ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΡΕΜΑΛΙΑ !

ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΡΕΜΑΛΙΑ ! 

 Τούρκος καί σκυλί εμπιστοσύνη δέν έχουν.

Τούρκον είδες άσπρα θέλει άλλον είδες άλλα θέλει

Ό Τούρκος καί τό σκυλί ένα πράμα είναι.

Ό Τούρκος γιά ναμούζ (τιμή) φωνάζει καί ναμούζ δέν έχει.

Τούρκο στό σπίτι φίλευε καί τήν τιμή σου φύλαγε.

Τούρκικες δουλειές παλιογκουφουλιές (ιστοί αράχνης)

Ό Τούρκος κάνει ελεημοσύνη γιά νά κλέψει.

Ό Τούρκος σου δίνει τό βελόνι γιά νά κλέψει τό γυνί

Όποιος έχει φίλο τόν κατή, τόν μπέη δέν φοβάται.

Ανάθεμα τον, είναι τουρκανάκατος (αιμοβόρος).

Ό Τούρκος σέ πιάνει φίλο ή γιά τή γυναίκα σου ή γιά τ' όμορφο παιδί σου.

Ό Τούρκος έχει τή φιλία στό στόμα, όχι στήν καρδιά.

Ό Τούρκος φίλος, μούργος (μαύρος) σκύλος.

Ούτε Τούρκοι στό βουνό, ούτε Τούρκοι στό χωριό.

Μοσέ, μισέ καί μουσελίμη στό σπίτι σου μή βάζεις.

Κάλλιο μακελειό στόν Τούρκο παρά κριάς στόν Βενετσάνο.109

Δέν υπάρχει μέτρο στόν ωκεανό ούτε τιμή στόν Τούρκο

Ένας δαίμονας παντρεύτηκε μιά μαϊμού καί μέ τή βοήθεια τού θεού γεννήθηκε ένας "Αγγλος

Τούρκος, παπαγάλος, λαγός, καί οί τρείς μπελάδες

Οι Τούρκοι είχαν και έχουν υποδουλωμένα κομμάτια της Ελλάδος εδώ και 650 χρόνια. Για να ελευθερωθεί το σύγχρονο Ελληνικό κράτος χρειάστηκε να θυσιαστούν εκατοντάδες χιλιάδες  Ελλήνων ηρώων στους αγώνες, στις κακουχίες και στην πείνα. Η ιθαγένεια μας , ο εθνισμός μας είναι  Ελληνικός  και όποιοι τον επιβουλεύονται αλλοεθνής μα και « ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ » με δίπλα ονόματα θα λογοδοτήσουν και θα τιμωρηθούν σκληρά μια μέρα και αυτοί και όλο τους το σόι. Ο εθνισμός μας είναι θεμελιωμένος στα αίματα 800,000 χιλιάδων Ελλήνων που θυσιάστηκαν στον αγώνα. Ο Κολοκοτρώνης επικεφαλής ενός έθνους ανάγκασε τους μεγάλους της γης να του παραχωρήσουν την ελευθερία του. Άφωνη έμεινε ολόκληρη η ανθρωπότητα με το κατόρθωμα των Κολοκοτρωνιδων . Αυτός ο τόπος κατοικείται από ένα ατίθασο και περήφανο λαό. Κάποιος από τους αρχαίους μας προγόνους είπε πάσα διαφωνία μεταξύ Ελλήνων είναι διαφωνία μεταξύ ηρώων. Όσα ανδρείκελα και να βρεθούν να υπηρετήσουν αυτούς που επιβουλεύονται αυτόν τον τόπο δεν θα πετύχουν. Εφόσον αυτός ο τόπος βγάζει Κολοκοτρωνιδες έχετε χαμένο το παιχνίδι.Το γένος μας πάντα μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του στάθηκε αντίθετο στους τυράννους και την τυραννία.

Με το «δράξασθε παιδείας» ο Αδαμάντιος Κοραής καθόριζε τον τρόπο προετοιμασίας των Ελλήνων για την πολυπόθητη Επανάσταση. Με την έναρξη του αγώνα για την απελευθέρωση, αυτός ο κορυφαίος διαφωτιστής και παιδαγωγός του Γένους, διαπνεόμενος από την αίγλη  του αρχαίου  Ελληνικού πολιτισμού, που διεκόπη  το  146 π.  χ.  με την υποδούλωση της Ελλάδας στους  Ρωμαίους και στη συνέχεια στο χριστιανισμό, και προσπαθώντας να συνδέσει το κομμένο πολιτισμικό νήμα, και να δώσει συνέχεια του τότε με το  1821,  συνέστησε, στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες του Έθνους  όπως  η ανασύσταση του  Ελληνικού κράτους  να  γίνει με βάση τη Δημοκρατία, όπως τη θεσμοθέτησαν οι προγονοί μας, και  απαλλαγμένο από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του με τους Τουρκίζοντας  Χριστιανούς. Όμως δεν εισακούστηκε, όπως θα έπρεπε.

Ντροπή και αίσχος στα μεγάλα κανάλια που προβάλουν  τουρκικές σειρές που γυρίζoντε σε μέρη σκλαβωμένα Ελληνικά.

  «Δεν υπάρχει χώρα με το όνομα Κύπρος», τόνισε ο Τούρκος πρωθυπουργός, επαναλαμβάνοντας την πάγια θέση περί ένταξής της στην E.E. «H νότια Κύπρος δεν είναι κράτος, είναι μια “ελληνική διοίκηση” και βόρεια της πράσινης γραμμής είναι το τουρκικό κράτος της Κύπρου», υποστήριξε ο Ερντογάν.

38 χρόνια εισβολής στην Κύπρο τα ξέχασαν; 

 Με την Αγγλο-τουρκικήν αμυντικήν Συμφωνίαν του 1878 τίθεται τέρμα εις τον άγριον Τουρκικόν ζυγόν και η Αγγλία κατακτά την Κύπρον για ακαθόριστον χρόνον με την υποχρέωσιν πληρωμής εις τον Σουλτάνον 92.638 αγγλικών λιρών ετησίως. Μόλις άρχισε ο ένοπλος αγώνας το 1955 η Αγγλία καλεί την Ελλάδα και την Τουρκία σε τριμερή διάσκεψη για να συζητήσουν το θέμα. Όμως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι κλήθηκε η Τουρκία με 18% Τουρκοκυπρίων σαν ισότιμος συνομιλητής για το Κυπριακό.  Ακολουθούν ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις που καταλήγουν στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου το 1959 και τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960. Στις 15 Ιουλίου 1974, η ελληνική χούντα και οι Ελληνοκύπριοι συνεργάτες της πραγματοποίησαν πραξικόπημα ενάντια στον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Κύπρου. Χρησιμοποιώντας την εγκληματική αυτή πράξη ως πρόσχημα, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο πέντε ημέρες αργότερα. Σε μια εισβολή δύο φάσεων, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, και παρά τις εκκλήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ [Ψήφισμα 353 (1974)] και τη γρήγορη αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στο νησί, η Τουρκία κατέλαβε το 36,2 τοις εκατό της εδαφικής επικράτειας της Δημοκρατίας (η ίδια περίπου έκταση απεικονιζόταν σε χάρτες μιας διχοτομημένης Κύπρου που κυκλοφόρησαν από την τουρκική πλευρά τη δεκαετία του ’50) και εκτόπισε βίαια περίπου 180.000 Ελληνοκυπρίους από τις εστίες τους. Άλλοι 20.000 Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι παρέμειναν στις κατεχόμενες περιοχές, εξαναγκάστηκαν κι αυτοί τελικά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν καταφύγιο στις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση περιοχές όπου επικρατούσαν συνθήκες ασφάλειας. Μέχρι το 2008 λιγότεροι από 500 εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι παρέμεναν στις κατεχόμενες περιοχές. Η Τουρκία μέχρι και σήμερα στερεί από τους εκτοπισμένους Ελληνοκυπρίους το δικαίωμα να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Το γεγονός αυτό έχει δώσει αφορμή για προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο έχει εκδώσει σημαντικές αποφάσεις για τις παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης από την πλευρά της Τουρκίας. Λόγω το ότι η Βρετανία έχει στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο και επιθυμεί να τις παρατείνει αιώνια υποστηρίζει ένα σύνταγμα στην Κυπριακή Δημοκρατία που αποδείχτηκε ανεφάρμοστο, αλλά βοηθά και εξυπηρετεί με την ισότιμη απόφαση της μειονότητας των Τουρκοκυπρίων και του σχεδίου Ανάν τα μελλοντικά σχέδια της Βρετανίας για επέκταση και περαιτέρω διαμονής, των στρατιωτικών βάσεών της και πέραν της τακτής ημερομηνίας απόσυρσης.

Ντροπή και αίσχος, ΓΑΠ: Η Ελληνοτουρκική φιλία...πρότυπο για τους σοσιαλιστές...   

91 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφη, τα ξέχασαν; 
 Παρ΄ ότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των νεκρών από τη γενοκτονία των Ελλήνων Μικρασιατών (ξεκινά από 300.000 και φτάνει ως 1.000.000), σύμφωνα με τις εκτιμήσεις Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, τουλάχιστον 500.000 (εκτός των Ποντίων) Μικρασιάτες έχασαν τη ζωή κάτω από βασανιστικές και απάνθρωπες συνθήκες. Οι σχεδιασμένοι και ανελέητοι αυτοί διωγμοί είχαν δύο επιδιώξεις. Πρώτη ήταν η εξόντωση των εθνικών μειονοτήτων στην Τουρκία για να επιτευχθεί ο πλήρης εκτουρκισμός, εξισλαμισμός της χώρας, αλλιώς να επιτευχθεί η εθνοκάθαρση στην οποία επέβλεπε η εθνική ιδεολογία των Νεότουρκων – Κεμαλιστών. Η δεύτερη επιδίωξη ήταν η οικονομική και κοινωνική αποδυνάμωση, εξουδετέρωση των Ελλήνων, στα χέρια των οποίων είχαν περιέλθει το εμπόριο, το τραπεζικό σύστημα, η βιομηχανία και το επιστημονικό δυναμικό της Τουρκίας. Για αυτό οι Έλληνες στις μεγάλες πόλεις αποτελούσαν το ανώτερο κοινωνικό στρώμα, ήταν η αστική τάξη.

 Ντροπή και αίσχος, Να καταργηθεί η... έξοδος του Μεσολογγίου, η ανατίναξη της Αρμάτας στις Σπέτσες, η αναπαράσταση στο Κούγκι, οι εκδηλώσεις για το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, ζητεί, σύμφωνα με τον «Βηματοδότη» η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση.

18 χρόνια από τα Ίμια τα ξέχασαν;
 Στην μεγάλη Ίμια, βρέθηκαν Έλληνες κομάντος. Στην μικρή Ίμια δέκα Τούρκοι κομάντος.Το βράδυ, δύο (2) Έλληνες κομάντος, κολύμπησαν στην μικρή Ίμια και συνέλαβαν ΚΑΙ τους δέκα Τούρκους κομάντος, αφήνοντάς τους με … όσα ρούχα τους γέννησε η μάνα τους ! Κι όλα αυτά, πριν πέσει (για πολλούς πριν ρίξουν) το ελικόπτερο με τα τρία παλληκάρια μας που βρήκαν τραγικό θάνατο !

90 χρόνια από τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία. Το 1923, μετά το τέλος του πολέμου που είχε ξεσπάσει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι δύο χώρες υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία, μεταξύ άλλων, προέβλεπε και την παράδοση των δύο αυτών νησιών στην Τουρκία, παρά το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα νησιά αυτά βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Ελλάδας και ο πληθυσμός τους αποτελούνταν ανέκαθεν και αποκλειστικά από Έλληνες. Ο λόγος της διάταξης αυτής ήταν αμιγώς γεωπολιτικού χαρακτήρα, καθώς είχε ως στόχο την εξασφάλιση του ελέγχου των Στενών από την πλευρά της Τουρκίας. Τον Σεπτέμβριο του 1923, αμέσως μετά την παράδοση των νησιών στην Τουρκία, το άρθρο 14 παραβιάστηκε με τον διορισμό Τούρκου διοικητή αντί κάποιου που θα προερχόταν από τον τοπικό ελληνικό πληθυσμό, όπως προβλεπόταν σαφώς στη Συνθήκη. Παραβιάζοντας το ίδιο αυτό άρθρο, ο έλεγχος της αστυνομίας, των δικαστηρίων, των τελωνείων και των λιμενικών αρχών περιήλθε στους Τούρκους. Εξήντα τέσσερις δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι και έμποροι χαρακτηρίστηκαν ως «συνεργάτες του (προηγούμενου) ελληνικού καθεστώτος» και κηρύχτηκαν «ανεπιθύμητοι». Επιπροσθέτως, σε 1500 άτομα ακόμα απαγορεύτηκε η επιστροφή στις κατοικίες τους, διότι είχαν εγκαταλείψει τα νησιά πριν από τον Σεπτέμβριο του 1923 (παραβίαση του 15ου πρωτοκόλλου περί αμνηστίας, προσαρτημένου στη Συνθήκη).

• Το 1927 ψηφίστηκε νέος νόμος από το τουρκικό κοινοβούλιο (Νόμος 1151), επικυρώνοντας και επισήμως τα παραπάνω διοικητικά μέτρα, παρά τις αναφορές στη Συνθήκη που προέβλεπαν ότι κανένας νόμος δεν θα μπορούσε να υπερισχύσει έναντι των διατάξεων αυτών.

• Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επιβλήθηκε φόρος ιδιοκτησίας (ο περίφημος βαρλίκ), σύμφωνα με τον οποίο το ύψος των φόρων καθοριζόταν με τρόπο αυθαίρετο και πολλαπλάσιο της συνολικής αξίας της ιδιοκτησίας των νησιωτών, σε μια καταφανή προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης του πληθυσμού (παραβίαση των άρθρων 39 και 40). Ταυτόχρονα, οι ακίνητες περιουσίες των χριστιανικών μοναστηριών, που προσέφεραν τα προς το ζην σε πλήθος οικογενειών, απαλλοτριώθηκαν και παραχωρήθηκαν σε Τούρκους που μεταφέρθηκαν εκεί από τις περιοχές της ανατολικής Τουρκίας· πολύ σύντομα, οι νέοι αυτοί πληθυσμοί κατεδάφισαν τις εκκλησίες και άλλα κτίρια που ανήκαν στα μοναστήρια, παραβιάζοντας τα άρθρα 38, 39, 40 και 42 της Συνθήκης.

• Την περίοδο αυτή, οι άρρενες κάτοικοι των νησιών ηλικίας 20-40 επιστρατεύθηκαν και στάλθηκαν στα διαβόητα «τάγματα εργασίας» (γνωστά ως αμελέ ταμπουρού), όπου υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία, κάτω από τις σφοδρές καιρικές συνθήκες του χειμώνα, στα βουνά της ανατολικής Τουρκίας και του Κουρδιστάν (παραβίαση των άρθρων 39 και 40).

• Ο επίσκοπος των νησιών και οι ηγέτες των τοπικών κοινοτήτων συνελήφθησαν και εξορίστηκαν στην Ανατολία (στην ανατολική Τουρκία), αφήνοντας με τον τρόπο αυτό ακέφαλο τον τοπικό πληθυσμό (παραβίαση των άρθρων 38, 39 και 40).
• Το 1964, οι τουρκικές αρχές κατέσχεσαν τα σχολικά κτίρια της τοπικής κοινότητας (νηπιαγωγείο, δημοτικό και γυμνάσιο), καθώς επίσης και τα έπιπλα, τις βιβλιοθήκες και τον σχολικό εξοπλισμό τους. Οι διδάσκοντες απολύθηκαν και δεν τους επετράπη η ανάληψη θέσης ούτε στα σχολεία των μειονοτήτων στην Κωνσταντινούπολη. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας απαγορεύτηκε ακόμη και κατ’ οίκον και τα παιδιά των Ελλήνων υποχρεώθηκαν να διδάσκονται μόνο την τουρκική (παραβίαση των άρθρων 38, 39, 40, 41 και 42).

• Το 1964, το τουρκικό κοινοβούλιο ψήφισε τον νόμο 6830 «περί απαλλοτριώσεων» που, σύμφωνα με το άρθρο 5, έδινε στην «εντολοδόχο αρχή το δικαίωμα να προβαίνει σε απαλλοτριώσεις χωρίς να δεσμεύεται από καμιά προδιαγραμμένη νομική ρύθμιση και να ορίζει την αποζημίωση κατά τη δική της υποκειμενική κρίση». Προοδευτικά, απαλλοτριώθηκε το 98% περίπου του συνόλου των γόνιμων και αροτραίων εκτάσεων με οικονομικό αντάλλαγμα που δεν ξεπερνούσε την αξία ενός καλαθιού με αυγά στην τοπική αγορά, πράγμα που στην ουσία συνιστούσε κατάσχεση. Το 1964, η έκταση της αροτραίας γης που ανήκε στους Έλληνες κατοίκους των νησιών ανερχόταν στα 25.000 στρέμματα περίπου. Το 1990, και μετά από όλες αυτές τις εικονικές απαλλοτριώσεις, η έκταση αυτή δεν ξεπερνούσε τα 0,06 στρέμματα περίπου. Επιπλέον, βοσκότοποι που παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν για τη βοσκή των προβάτων χαρακτηρίστηκαν ως «δασικές περιοχές» ή ως «αναδασωτέες» εκτάσεις κρατικής ιδιοκτησίας, στις οποίες οι ντόπιοι δεν είχαν πλέον το δικαίωμα να φέρνουν τα κοπάδια τους. Ως εκ τούτου, οι κάτοικοι που στην πλειονότητά τους ήταν γεωργοί και βοσκοί έχασαν τις καλλιέργειές τους, τους ελαιώνες, τους αμπελώνες, τα κτήματα με τα οπωροφόρα δέντρα και τους βοσκοτόπους τους. Εκτός από τα παραπάνω μέτρα, η εκμετάλλευση των λιγοστών υδάτινων πηγών που βρίσκονταν κοντά στα χωριά παραχωρήθηκε στους στρατιωτικούς καταυλισμούς ή στις καλλιέργειες κρατικής ιδιοκτησίας, στερώντας από τους ντόπιους τη δυνατότητα να καλλιεργούν ακόμη και τα περιβόλια των σπιτιών τους.Τέλος, εκτός από τη γη, οι αρχές κατέσχεσαν όλες τις αγροικίες και κάθε άλλη εγκατάσταση στις αγροτικές περιοχές και απαγόρευσαν ακόμη και τη διέλευση των πρώην ιδιοκτητών τους μέσα από αυτές (παραβίαση των άρθρων 38, 39, 40 και 42).
Με στόχο την περαιτέρω τρομοκράτηση του τοπικού πληθυσμού, έλαβαν επίσης χώρα τα ακόλουθα:

• Στην Ίμβρο δημιουργήθηκαν «ανοιχτές αγροτικές φυλακές» (agir ceza), όπου μεταφέρθηκαν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους κατάδικους από φυλακές άλλων περιοχών της χώρας. Στους εγκληματίες αυτούς παραχωρήθηκε το ελεύθερο να κυκλοφορούν στο νησί τρομοκρατώντας, λεηλατώντας, βιάζοντας και δολοφονώντας τους κατοίκους (παραβίαση των άρθρων 38, 39, 40 και 42). Στα νησιά μεταφέρθηκε στρατιωτικό τάγμα, οι στρατιώτες του οποίου είχαν επίσης το ελεύθερο να καταστρέφουν αγροικίες και ξωκλήσια, να ληστεύουν, να χτυπούν, να βιάζουν και να δολοφονούν τους ντόπιους. Στρατιωτικά φυλάκια μεταφέρθηκαν μέσα σε κατοικημένες περιοχές, οι στρατιώτες των οποίων επιδίδονταν σε παρόμοιες πράξεις (παραβίαση των άρθρων 38, 39, 40 και 42).
• Δημιουργήθηκε ένα είδος διδασκαλείου/οικοτροφείου για 800 σπουδαστές που μεταφέρθηκαν εκεί από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με κύριο·«αντικείμενο σπουδών» την τρομοκράτηση του τοπικού πληθυσμού και τον βιασμό των γυναικών (παραβίαση των άρθρων 38, 39 και 42).

• Από τα 262 ξωκλήσια της Ίμβρου βεβηλώθηκαν και λεηλατήθηκαν τα 248, που στο εξής χρησιμοποιήθηκαν ως στάβλοι, στρατιωτικά φυλάκια, αποθήκες και αποχωρητήρια στρατοπέδων ή καταστράφηκαν και τα οικοδομικά υλικά τους χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή στρατιωτικών καταυλισμών και φυλακών. Ο ιστορικός ναός του Κάστρου (που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα) πυρπολήθηκε και τα ερείπιά του σήμερα χρησιμοποιούνται ως στάβλοι. Στους κατοίκους του νησιού δεν επετράπη η ανοικοδόμηση του ναού, ούτε καν με δικά τους έξοδα (παραβίαση των άρθρων 38, 40 και 42 της Συνθήκης).

• Τη νύχτα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (Ιούλιος 1974) όλοι οι κάτοικοι του Κάστρου υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Στη συνέχεια, το νεκροταφείο του χωριού βεβηλώθηκε και τα οστά των νεκρών σκορπίστηκαν στη ρεματιά που βρίσκεται κοντά στο χωριό (παραβίαση των άρθρων 38, 39, 40 και 42).

• Οι Ίμβριοι και οι Τενέδιοι που διέμεναν στο εξωτερικό έχασαν την τουρκική υπηκοότητά τους, χάνοντας έτσι τα «πολιτικά τους δικαιώματα» και τη δυνατότητα να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη (παραβιάσεις των άρθρων 38, 39 και 40).

Σύντομα, η τρομοκρατική αυτή τακτική που υφίστατο με την ανοχή του κράτους, κατέληξε ακόμη και σε δολοφονίες Ελλήνων κατοίκων:

􀂃 Τον Σεπτέμβριο του 1973 κατάδικοι που κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο νησί δολοφόνησαν τον Στέλιο Καβαλλέρο, έμπορο από την πόλη της Παναγιάς.
 Το ακρωτηριασμένο σώμα του βρήκαν γείτονες στον πάτο ενός πηγαδιού.

􀂃 Το καλοκαίρι του 1977 η Στυλιανή Ζούνη, μητέρα δύο μικρών παιδιών, βιάστηκε και δολοφονήθηκε από Τούρκο στρατιώτη στο χωριό των Αγίων Θεοδώρων.
􀂃 Τον Ιούλιο του 1980 ο Γεώργιος Βιγλής από το Σχοινούδι βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από κατάδικους των φυλακών μέσα στην αγροικία του.

􀂃 Το 1983 δύο ακόμη Ίμβριοι, ο Ευστράτιος Στυλιανίδης και ο Νικόλας Λαδάς δολοφονήθηκαν από εποίκους από την τουρκική ενδοχώρα, ο πρώτος στο Σχοινούδι και ο δεύτερος στην Παναγιά.

􀂃 Τον Νοέμβριο του 1990, ο Ζαφείρης Δεληκωνσταντής, ο πρόεδρος του χωριού Γλυκύ, δολοφονήθηκε από Τούρκο έποικο.
Κανένας από τους δολοφόνους δεν έχει συλληφθεί και καταδικαστεί έως σήμερα (παραβίαση των άρθρων 38, 39 και 40).

Η εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού των νησιών αλλοιώθηκε δια της βίας, λόγω της υποχρεωτικής εγκατάστασης εκεί εποίκων που προέρχονταν από την τουρκική ενδοχώρα. Τα άτομα αυτά, στα οποία δόθηκαν κρατικές επιχορηγήσεις, εγκαταστάθηκαν σε οικισμούς που ανεγέρθηκαν ειδικά για εκείνους ή σε κατοικίες Ελλήνων που κατελήφθησαν δια της βίας, σε βάρος των προηγούμενων ιδιοκτητών τους. Εκτός των άλλων, στους εποίκους αυτούς παραχωρήθηκαν επίσης οι εκτάσεις και η ακίνητη περιουσία που είχαν κατασχεθεί και που άλλοτε ανήκαν στους Έλληνες κατοίκους των νησιών (παραβιάσεις των άρθρων 14, 39 και 40).

Ως συνέπεια όλων των παραπάνω και άλλων παρόμοιων συμπεριφορών, είτε ενεργειών είτε ολιγωριών, από την πλευρά της κυβέρνησης της Τουρκικής Δημοκρατίας, οι Έλληνες κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, τον τόπο όπου οι πρόγονοί τους είχαν ζήσει για περισσότερο από 3.000 χρόνια, και να καταλήξουν πρόσφυγες, διασκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου. Το 1960, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή, στην Ίμβρο υπήρχαν 5.487 Έλληνες και 289 Τούρκοι. Σήμερα, στο νησί υπάρχουν 200 Έλληνες και 9.000 Τούρκοι· λιγότεροι από 20 είναι και οι Έλληνες που έχουν απομείνει στην Τένεδο.

    ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΡΕΜΆΛΙΑ ! 

Για να πάμε μπροστά πρέπει πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε πίσω. 
Διότι από τα λάθη μαθαίνουμε.  
Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία μας κατά τον Αριστοτέλη .
Διότι: Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν γίνει.

Κυριάκος Χαβιαρας