Το δεντρο που πληγωναμε

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην γενιά που έζησε την αλλαγή των εποχών.

Που ζει σήμερα την ψηφιακή και δορυφορική εποχή της πληροφορίας και της ταχύτητας, αλλά που έζησε και σε μια εποχή χωρίς κινητά αλλά ούτε και σταθερά τηλέφωνα. Χωρίς τηλεόραση,ακόμη και χωρίς ηλεκτρικό. Χωρίς τοπ μόντελς, χωρίς λάιφ στάιλ… και χωρίς να θέλουν να γίνουν όλοι …τραγουδιστές…

Που έζησε ένα με την φύση σε καθαρό οξυγόνο, που περπάτησε με γυμνά πόδια στο χώμα,σε εκείνο το χώμα (που το σκέπασε τσιμέντο και άσφαλτος) που μοσχοβολούσε με τις πρώτες στάλες τις βροχής. Στην γενιά που μύρισε μυρωδιές που ξεχάστηκαν και δεν υπάρχουν πια, που ως παιδιά είχαν πάντα ματωμένα γόνατα και αγκώνες.

Που η πίστα των παιχνιδιών τους δεν βρισκόταν σε κάποιο πρόγραμμα ενός υπολογιστή. Η πίστα των παιχνιδιών τους ήταν το χωριό ολόκληρο!

Οι φωνές ξεσήκωναν όλες τις γειτονιές. Η ύπαιθρος έσφυζε από ζωή και κόσμο. Και πουλιά κάθε είδους πετούσαν στον καθαρό ουρανό και στο κοντινό δάσος από πλατάνια, με το ποτάμι να το διασχίζει, με το πολύχρωμο γρασίδι με τα μεθυστικά αρώματα των λουλουδιών, που τώρα δεν θυμίζει πια δάσος...

Άδειασαν τα χωριά, χάθηκαν οι μυρωδιές, χάθηκαν και τα πουλιά με τους κίτρινους λαιμούς,οι τρυποφράκτες, τα κοτσύφια, οι κορυδαλλοί και οι σουσουράδες, οι δρυοκολάπτες και οι τσαλαπετεινοί, όπως χάθηκαν τα ξωτικά και οι νεράιδες, γιατί στέρεψαν και τα μικρά μας ποτάμια, και οι πηγές… Έμειναν μόνο τα σπουργίτια. Και τα χελιδόνια που εξακολουθούν να έρχονται, αλλά κι αυτά, δεν βρίσκουν πια την άνοιξη, γιατί και οι εποχές χάθηκαν… έμειναν δύο.

Όχι,δεν ήταν τότε όλα ρόδινα. Υπήρχαν και λύπες και κλάματα. Μελανό σημείο για τα παιδιά η βέργα του δασκάλου… Όμως μια γλυκιά νοσταλγία νοιώθουν όσοι έζησαν εκείνη την παιδική αλλά και εφηβική ηλικία κάποιοι, και οι μνήμες είναι ανεξίτηλες.

Όσες δυσκολίες και να πέρασε αυτή η πατρίδα, όσο δύσκολα και αν ζούσαν οι άνθρωποι,πάντα κάθε γενιά έμελε να ζει καλύτερα από την προηγούμενη. Θα συμβεί το ίδιο και με τα σημερινά παιδιά; …έτσι που τα καταφέραμε;

κανε κλικ   Το δεντρο που πληγωναμε

 

 

Το αριστούργημα του Δ.Αβδελιώτη
Δυο συμμαθητές και στενοί φίλοι, «τσακώνονται» λίγο πριν κλείσουν τα δημοτικά σχολεία στη Χίο του 1960.

Μέσα στο φως του ελληνικού θέρους , δεν θα αργήσουν να «ξαναφιλιώσουν» και να περάσουν μαζί ένα αξέχαστο παιδικό καλοκαίρι όπου η ανεμελιά, η φιλία, οι αταξίες, οι παρέες και ο έρωτας θα διακοπούν μόνο από τον ερχομό του φθινοπώρου.

Διακρίσεις

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1986
* Ειδική μνεία ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου)

Βραβεία Ποιότητας Υπουργείου Πολιτισμού 1986
* Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη
* Διάκριση ποιότητας ταινίας μεγάλου μήκους

Φεστιβάλ Βερολίνου 1987
* Βραβείο CIFEJ (Διεθνές Κέντρο Ταινιών για τα Παιδιά και τους Νέους)

Φεστιβάλ Νέου Δελχί (Ινδία) 1987
* "Χρυσός Ελέφαντας" (καλύτερης ταινίας)
* "Ασημένιος Ελέφαντας" (καλύτερης σκηνοθεσίας)

Ηθοποιοί
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΕΙΩΤΕΡΗΣ, ΜΑΡΙΝΑ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΩΔΗ, ΔΗΜΟΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ, κ.α


ΠΗΓΗ:Σείριος