αγαθά, όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η φιλοπατρία.

Η ΝΙΚΗ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Την εποχή της νίκης των Αθηναίων κατά των Περσών δεν υπήρχε ιστορικός για να καταγράψει τα πραγματικά γεγονότα. Γι’ αυτό, μετά από μια γενιά, άλλα γεγονότα είχαν ξεχαστεί και άλλα είχαν τροποποιηθεί από τους Αθηναίους που, όπως είναι φυσικό, είχαν δώσει μυθικές διαστάσεις στους συντελεστές της νίκης, κυρίως στον Μιλτιάδη. Αλλά και για τον στρατηγό Καλλίμαχο και τον Κυναίγειρο, αδελφό του ποιητή Αισχύλου, σχηματίστηκαν διάφορες παραδόσεις για τα κατορθώματά τους και στήθηκαν μνημεία για να τα θυμίζουν στους μεταγενέστερους. Η παράδοση, για παράδειγμα, θέλει τον Κυναίγειρο να κρατά ένα περσικό πλοίο και να το εμποδίζει να αποπλεύσει. Όμως, ένας Πέρσης σηκώνει ένα τσεκούρι και του κόβει το δεξί χέρι. Ο Κυναίγειρος αρπάζει το πλοίο με το αριστερό και τότε ο Πέρσης του κόβει και το αριστερό χέρι.
Παραδίδεται ότι οι Πέρσες πανικοβλήθηκαν, όταν είδαν τους Έλληνες να τρέχουν συντεταγμένοι εναντίον τους. Το γεγονός αυτό αποδόθηκε στον Πάνα, του οποίου η λατρεία επέζησε σε μια σπηλιά στη ΒΔ πλαγιά της Ακρόπολης, που αφιερώθηκε σ’ αυτόν. Από το γεγονός αυτό φαίνεται ότι δημιουργήθηκε μια ιστορία σχετική με τον Πάνα και τον Μαραθώνα. Ο δρομέας Φειδιππίδης, ενώ διέσχιζε την Αρκαδία τρέχοντας για να ζητήσει βοήθεια από τη Σπάρτη, συνάντησε τον Πάνα, που του παραπονέθηκε ότι οι Αθηναίοι είχαν παραμελήσει τη λατρεία του. Υποσχέθηκε στους Αθηναίους ότι θα έχουν την εύνοιά του, αρκεί αυτοί να του προσφέρουν τη λατρεία τους.
Ο μύθος λέει ότι ο Μιλτιάδης έγινε αρχιστράτηγος και αντικατέστησε τη μέρα της μάχης τον Καλλίμαχο, γιατί η αρχιστρατηγία άλλαζε εκ περιτροπής κάθε μέρα. Ο αρχιστράτηγος Καλλίμαχος παρέδωσε την ηγεσία στον Μιλτιάδη, επειδή είχε πείρα της πολεμικής τακτικής των Περσών, αφού είχε ζήσει στη Θράκη και είχε γνωρίσει τους Πέρσες στρατιώτες απ’ την εκστρατεία τους στη Σκυθία.

Η νίκη των Αθηναίων τυλίχθηκε στην ομίχλη του μύθου και της δόξας και κάλυψε την αλήθεια των γεγονότων. Ο Καλλίμαχος είναι λιγότερο γνωστός και επαινέθηκε λιγότερο από όσο έπρεπε (παρόλο που σκοτώθηκε ηρωικά στη μάχη), λόγω της μεγάλης φήμης του Μιλτιάδη. Ωστόσο, το όνομά του διασώθηκε σε ιωνικό κίονα, που αποτελούσε τη βάση μιας Νίκης. Ίσως αφιερώθηκε από τον ίδιο τον στρατηγό πριν από τη μάχη και στήθηκε μετά το θάνατό του.

Οι Αθηναίοι συνήθιζαν μετά τις επιτυχίες τους να αποδίδουν ευχαριστίες στο μεγάλο θρησκευτικό κέντρο της αρχαιότητας, τους Δελφούς. Το ίδιο έπραξαν και με τη νίκη τους κατά των Περσών στον Μαραθώνα. Δεν ξέχασαν τη βοήθεια του Απόλλωνα, γι’ αυτό και έχτισαν ένα μικρό «θησαυρό» δωρικού ρυθμού, από μάρμαρο της Πάρου. Ένα αρχιτεκτονικό στολίδι, αντάξιο με τη χάρη των ανάγλυφων που κάλυπταν την εσωτερική επιφάνεια του κτίσματος και τα οποία διασώθηκαν κάτω από τα ερείπιά του. Το οικοδόμημα αποτελείτο από σηκό και πρόναο και το στόλιζαν 30 ανάγλυφες μετώπες. Είχε επίσης δύο αγάλματα έφιππων αμαζόνων στα ακρωτήρια. Τα γλυπτά αναπαριστούν τα κατορθώματα του Θησέα και του Ηρακλή και τη γιγαντομαχία. Μετά τη μάχη του Μαραθώνα χτίστηκε μια επιμήκης βάση μπροστά στο «θησαυρό» για να τοποθετηθούν τα τρόπαια της μάχης.
Η νίκη στον Μαραθώνα τιμήθηκε και στην Αθήνα σε διαγωνισμό ελεγείας, με θέμα τη νίκη. Στο διαγωνισμό νίκησε ο νεαρός Σιμωνίδης. Ο Αισχύλος, που έλαβε μέρος στο διαγωνισμό, πικράθηκε τόσο πολύ (κατά την παράδοση) που αυτοεξορίστηκε στη Σικελία.
Το θεϊκό στοιχείο κι η απόδοση ευχαριστιών στους θεούς εκφράστηκε και στην Ακρόπολη. Κάτω από το ναό της Αθηνάς (τον Παρθενώνα), που χτίστηκε την εποχή του Περικλή, έχουν βρει υπολείμματα προγενέστερου ναού, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Λείψανα από κίονες αυτού του ναού μπορεί να δει κανείς στο βόρειο τείχος της Ακρόπολης. Οι ανασκαφές έδειξαν ότι ο ναός είχε αρχίσει να χτίζεται κατά το 490 π.Χ., αλλά κάηκε από τους Πέρσες στη διάρκεια της εισβολής του Ξέρξη, δέκα χρόνια μετά τον Μαραθώνα, όταν ισοπεδώθηκε η πόλη της Αθήνας. Πολύ αργότερα, στα μέσα του 5ου αιώνα, άρχισαν τις εργασίες για την ανοικοδόμηση του ναού, δηλαδή μετά τη σύναψη ειρήνης με τους Πέρσες, αλλά ο νέος αρχιτέκτονας δεν ακολούθησε το παλαιό σχέδιο.
Στην ίδια εποχή θα πρέπει να αποδοθεί η μνημειακή είσοδος προς την Ακρόπολη, το αρχαίο πρόπυλο, το οποίο όμως επρόκειτο να αντικατασταθεί, αργότερα, από τα Προπύλαια που σχεδίασε ο Μνησικλής, στην εποχή του Περικλή.
Αφήσαμε τελευταία τη ζωγραφική αναπαράσταση της μάχης του Μαραθώνα, που φιλοτεχνήθηκε στην Ποικίλη Στοά. Οι Αθηναίοι απόγονοι των μαραθωνομάχων έπαιρναν ασφαλώς μια ιδέα της μάχης από τη σύνθεση αυτή που έγινε, περίπου 25 χρόνια αργότερα, στο βόρειο άκρο της Αγοράς. Η ζωγραφική αυτή αναπαράσταση βασίστηκε σε ανάλογες σκηνές αγγειογράφων. Σίγουρα η σύνθεση δεν μπορεί να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, δίνει όμως μια ιδέα της επικής αυτής νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών.

Είναι χαρακτηριστικό το λιτό επίγραμμα του Σιμωνίδη, που απηχεί το γεγονός, ότι δηλαδή οι μαραθωνομάχοι εκπροσωπούσαν στον Μαραθώνα όλους τους Έλληνες: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν».

Μιλτιάδης (554-489 π.Χ.)

Αθηναίος στρατηγός των Αθηναίων στη μάχη του Μαραθώνα, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης των Ιώνων κατά των Περσών, όπου ο Μιλτιάδης είχε πάρει μέρος, και την κατάληψη των Δαρδανελίων, επέστρεψε στην Αθήνα. Παρά τις κατηγορίες των πολιτικών του αντιπάλων, ο Μιλτιάδης κυριάρχησε στη ζωή της Αθήνας. Το 489 π.Χ. επιτέθηκε στην Πάρο, η οποία δεν είχε ταχθεί με το μέρος των Αθηναίων, χωρίς όμως επιτυχία. Ο Αλκμαιωνίδης Ξάνθιππος, πατέρας του Περικλή, κατηγόρησε τον Μιλτιάδη για προδοσία. Η κατηγορία αφορούσε την υποτιθέμενη φιλοδοξία του Μιλτιάδη, που ήταν συγγενής των Πεισιστρατιδών, να γίνει τύραννος της Αθήνας. Ο Μιλτιάδης καταδικάστηκε τότε σε πρόστιμο 50 ταλάντων, ποσό σημαντικό για την εποχή. Αδυνατώντας να το πληρώσει φυλακίστηκε και πέθανε στη φυλακή, από γάγγραινα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αρρώστια προήλθε μάλλον από παλαιότερο τραύμα του Μιλτιάδη από την εκστρατεία στην Πάρο. Τελικά, το πρόστιμο εξοφλήθηκε από το γιο του Κίμωνα. Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Μιλτιάδης θάφτηκε στον Μαραθώνα.

Αριστείδης ο Δίκαιος (540-468 π.Χ.)

Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός, γιος του Λυσίμαχου, από αριστοκρατική οικογένεια, ένας από τους δέκα στρατηγούς στη μάχη του Μαραθώνα, ο οποίος έδωσε την ηγεσία του στρατού στον Μιλτιάδη. Ήταν αρχηγός της συντηρητικής παράταξης και αντίπαλος του Θεμιστοκλή, αρχηγού των δημοκρατικών. Το 483 π.Χ. εξοστρακίστηκε από την Αθήνα, επειδή αντέδρασε στην πολιτική του Θεμιστοκλή. Ο Αριστείδης, μάλιστα, βοήθησε έναν αγράμματο χωρικό να γράψει το όνομά του στο όστρακο, αποδεικνύοντας έτσι την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Ο Αριστείδης πρωταγωνίστησε και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, όταν, αν και εξόριστος στην Αίγινα, έφυγε κρυφά για την Αθήνα ενημερώνοντας τον Θεμιστοκλή για τις κινήσεις του περσικού στόλου. Πολέμησε εξίσου γενναία στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές, ενώ ήταν αρχηγός του αθηναϊκού στόλου στις εκστρατείες στο Βυζάντιο και την Κύπρο. Ο Αριστείδης απέκτησε μεγάλο κύρος στην Αθήνα, καθώς ήταν αδέκαστος και ικανός πολιτικός. Οι Αθηναίοι εκτιμώντας τα προσόντα του αυτά, του ανέθεσαν το ταμείο της Δηλιακής συμμαχίας, με σκοπό να καθορίζει το ποσό της εισφοράς των μελών. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 72 ετών.

Θεμιστοκλής (525-459 π.Χ.)

Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός, ο νικητής της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Αντίπαλος του Αριστείδη, αποτέλεσε μαζί του το μεγάλο πολιτικό δίδυμο της Αθήνας, την εποχή της μάχης του Μαραθώνα. Η μεγάλη δόξα του Μιλτιάδη μετά τη νίκη, του προξένησε τόσο μεγάλη αγωνία, ώστε λένε ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί, σκεφτόμενος τον τρόπο με τον οποίον θα ξεπερνούσε τη δόξα του μεγάλου στρατηγού. Η ευκαιρία αυτή του δόθηκε στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο Θεμιστοκλής υπήρξε ο εμπνευστής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας, καθώς το 482 π.Χ. πρότεινε στην εκκλησία του δήμου την ψήφιση νόμου, σύμφωνα με τον οποίο τα κέρδη από τα ορυχεία αργύρου του Λαυρίου δεν θα μοιράζονταν στους πολίτες, αλλά θα τα χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή στόλου. Η τύχη του μεγάλου αυτού πολιτικού ήταν τραγική. Οι Αθηναίοι τον εξοστράκισαν το 471 π.Χ., ύστερα από κατηγορίες των Σπαρτιατών, τον κυνήγησαν και τον ανάγκασαν να ζητήσει προστασία στον Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη Α', ο οποίος τον έκανε ηγεμόνα στην επαρχία της Μαγνησίας, στον ποταμό Μαίανδρο. Στην περιοχή αυτή πέθανε το 459 π.Χ. από αρρώστια, ενώ άλλοι μιλούν για αυτοκτονία, καθώς ο Θεμιστοκλής αρνήθηκε να βοηθήσει τον Αρταξέρξη στην εκστρατεία που σχεδίαζε εναντίον της Ελλάδας.

Δαρείος (550-486 π.Χ.)

Πέρσης βασιλιάς της δυναστείας των Αχαιμενιδών, που ονομάζεται Μέγας, επειδή ήταν ο σημαντικότερος από τους τρεις βασιλιάδες που είχαν το ίδιο όνομα. Ήταν γιος του Υστάσπη και ανέβηκε στο θρόνο το 522 π.Χ. Αφού κατάφερε να καταστείλει εσωτερικές εξεγέρσεις, εφάρμοσε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα επιβάλλοντας και την ανεξιθρησκία. Διαίρεσε το βασίλειό του με βάση τις σατραπείες και συνεχίζοντας την επεκτατική πολιτική του Κύρου, αποφάσισε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας. Το 500 π.Χ. επαναστάτησαν οι Ίωνες, που κατάλαβαν τις Σάρδεις, σε μια εξέγερση στην οποία πήρε μέρος και ο Μιλτιάδης. Ο Δαρείος κατάφερε τελικά να νικήσει τους Ίωνες το 494 π.Χ. και τον επόμενο χρόνο κατέλαβε τη Θράκη και τη Μακεδονία, βάζοντας σε εφαρμογή το τελικό του σχέδιο. Αμέσως κινήθηκε κατά των Αθηναίων, αλλά ο στόλος του βυθίστηκε στην περιοχή του Άθω το 492 π.Χ., ενώ ο μεγάλος στρατός του υπέστη μεγάλη ήττα στον Μαραθώνα το 490 π.Χ., σε μια μάχη που αποτελεί ασφαλώς κορυφαία στιγμή στην παγκόσμια ιστορία.

Ιππίας
Τύραννος της Αθήνας από το 527 π.Χ., γιος του Πεισίστρατου και αδελφός του Ίππαρχου. Μετά το θάνατο του πατέρα τους, τα δυο αδέλφια έγιναν τύραννοι και μετά τη δολοφονία του αδελφού του, το 514 π.Χ., ο Ιππίας πήρε σκληρά μέτρα εναντίον των αντιπάλων του. Το 510 π.Χ. εισέβαλε στην Αθήνα ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης και πολιόρκησε την Ακρόπολη. Ο Ιππίας τότε, αφού κατάφερε να σώσει τη ζωή του, εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε στον Ελλήσποντο, ζητώντας προστασία από τους Πέρσες και προετοιμάζοντας την επιστροφή του στην Αθήνα, με σκοπό να εκδικηθεί. Στον Ελλήσποντο ανέλαβε ηγεμονία ως υποτελής του βασιλιά των Περσών. Η Αθήνα, εφαρμόζοντας μια πολιτική δυναμικής επέκτασης οικονομικού και πολιτιστικού τύπου, κυρίως μέσω του θαλάσσιου εμπορίου, αποφάσισε να βοηθήσει τους Ίωνες, προσβλέποντας σε μια μελλοντική συμμαχία, ευνοϊκή για τα αθηναϊκά συμφέροντα και φοβούμενη συγχρόνως την επικράτηση των Περσών και την επιστροφή στην εξουσία του Ιππία, που στο διάστημα αυτό προετοίμαζε κοντά στον Δαρείο την επιστροφή του. Μετά την ήττα των Ιώνων, ο Ιππίας συμμετείχε ενεργά με τους Πέρσες στην εκστρατεία του Δαρείου κατά της Αθήνας, αναλαμβάνοντας μαζί με τον Δάτη και τον Αρταφέρνη την ηγεσία του περσικού στρατού που ηττήθηκε στον Μαραθώνα. Πέθανε στη Λήμνο, άρρωστος και τυφλός.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Balcer J.M., «The Persian Wars against Greece: A Reassessment», Historia, 1989.
Burn A.R., «Persia and the Greeks. The Defence of the West», Λονδίνο, 1962.
Bury J.B.-Russel M., «Ιστορία της αρχαίας Ελλάδας», Αθήνα, 1978.
Ehrenberg V., «Die Genaration von Marathon», Brunn, 1935.
Geertz C., «Η ερμηνεία των πολιτισμών», Αθήνα, 2003.
Giannakis Th., «The feat of the Messanger of Marathon in 490 BC. Myth or fact», Canadian Journal of History of Sport, 1988.
Hammond N.G.L., «The Campaign and Battle of Marathon», Journal of Historical Studies, 1968.
Ioannides I., «Historic-Cultural Background of the Marathon Race», Track & Field Quarterly Review, 1975.
Schuller W., «Ιστορία της αρχαίας Ελλάδας», Αθήνα, 1999.
Skuda N., «Marathon 490 BC. The first Persian Invasion of Greece», Οξφόρδη, 2002.
Van der Veer J.A.G., «The Battle of Marathon. A Topographical Survey», 1982.
Ηρόδοτος, «Ιστορίαι».
Ιωαννίδης Ι., «Η αληθινή διαδρομή του αγγελιοφόρου του Μαραθώνα», 1976.
Κατσωνόπουλος Θ., «Το ιστορικό υπόβαθρο και η εξέλιξη του Μαραθωνίου δρόμου», Θεσσαλονίκη 2002.
Παυσανίας, «Ελλάδος Περιηγήσεις, Αττικά».

http://history-pages.blogspot.gr/2011/08/blog-post_29.html