Ο δικαστής Ούρλιχ (στο κέντρο) εκφωνεί την καταδικαστική απόφαση για τον Μπουχάριν, τον Μάρτιο του 1938.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που αναφέρθηκαν από τον Νικίτα Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, η πλειοψηφία των αντιπροσώπων στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1934) εξοντώθηκαν (1.108 θύματα σε σύνολο 2.066 αντιπροσώπων), καθώς και τα περισσότερα εκλεγμένα μέλη στην Κ.Ε. (98 σε σύνολο 139). Δολοφονήθηκαν επίσης και οι περισσότεροι Λαϊκοί Επίτροποι (υπουργοί).
Η πρώτη Δίκη, μετά την υπογραφή του διατάγματος 447, ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου του 1936 και αφορούσε τα κορυφαία στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γριγκόρι Ζινόβιεφ και Λεφ Κάμενεφ. Στη Δίκη, και εξαιτίας των σκληρών βασανιστηρίων στα οποία είχαν υποβληθεί, ομολόγησαν ότι είχαν φιλοτροτσκιστική και αντεπαναστατική δράση. Καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 24 Αυγούστου και εκτελέστηκαν την επόμενη μέρα.
Η δεύτερη Δίκη άρχισε στις 23 Ιανουαρίου του 1937 και αφορούσε 17 μεσαία στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από αυτούς, οι 13 καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν αμέσως, ενώ οι υπόλοιποι στάλθηκαν με πολυετείς καταδίκες στα γκουλάγκ.
Η τρίτη Δίκη άρχισε στις 11 Ιουνίου του 1937 και αφορούσε το στρατάρχη Μ. Τσουχατσέφσκι και την υπόλοιπη ηγεσία του σοβιετικού στρατού. Οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.
Η τέταρτη Δίκη έγινε το διάστημα 2 έως 13 Μαρτίου του 1938 και αφορούσε κάποια κορυφαία στελέχη των μπολσεβίκων, όπως ο Νικολάι Μπουχάριν, ο Αλεξέι Ρίκοφ, ο Γκένριχ Γιάγκοντα κ.ά. Σχεδόν όλοι οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.
Ο Τουχατσέφσκι, αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, ο Γιακίρ, στρατιωτική μεγαλοφυΐα, ο Ουμπόρεβιτς, επιφορτισμένος μαζί με τον Γιακίρ για την άμυνα των δυτικών συνόρων, ο Αϊντεμαν, υπεύθυνος της οργάνωσης που εξασφάλιζε τον ενεργητικό σύνδεσμο μεταξύ του στρατού και του υπόλοιπου πληθυσμού, ο Πούτνα ικανότατος, διεθνούς κύρους στρατηγός, ο Φέλντμαν, επιφορτισμένος με την επίβλεψη της διοίκησης, ο Πριμάκωφ, αρχηγός του Κόκκινου Ιππικού – όλοι αυτοί είχαν διακριθεί στον Εμφύλιο και είχαν στηρίξει την Επανάσταση. Εκτελέστηκαν σαν «προδότες», «εχθροί του λαού»!!!
«Μεταξύ 1937 και 1938: 20.000 έως 35.000 αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού εξοντώθηκαν. 90% των στρατηγών και 80% των συνταγματαρχών δολοφονήθηκαν από την NKVD 3 στρατάρχες, 13 διοικητές στρατιάς, 57 διοικητές σώματος, 110 διοικητές μεραρχίας, 220 διοικητές ταξιαρχίας, όλοι οι φρούραρχοι των Στρατιωτικών Περιφερειών εκτελέστηκαν από αποσπάσματα της NKVD”.
Ο αποκεφαλισμός της ηγεσίας του Κόκκινου Στρατού είχε τρομερές συνέπειες. Όχι μόνο χάθηκαν σημαντικά στρατιωτικά στελέχη, αλλά η ίδια η συνοχή του Κόκκινου Στρατού καταστράφηκε. Η άμυνα της Σοβιετικής Ένωσης αδυνάτισε τρομερά.
«Η τακτική της NKVD ήταν να προετοιμάζει λίστες που οι κατηγόριες και οι ποινές της ήταν σχεδιασμένες από πριν. Ο Γιέζωφ έστελνε αυτές τις λίστες προσωπικά στον Στάλιν για να εγκρίνει τις τιμωρίες. Το 1937-38, 383 τέτοιες λίστες που περιείχαν τα ονόματα χιλιάδων μελών του Κόμματος, των Σοβιέτ, της Κομσομόλ, του Στρατού στάλθηκαν για έγκριση στον Στάλιν. Τις ενέκρινε όλες».
Σε όλη την ΕΣΣΔ, στη δεκαετία του ’30 ανακαλύπτονταν από τη μυστική αστυνομία του Στάλιν εστίες «τροτσκισμού, σαμποτάζ, κατασκοπείας». Όλοι οι αντιπολιτευόμενοι, αλλά και οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί τους ήταν ενοχλητικοί για τη γραφειοκρατία και έπρεπε να τουφεκιστούν!
Η δολοφονία του Κύρωφ το 1934 από πράκτορες της Γκε Πε Ου έδωσε το κάλυμμα για να αρχίσει το κύμα μαζικών διωγμών και εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων. Στην περίοδο μετά το 17ο Συνέδριο, πολλά επιφανή στελέχη, ηγέτες και μέλη του Κόμματος, εργάτες αφοσιωμένοι στην υπόθεση του Κομμουνισμού δολοφονήθηκαν από τους εβραίους του Στάλιν κατόπιν εντολής του.
Από τα 139 μέλη (τα 80% αυτών ήταν εργάτες) που εκλέχτηκαν στην Κ.Ε. στο 17ο Συνέδριο του Μπολσεβίκικου Κόμματος τα 70% συνελήφθηκαν σαν «εχθροί του λαού» και τουφεκίστηκαν (οι περισσότεροι στα 1937-1938). Αλλά όχι μόνο η Κ.Ε. Και οι αντιπρόσωποι στο 17ο Συνέδριο είχαν την ίδια τύχη. Από 1966 αντιπροσώπους, 1.108 συνελήφθησαν με κατηγόριες για αντεπαναστατικά εγκλήματα!
Ο Yezhov δεν ήταν Εβραίος αλλά ήταν είχε σύζυγο μια ενεργή Εβραία. Στο βιβλίο του «Στάλιν: Το Δικαστήριο του Κόκκινου Άστρου», ο Ιουδαίος ιστορικός Sebag Montefiore γράφει ότι κατά την διάρκεια του τρόμου, όταν η Κομμουνιστική φονική μηχανή εργαζόταν με όλες τις δυνάμεις της, ο Στάλιν ήταν περικυκλωμένος από νεαρές Εβραίες.
Ανάμεσα στους στενούς συνεργάτες του Στάλιν ήταν και το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου του ο Εβραίος Lazar Kaganovich. Ο Montefiore τον χαρακτηρίζει ως τον «πρώτο Σταλινικό» και προσθέτει ότι δεν τον κούνησαν απ’ την θέση του οι θάνατοι απ’ την προσχεδιασμένη πείνα στην Ουκρανία(το άγνωστο Γολοντομόρ), μια απαράμιλλη τραγωδία στην ιστορία του ανθρώπινου είδους μαζί με τα εγκλήματα των Ναζί και τον τρόμο του Μάο στην Κίνα.
Πολλοί Εβραίοι πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο της Κομμουνιστικής Επανάστασης και βάψει τα χέρια τους με αίμα αιώνια. Θα αναφέρουμε μόνο έναν ακόμη: τον Leonid Reichman, που ήταν επικεφαλής του ειδικού τμήματος της NKVD και επικεφαλής ανακριτής της οργάνωσης και ιδιαίτερα σκληρός σαδιστής.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΝΙΟΙ
Οι Εβραιομπολσεβίκοι μέχρι το 1922 ευθύνονταν για τον θάνατο 350.000 περίπου Ποντίων.
Η σημειωμένη περιοχή με κύκλο στη βορειοανατολική Σιβηρία είναι η περιοχή της Κολιμά με πρωτεύουσα το Μαγκαντάν, όπου υπήρχαν περί τα 120 στρατόπεδα συγκέντρωσης.
«…Ο συνολικός αριθμός των κρατουμένων στο Μαγκαντάν έφτασε τις 860.000. Επίσημα από αυτούς πέθαναν οι 120.000, δραπέτευσαν 7.800, αποφυλακίστηκαν 445.000 και αγνοούνται 297.000. Με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν στο κεντρικό Ιστορικό Αρχείο του Μαγκαντάν, έχουν βρεθεί οι φάκελοι 450 Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα. Ο αριθμός αυτός προέκυψε από την επεξεργασία 50.000 περιπτώσεων. Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν άλλοι τόσοι φάκελοι ανεπεξέργαστοι, καθώς και περίπου 300.000 περιπτώσεις αγνοουμένων, ο τελικός αριθμός των Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους στα καταναγκαστικά έργα, μόνο στην περιοχή της Κολιμά, μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος.
Από τους φακέλους προκύπτει ότι μεταξύ των Ελλήνων θυμάτων υπήρχαν πολλοί Ελληνες υπήκοοι, οι οποίοι είτε ήταν Μικρασιάτες προσφυγες από τον Πόντο είτε Ελλαδικοί. Οι Ελλαδικοί πάλι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: στους μετανάστες από την Ελλάδα και στους πολιτικούς πρόσφυγες που είχαν καταφύγει τότε στη «μητέρα πατρίδα» του κομμουνιστικού κόσμου. Οι Ελληνες που είχαν σοβιετική υπηκοότητα ήταν κυρίως Πόντιοι, Μαριουπολίτες και Κριμαιάτες.
Το άγνωστο πογκρόμ κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ
Τα μυστικά σοβιετικά αρχεία αποκαλύπτουν τιςεκκαθαριστικές επιχειρήσεις του 1937 .Το πρωί της 15/12/1937 μπήκε στην ΕΣΣΔ σε εφαρμογή το σχέδιο «Ελληνική Επιχείρηση».
Όταν ολοκληρώθηκε, τον Σεπτέμβριο του 1938, υπήρχαν περισσότεροι από 21.000 Έλληνες εκτελεσμένοι και περίπου 30.000 φυλακισμένοι στα σοβιετικά γκουλάγκ στη Σιβηρία.
Κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ που πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν αποκαλύπτουν για ποιον λόγο η σοβιετική ηγεσία προχώρησε στην εκκαθάριση του ελληνικού πληθυσμού, ενώ νέα αρχεία της μυστικής αστυνομίας αποκαλύπτουν πως η «Ελληνική Επιχείρηση» οργανώθηκε ύστερα από ψευδείς πληροφορίες που έδωσαν Έλληνες εναντίον συμπατριωτών τους.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1937 στα κεντρικά γραφεία της ΝΚVD, της μυστικής υπηρεσίας της Σοβιετικής Ένωσης, που αργότερα εξελίχθηκε στην περιβόητη ΚGΒ, ο υπουργός Εθνικής Ασφάλειας και διευθυντής της Νικολάι Γεζόφ υπέγραψε την ντιρεκτίβα με κωδικό αριθμό 50215. Η διαταγή ζητούσε να συλληφθούν όλοι οι Έλληνες, ύποπτοι για κατασκοπεία, σαμποτάζ, επαναστατική και εθνικιστική αντισοβιετική δραστηριότητα.
Ιδιαίτερα όσοι είχαν αρνηθεί να λάβουν τη σοβιετική υπηκοότητα και όσοι εργάζονταν στις επιχειρήσεις και στα τμήματα μονάδων αμυντικού χαρακτήρα, στα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, και ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, σε όλα τα μεταφορικά μέσα, ιδιαίτερα στα λιμάνια, στον στρατό και στο ναυτικό.
«Λίγο προτού αρχίσει η “Ελληνική Επιχείρηση” είχε δολοφονηθεί ο Κίροφ, που ήταν μέλος του Πολίτ Μπιρό και εκπρόσωπος της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων. Οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο διέδωσαν ότι υπαίτιοι της δολοφονίας του ήταν οι “εχθροί» του λαού” και ως τέτοιοι ορίζονταν οι ξένοι. Όσοι δηλαδή έμεναν στην ΕΣΣΔ αλλά είχαν αρνηθεί να λάβουν την υπηκοότητα», λέει ο ερευνητής Ιβάν Τζούχα, που αποκάλυψε μεγάλο μέρος των εγγράφων της «Ελληνικής Επιχείρησης». Οι Έλληνες που έμεναν τότε στη Σοβιετική Ένωση ξεπερνούσαν τις 400.000, όπως προκύπτει από τις
καταγραφές των τοπικών κοινοτήτων. «Οι περισσότεροι από τους Έλληνες δεν ήθελαν να πάρουν τη σοβιετική υπηκοότητα διότι ήλπιζαν πως κάποια στιγμή θα γύριζαν στην Ελλάδα. Οι ελληνικές προξενικές αρχές όταν πληροφορήθηκαν τις διώξεις εναντίον των Ελλήνων ζήτησαν από τη κυβέρνηση Μεταξά να επιτρέψει τον επαναπατρισμό όσων το επιθυμούσαν προκειμένου να αποφύγουν τις εκτελέσεις και τις διώξεις. Παρόμοιες εκκλήσεις έγιναν και από τις τουρκικές, ιταλικές, γερμανικές και πολωνικές αρχές, καθώς, όπως αποκαλύπτουν τα αρχεία της ΝΚVD, παρόμοια εντολή με την «Ελληνική Επιχείρηση» είχε δοθεί για τους κατοίκους 13 μειονοτικών ομάδων που ζούσαν στην ΕΣΣΔ. «Οι περισσότερες χώρες δέχτηκαν να επαναπατριστούν οι υπήκοοί τους. Η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει συμφωνία με τις ΗΠΑ και το Μεξικό προκειμένου να δεχθούν Έλληνες από τη Σοβιετική Ένωση με αρνητική όμως απάντηση», αναφέρει ο κ. Τζούχα.
Τελικά η Ελλάδα επικαλούμενη την αδυναμία των ντόπιων διπλωματικών αρχών να εκδώσουν διαβατήρια αποφασίζει να δεχτεί 10.000 ανθρώπους, κυρίως γυναίκες και παιδιά των συλληφθέντων Ελλήνων. Ένα από τα «ελληνικά πλοία», το «Σβανέτια», έφυγε στις 28-7-1939 από το Βατούμ μεταφέροντας στη Θεσσαλονίκη τούς περισσότερους πρόσφυγες.
Οι Εφιάλτες. Τρεις βουλευτές ελληνικής καταγωγής, οι αδελφοί Κοκκινάκη και η Πάσα Αγκίλενα, δεν διατυπώνουν την παραμικρή διαμαρτυρία για τα όσα συμβαίνουν στους συμπατριώτες τους. Ο τότε Έλληνας πρεσβευτής στη Μόσχα Δημήτρης Νικολόπουλος με διαβήματά του στη σοβιετική ηγεσία ζήτησε εξηγήσεις για τις επιχειρήσεις εναντίον των Ελλήνων. Λίγους μήνες αφότου άρχισε η «Ελληνική Επιχείρηση», στις 8 Μαρτίου 1938, σύμφωνα με το σοβιετικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ΤΑΣΣ, ο Νικολόπουλος αυτοκτόνησε «διότι δεν μπορούσε να αντέξει τους πόνους της ανίατης ασθένειας από την οποία έπασχε και η οποία προσδιορίστηκε από τους γιατρούς ως καρκίνος του στομάχου».
Από τις 15 Δεκεμβρίου 1937 άρχισαν οι συλλήψεις των Ελλήνων με την κατηγορία του «κατασκόπου» και τη «συμμετοχή σε ελληνικές αντεπαναστατικές οργανώσεις». «Η ΝΚVD ζητούσε μάλιστα από όσους Έλληνες συλλάμβανε να υπογράψουν μια δήλωση με την οποία δέχονταν ότι ήταν μέλη μιας εθνικιστικής αντάρτικης οργάνωσης, που είχε στόχο την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στο νότιο τμήμα της χώρας σε συνεργασία με εχθρούς του κράτους», αποκαλύπτει ο κ. Τζούχα. Έλληνες ήταν αυτοί που ανέλαβαν να συντάξουν τις λίστες του θανάτου σε κάθε χωριό ή πόλη.
«Ώσπου να αρθεί το απόρρητο από όλα τα αρχεία, και από όσα έχει καταργηθεί, όταν επιτραπεί η πρόσβαση στους ερευνητές, ο ακριβής αριθμός των θυμάτων θα παραμένει μυστήριο», υποστηρίζει ο κ. Τζούχα που συγκέντρωσε στοιχεία για τη θανάτωση περίπου 22.000 Ελλήνων.
Το 1934 σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στατιστικά, το 38,5% των ατόμων που κατείχαν τις ανώτερες θέσεις στους Σοβιετικούς μηχανισμούς ασφαλείας ήταν εβραϊκής καταγωγής.
Και αυτοί σταδιακά εξοντώθηκαν στις επόμενες εκκαθαρίσεις. Σε μια συναρπαστική διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ την εβδομάδα αυτή, ο δρ. Halfin περιέγραψε τα κύματα του σοβιετικού τρόμου ως ένα «καρναβάλι μαζικών δολοφονιών» , «φαντασία των εκκαθαρίσεων» και «Μεσσιανισμό του Κακού».
Αποδεικνύεται ότι και οι Εβραίοι όταν γοητεύονται από μεσσιανικές ιδεολογίες μπορούν να γίνουν μεγάλοι δολοφόνοι, μεταξύ των μεγαλύτερων της σύγχρονης ιστορίας.
Οι Εβραίοι που δραστηριοποιήθηκαν στις συσκευές τρόμου(στη Σοβιετική Ένωση και στο εξωτερικό της) και που τις καθοδήγησαν πολλές φορές, δεν το έκαναν αυτό, προφανώς ως Εβραίοι αλλά μάλλον ως «Σταλινικοί», «Κομμουνιστές», και «Σοβιετικός λαός». Ως εκ τούτου θα μπορούσαμε εμείς οι Εβραίοι να αγνοήσουμε την καταγωγή του και να «κάνουμε τους χαζούς» λέγοντας: Τι σχέση έχουμε εμείς μ’ αυτούς; Αλλά ας μην τους ξεχάσουμε.
Η δική μου άποψη είναι διαφορετική. Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι ένα πρόσωπο θα πρέπει να θεωρείται μέλος του εβραϊκού λαού όταν κάνει σπουδαία πράγματα, αλλά δεν θεωρείται μέλος του εβραϊκού λαού όταν κάνει κατάπτυστα πράγματα.
Ακόμα και αν το αρνούμαστε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ την εβραϊκή καταγωγή των «δημίων» μας, που υπηρέτησαν τον Κόκκινο Τρόμο με πίστη και αφοσίωση απ’ την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του. Οι άλλοι θα μας θυμίζουν πάντα την καταγωγή τους».
Βασίλης Ραφαηλίδης, Η μυθική ιστορία των Εβραίων, σελ.18-19
«Διά των εβραίων θα προκύψουν οι χριστιανοί, που κάνουν πως ξεχνούν ότι ο Χριστός και οι Απόστολοι ήταν Εβραίοι, όπως άλλωστε και ο δημιουργός του χριστιανισμού, ο Απόστολος Παύλος.
Θέλω να πω πως είναι τρελό να αγαπάς τον Χριστό και να μισείς τους Εβραίους και να μην έχεις συνείδηση κι από πάνω ότι τους μισείς γιατί, συν τοις άλλοις, είναι οι βασικοί δημιουργοί του καπιταλισμού, όπως και του κομμουνισμού, άλλωστε.
Πιο δημιουργικός λαός δεν εμφανίστηκε ποτέ στην ιστορία. Πολύ μικρός λαός οι εβραίοι και σήμερα όπως και τότε, συνεχίζουν να κυριαρχούν στον κόσμο ολόκληρο, και στην οικονομία και στην επιστήμη και στην τέχνη.
Προσωπικά, λατρεύω τους Εβραίους.
Αλλά μισώ τους Σιωνιστές, δηλαδή τους εθνικιστές Εβραίους, εκείνους τους φανατικούς με το κοτσιδάκι και τη σκούφια.
Άλλωστε, θεωρώ ηλίθιους όχι μόνο τους εβραίους εθνικιστές, δηλαδή τους σιωνιστές, αλλά απαξάπαντες τους εθνικιστές κάθε εθνικότητας, των ελλήνων, των τούρκων και των σκοπιανών εθνικιστών συμπεριλαμβανομένων».
Ο Βολταίρος έγραψε :
«Οι εβραίοι γεννιούνται όλοι τους με λυσσαλέο φανατισμό στις ψυχές τους, όπως οι Βρετανοί και οι Γερμανοί γεννιούνται με ξανθά μαλλιά.
Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν κάποια στιγμή αυτοί γίνουν η καταστροφή της ανθρώπινης φυλής.» Lettres de Memmius a Ciceron (1771).
Ο τούρκος Ετσεβίτ
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ ονόμασε «γενοκτονία» μία ισραηλινή επιχείρηση εναντίον των Παλαιστινίων. Λίγες ημέρες μετά εννέα από τις ισχυρότερες εβραϊκές οργανώσεις έστελναν μια σκληρή επιστολή προς τον κ. Ετζεβίτ στην οποία τόνιζαν ότι «οι ενέργειες του Ισραήλ είναι ευθέως ανάλογες με τις ένοπλες επιθέσεις της Τουρκίας εναντίον Κούρδων». Με άλλα λόγια τού υπενθύμιζαν ότι αν το Ισραήλ διέπραξε γενοκτονία, το ίδιο έχει κάνει πριν η Αγκυρα. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι λίγους μήνες πριν οι ίδιες ακριβώς οργανώσεις είχαν στείλει επιστολή προς τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους με την οποία του ζητούσαν να αυξήσει τη βοήθεια προς την Τουρκία με το επιχείρημα πως «η στρατιωτική, πολιτική και οικονομική συνεργασία της Αγκυρας με το Ισραήλ συνεχίζεται ακλόνητη».
Η οργή των εβραϊκών οργανώσεων μετά τις δηλώσεις Ετζεβίτ ανάγκασε τον πρόεδρο της Αμερικανικής Ενωσης Εβραίων Φίλων της Τουρκίας να γράψει επιστολή προς τα μέλη της στην οποία έθετε το ερώτημα «κατά πόσον έχει νόημα η συνέχιση της λειτουργίας της Ενωσης», τονίζοντας ότι «χρησιμοποιώντας τον όρο γενοκτονία ο Ετζεβίτ κατέστρεψε 80 χρόνια συστηματικής προσπάθειας που κάναμε εμείς οι σεφαρδίτες εβραίοι υπέρ της Τουρκίας… Αγωνιστήκαμε εναντίον των λόμπι των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Αράβων. Γράφαμε επιστολές σε αμερικανικές εφημερίδες κάθε φορά που δυσφημούσαν την Τουρκία. Παρελάσαμε στις τουρκικές παρελάσεις με αμερικανικές, τουρκικές και ισραηλινές σημαίες».-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
